Podbiałek alpejski

Podbiałek alpejski
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	astropodobne
Rząd	astrowce
Rodzina	astrowate
Podrodzina	Asteroideae
Rodzaj	podbiałek
Gatunek	podbiałek alpejski
	Nazwa systematyczna
	Homogyne alpina L. Cass; Dict. Sci. Nat., ed. 2. [F. Cuvier] 21: 412. 1821
Synonimy
	Tussilago alpina L..; Tussilago sylvestris Scop.;
	Tussilago alpina L..; Tussilago sylvestris Scop.;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Podbiałek alpejski (Homogyne alpina L.) – gatunek rośliny z rodziny astrowatych (Asteraceae). Występuje w południowej i środkowej Europie. W Polsce wyłącznie w Karpatach i Sudetach.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pokrój: Roślina górska z rozłogami zakończonymi różyczkami liściowymi.
Łodyga: Łodygi kwiatostanowe wełniasto-włosiste o wysokości do 30 cm, pokryte łuskowatymi liśćmi. Kłącze czołgające z licznymi i owłosionymi rozłogami.
Liście: Nieduże na długich ogonkach o unerwieniu siatkowym, lśniące, skórzaste, odziomkowe okrągławo-sercowate z płytkimi lekko owalnymi zatokami na obrzeżu, pokryte od spodu srebrzystym meszkiem. Pojawiają się pod koniec kwitnienia.
Kwiaty: Zebrane w pojedyncze, fioletowo-różowe koszyczki. Na brzegu koszyczka liczne języczkowate kwiaty żeńskie, w środku obupłciowe, lecz płonne kwiaty rurkowate. Pokazują się, zanim rozwiną się liście.
Owoce: Nagie niełupki z białym puchem kielichowym.

Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]

Rozwój: bylina. Kwitnie przed wytworzeniem letnich liści asymilacyjnych, od kwietnia do lipca. Roślina wiatrosiewna.
Siedlisko: lasy, głównie szpilkowe, zarośla kosówki, traworośla oraz hale, od regla dolnego po piętro turniowe. Roślina kwasolubna. Rośnie na najuboższych w składniki pokarmowe glebach brunatnych oraz bielicowych, wyługowanych, o podłożu kwaśnym.
W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla klasy (Cl.) Vaccinio-Piceion^[4].
Liczba chromosomów 2n= 120 (160)^[5].

Zobacz też: Rośliny tatrzańskie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-04-15] (ang.).
↑ ^a ^b The Plant List. [dostęp 2012-07-03].
↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
↑ Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Kwiaty Tatr. Przewodnik kieszonkowy. Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 2003. ISBN 83-7073-385-9.
Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-04-15] (ang.).

[TPL-3] The Plant List. [dostęp 2012-07-03].

[4] Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.

[5] Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]