Polska Izba Rzeczników Patentowych

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Polska Izba Rzeczników Patentowych (PIRP) – samorząd zawodowy rzeczników patentowych w Polsce.

Informacje ogólne[edytuj | edytuj kod]

Ogół rzeczników patentowych i aplikantów rzecznikowskich tworzy Polską Izbę Rzeczników Patentowych. Jest to jeden z samorządów zawodów prawniczych. Zawód rzecznika patentowego, podobnie jak zawód adwokata i radcy prawnego, jest wolnym zawodem oraz należy do zawodów zaufania publicznego.

Polska Izba Rzeczników Patentowych (PIRP) jest regulowana ustawą z dnia 11 kwietnia 2001 r. o rzecznikach patentowych[1]. Na mocy tej ustawy PIRP reprezentuje jej członków i sprawuje pieczę nad należytym wykonywaniem zawodu rzecznika patentowego w granicach interesu publicznego oraz dla jego ochrony. Polska Izba Rzeczników Patentowych ma osobowość prawną. Jej samodzielność podlega ochronie sądowej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Zawód rzecznika patentowego ma długą historię. Naczelnik Państwa 13 grudnia 1918 r. wydał Dekret tymczasowy o Urzędzie Patentowym[2], w którym było zawarte postanowienie odnoszące się do pełnomocników: Strony mogą występować w Urzędzie Patentowym bądź osobiście, bądź przez pełnomocników. Pełnomocnikami mogą być osoby mieszkające w Polsce, z wyższym, zwłaszcza technicznym wykształceniem, wciągnięte przez Urząd na listę pełnomocników.

W okresie powojennym organy reprezentujące zawód rzecznika patentowego zostały praktycznie zlikwidowane. Ustawą z dnia 20 grudnia 1949 r. o utworzeniu Kolegium Rzeczników Patentowych[3] stworzono Kolegium Rzeczników Patentowych, które działało przy Urzędzie Patentowym do 1958 r. W związku z ustawą z dnia 22 maja 1958 r. o rzecznikach patentowych powstało Zrzeszenie Rzeczników Patentowych. 31 marca 1967 r., na mocy rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 21 czerwca 1966 r. w sprawie zasad, trybu i terminów zakończenia działalności rzeczników patentowych oraz ich zrzeszenia, prowadzonej na podstawie ustawy z dnia 22 maja 1958 r. o rzecznikach patentowych[4], działalność tego Zrzeszenia została zakończona. W okresie 1967-1980 nie istniała jakakolwiek organizacja reprezentująca interesy rzeczników patentowych, zarówno wobec pracodawców, jak i przed Urzędem Patentowym. 12 grudnia 1980 r., z inicjatywy grupy rzeczników patentowych, została podpisana Deklaracja założycielska Stowarzyszenie Rzeczników Patentowych (SRP). Stowarzyszenie zostało zarejestrowane 17 listopada 1981 r. z siedzibą w Poznaniu. SRP w oparciu o stworzone oddziały terenowe rozpoczęło aktywną działalność, współpracując z właściwymi organami, w celu opracowania nowego modelu wykonywania zawodu rzecznika patentowego[5]. Prace te trwały 13 lat i doprowadziły do uchwalenia ustawy z dnia 9 stycznia 1993 r. o rzecznikach patentowych[6]. Ustawa odrestaurowała zawód rzecznika patentowego i powołała do życia samorząd rzeczników patentowych – Polską Izbę Rzeczników Patentowych, która istnieje do dziś.

Struktura[edytuj | edytuj kod]

Organami samorządu zawodowego rzeczników patentowych są: 1) Krajowy Zjazd Rzeczników Patentowych; 2) Krajowa Rada Rzeczników Patentowych; 3) Prezes Polskiej Izby Rzeczników Patentowych; 4) Komisja Rewizyjna; 5) Odwoławczy Sąd Dyscyplinarny; 6) Sąd Dyscyplinarny; 7) Rzecznik Dyscyplinarny; 8) okręgowe zgromadzenia rzeczników patentowych; 9) okręgowe rady rzeczników patentowych.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dz.U. z 2023 r. poz. 303
  2. Dz.U. z 1918 r. nr 21, poz. 66
  3. Dz.U. z 1949 r. nr 63, poz. 495
  4. Dz.U. z 1966 r. nr 27, poz. 164
  5. Strona główna | Stowarzyszenie Rzeczników Patentowych [online], www.srp.org.pl [dostęp 2017-07-15].
  6. Kancelaria Sejmu RP, Internetowy System Aktów Prawnych [online], isap.sejm.gov.pl [dostęp 2017-07-15].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]