Polski Cmentarz Wojenny w Bejrucie
33°52′13″N 35°30′15″E/33,870278 35,504167.jpg) Alejka na cmentarzu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Jalloul |
| Wyznanie |
rzymsko-katolicki |
| Stan cmentarza |
zamknięty |
| Liczba grobów |
137 |
| Data otwarcia |
1946 |
Położenie na mapie Libanu  | |
| 33°52′13″N 35°30′15″E/33,870278 35,504167
| |
Polski Cmentarz Wojenny w Bejrucie – cmentarz założony w Bejrucie w 1946 roku.
Historia[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Podczas II wojny światowej w Libanie mieszkało niewielu uchodźców z Polski. Dopiero pod koniec wojny, w 1944 roku podjęto decyzję o ewakuowaniu tam 400 osób z Iranu. Byli to głównie młodzi ludzie i ich rodziny. Podjęli oni studia na uniwersytetach w Bejrucie. W następnym roku za zgodą władz libańskich ewakuowano kolejne osoby, tak, że w maju 1945 roku w Libanie mieszkało 700 Polaków. W 1946 roku przyjechała kolejna grupa. Mieszkali oni głównie w Bejrucie, potem stworzono ośrodek w Ghazirze. W 1950 roku większość Polaków wyjechało[1].
Cmentarz założono na przedmieściach Bejrutu w 1946 roku dzięki staraniom ks. prof. Kamila Kantaka. W 1970 tak pisał on o cmentarzu w liście do kaszubskiego działacza Klemensa Derca: Urządziłem tutaj cmentarz polski, jedyną pamiątkę jaka pozostanie po wymierających resztkach uchodźstwa i tam sobie obrałem miejsce, na środku pod krzyżem. Cmentarz został zaplanowany w ten sposób, że groby planowo umieszczono w dwóch rzędach, a na każdym grobie umieszczono płytę z nazwiskiem i datą śmierci[2].
Nekropolia została zniszczona podczas wojny domowej w 1975 roku[3]. W 1991 roku reaktywowano Komitet cmentarny, a miejscowa Polonia wysprzątała cmentarz, który stał się wysypiskiem śmieci[4]. Po odnowieniu cmentarz został ponownie zniszczony w 2006 roku podczas konfliktu izraelsko-libańskiego. 21 listopada 2010 roku cmentarz został poświęcony i ponownie otwarty po renowacji, którą przeprowadzono w 2009 roku[3].
Renowacja[edytuj | edytuj kod]
W grudniu 2009 roku ukończono renowację cmentarza. Prace wspierała miejscowa Polonia i konsulat polski. Z tej okazji na bramie cmentarza umieszczono polskie godło państwowe i marmurowe tablice informacyjne w czterech językach: polskim, arabskim, francuskim i angielskim[5].
Pochowani[edytuj | edytuj kod]
Na cmentarzu znajdują się groby 137 Polaków, którzy znaleźli się w Libanie po ewakuacji Armii Polskiej gen. Władysława Andersa z ZSSR.
- ks. prof. Kamil Kantak - jeniec Kozielska i Ostaszkowa i duszpasterz Polonii na Bliskim Wschodzie, historyk Kościoła, archiwariusz, społecznik, działacz narodowy[5]
- Bolesław Baake - malarz[5]
- Karol Schayer - architekt[6]
- Hanka Ordonówna - jej prochy ekshumowano w 1990 roku i po przewiezieniu do Warszawy pochowano na Powązkach[5][3]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jacek Pietrzak, Polscy uchodźcy na Bliskim Wschodzie w latach II wojny światowej Ośrodki, instytucje, organizacje, 102-107, Łódź 2012, ISBN 978-83-7525-729-8.
- ↑ Klemens Derc, Kamil Kantak (1881-1976), „Pomerania : miesięcznik społeczno-kulturalny” (3), 1977, s. 17.
- ↑ a b c Polonia kresowa w Libanie [online], www.kuriergalicyjski.com [dostęp 2020-03-31].
- ↑ Konferencja, wystąpienie Pani Hanny Abi Akar - Wspólnota Polska w Libanie [online], ww2.senat.pl [dostęp 2020-03-31].
- ↑ a b c d Polski Cmentarz Wojenny w Bejrucie [online], info.wiara.pl [dostęp 2020-03-31].
- ↑ Lebanese Polish Cultural relations [online], Prestige Magazine, 25 września 2014 [dostęp 2020-04-01] (ang.).