Poppy 3A
.jpg) Satelita Poppy drugiej generacji | |
| Inne nazwy | |
|---|---|
| Indeks COSPAR |
1964-001D |
| Indeks NORAD |
00730 |
| Zaangażowani | |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
905 km |
| Apogeum |
934 km |
| Okres obiegu |
103,47 min |
| Nachylenie |
69,90° |
| Mimośród |
0,001576 |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
11 stycznia 1964 20:09 UTC |
| Koniec misji |
luty 1965 |
| Wymiary | |
| Masa całkowita |
45 kg |
Poppy 3A (wysłany pod nazwą Solrad 7A, ang. Solar Radiation 7A – „promieniowanie słoneczne”) – amerykański satelita wywiadu elektronicznego serii Poppy, będącej bezpośrednią kontynuacją serii GRAB. Podobnie jak inne satelity obu tych serii, miał zbierać dane o parametrach pracy radzieckich radarów obrony powietrznej i antybalistycznej. Prawdziwy główny cel jego misji pozostawał utajniony do 2005. Zbudowany przez Naval Research Laboratory, NRL.
.gif)
Wystrzelony na orbitę 11 stycznia 1964 razem z Poppy 3B, Poppy 3C, SECOR 1B i FTV 2354. Statek pozostaje na orbicie okołoziemskiej, której trwałość szacuje się na 1000 lat.
Nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
By prawdziwe – wywiadowcze przeznaczenie satelitów nie było jasne dla ZSRR, satelity serii GRAB oraz część satelitów serii Poppy wysłano pod nazwą Solrad. Miało to wskazywać, że będą one prowadzić obserwacje Słońca, co było tylko ich pobocznym zadaniem.
Budowa i działanie[edytuj | edytuj kod]
Solrad 7A należał do drugiej generacji satelitów Poppy. Jego średnica wynosiła 61 cm, a długość 81 cm. Na kadłubie satelity było umieszczonych 8 okrągłych paneli ogniw słonecznych.
Według NASA satelita prowadził monitoring słonecznego promieniowania rentgenowskiego i wyposażony był w komory jonizacyjne mierzące promieniowanie X z zakresów 0,1-0,8 nm, 0,8-1,2 nm i 4,4-6,0 nm. Na pokładzie znajdowało się także pięć fotometrów promieniowania X, cztery ultrafioletu i dwa przyrządy określające kąt padania promieni słonecznych.
Dane były przesyłane w czasie rzeczywistym na częstotliwości 136 MHz. Kilka obserwatoriów europejskich pomyślnie odebrało telemetrię satelity. Statek nadawał dane w sposób ciągły do września 1964. Sporadyczne transmisje odbierano z niego do lutego 1965. Komory jonizacyjne dla zakresów 0,8-1,6 nm i 4,4-5,5 nm zawiodły wkrótce po starcie.
Jego oś obrotu była prawie prostopadła do linii Słońce-satelita, a początkowa prędkość obrotowa statku wynosiła 120 obr./min. Podczas każdej orbity statek prowadził 10-20 minutowe sesje wymiany danych ze stacjami naziemnymi.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Gunter Krebs: Poppy (24 in series). Gunter's Space Page. [dostęp 2013-09-28]. (ang.).
- SOLRAD 7A. [w:] NSSDCA Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2017-06-27]. (ang.).
- Space 40 (cz.)
- Mark Wade: Poppy. [w:] Encyclopedia Astronautica [on-line]. [dostęp 2017-06-27]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Robert A. McDonald, Sharon K. Moreno: Raising the Periscope... Grab and Poppy: America's Early ELINT Satellites. NRO, wrzesień 2005. [dostęp 2013-09-29]. (ang.).
- History of The Poppy Satellite System. NRO. [dostęp 2013-09-28]. (ang.).
- U.S. Navy/NRO Program C Electronic Intelligence Satellites (1958-1977). NRO. [dostęp 2013-09-28]. (ang.).