Potocznik wąskolistny
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
|
||
 |
||
| Systematyka[1] | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | rośliny | |
| Klad | rośliny naczyniowe | |
| Klad | Euphyllophyta | |
| Klad | rośliny nasienne | |
| Klasa | okrytonasienne | |
| Klad | astrowe | |
| Rząd | selerowce | |
| Rodzina | selerowate | |
| Rodzaj | potocznik | |
| Gatunek | potocznik wąskolisty | |
| Nazwa systematyczna | ||
| Berula erecta (Huds.) Coville Contr. U.S. Natl. Herb. 4: 115. 1893 |
||
| Synonimy | ||
|
Sium erectum Huds. |
||
Potocznik wąskolistny (Berula erecta (Huds.) Coville syn. Berula angustifolia Mert. & W.D.J.Koch) – gatunek rośliny wieloletniej z rodziny selerowatych.
Spis treści
Rozmieszczenie geograficzne[edytuj]
Jest szeroko rozprzestrzeniony na kuli ziemskiej, szczególnie na półkuli północnej. Występuje w Afryce, Europie, Azji, Ameryce Północnej oraz w Gwatemali[2]. W Polsce jest pospolity na całym niżu.
Morfologia[edytuj]
- Łodyga
- Obła, drobno bruzdowana o długości 30-80 cm, niekiedy do 100 cm, przy ziemi z rozłogami, częściowo może być zanurzona w wodzie.
- Liście
- pojedyncze, pierzaste, dolne odcinki jajowate, górne bardziej lancetowate a odcinek ostatni najczęściej trójkątny.
- Kwiaty
- Białe, skupione w baldachach na krótkich szypułkach.
- Owoce
- Okrągłe.
Biologia i ekologia[edytuj]
Bylina, hemikryptofit. Rośnie nad brzegami potoków, rowów i stawów, na źródliskach, często także w wodzie. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Ass. Ranunculo-Sietum erecto-sumersi[3]. Kwitnie od czerwca do sierpnia.
Przypisy
- ↑ Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-05-01].
- ↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-05-05].
- ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
Bibliografia[edytuj]
- Bertram Münker: Kwiaty polne i leśne. Warszawa: Świat Książki, 1998, s. 104. ISBN 83-7129-756-4.
- Józef Rostafiński, Olga Seidl: Przewodnik do oznaczania roślin. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1965, s. 123.
