Powstanie zwolenników czarnogórskiej niepodległości (tzw. Zelenaši - zielonych) wywołała decyzja Wielkiego Zgromadzenia Narodowego Czarnogóry (obradującego w Podgoricy), które przegłosowało unifikację Królestwa Czarnogóry z Królestwem Serbii. Zdecydowała większość parlamentarzystów, zwolenników unii (tzw. bjelasi - białych). Przeciwnicy unii, na czele z Krsto Zrnovem Popoviciem wywołali powstanie, zaś powołany ad hoc komitet wydał deklarację, w której uznawał za niekonstytucyjne decyzje podjęte w Podgoricy. Przywódcą politycznym powstania był dyplomata Jovan Plamenac. W dniu prawosławnego Bożego Narodzenia, główne siły powstańcze zostały rozbite na przedmieściach Cetynii przez jednostki armii serbskiej. Do walk doszło także w rejonie miasta Nikšić i wokół Rijeka Crnojevića. Około 200-300 uczestników powstania zostało ujętych i osadzonych w więzieniu w Zenicy.
Część powstańców, która nie trafiła do niewoli uciekła do Włoch i tam tworzyła armię Czarnogóry na wygnaniu. Niedobitki powstańców (oddział Savo Raspopovicia) kontynuowały opór aż do roku 1929.
W 90 rocznicę powstania, 7 stycznia 2008, premier niepodległej Czarnogóry Milo Đukanović odsłonił pomnik poświęcony pamięci separatystów, którzy zginęli w czasie powstania.
Srđa Pavlović: Balkan Anschluss: The Annexation of Montenegro and the Creation of the Common South Slavic State. Purdue University Press: 2008, s. 163. ISBN 978-1-55753-465-1.
