Przejdź do zawartości

Powstanie bożonarodzeniowe

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Powstanie bożonarodzeniowe
Ilustracja
Czas

2–7 stycznia 1919

Miejsce

Cetynia

Terytorium

Czarnogóra

Wynik

zwycięstwo unionistów,
stłumienie powstania,
wcielenie Czarnogóry do Królestwa SHS

Strony konfliktu
Królestwo Czarnogóry Zelenaši (separatyści czarnogórscy)
 Włochy
Bjelaši (unioniści czarnogórscy)
 Królestwo SHS
Dowódcy
Krsto Todorov-Zrnov Popović Marko Daković
Siły
4000 10 000
Straty
29 zabitych 16 zabitych
brak współrzędnych

Powstanie bożonarodzeniowe (serb. Божићна побуна) – czarnogórskie powstanie skierowane przeciwko unifikacji Królestwa Czarnogóry z Królestwem Serbii, do którego doszło w styczniu 1919.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Odznaczenie ustanowione dla uczestników powstania przez rząd Czarnogóry na uchodźstwie

Powstanie zwolenników czarnogórskiej niepodległości (tzw. Zelenaši – zielonych) wywołała decyzja Wielkiego Zgromadzenia Narodowego Czarnogóry (obradującego w Podgoricy), które przegłosowało unifikację Królestwa Czarnogóry z Królestwem Serbii. Zdecydowała większość parlamentarzystów, zwolenników unii (tzw. Bjelaši – białych). Przeciwnicy unii, na czele z Krsto Zrnovem Popoviciem wywołali powstanie, a powołany ad hoc komitet wydał deklarację, w której uznał za niekonstytucyjne decyzje podjęte w Podgoricy. Przywódcą politycznym powstania był dyplomata Jovan Plamenac. W dniu prawosławnego Bożego Narodzenia, 6 stycznia, główne siły powstańcze zostały rozbite na przedmieściach Cetynii przez jednostki armii serbskiej. Do walk doszło także w rejonie Nikšicia i wokół Rijeka Crnojevicia. Około 200–300 uczestników powstania ujęto i osadzono w więzieniu w Zenicy[1].

Część powstańców, która nie trafiła do niewoli uciekła do Włoch, tworząc tam armię Czarnogóry na wygnaniu. Niedobitki powstańców (oddział Savo Raspopovicia) kontynuowały opór aż do roku 1929.

Pamięć o powstaniu

[edytuj | edytuj kod]

W maju 2009 roku, w 90. rocznicę powstania, premier niepodległej Czarnogóry Milo Đukanović odsłonił obelisk w Bajicach poświęcony pamięci tych, którzy zginęli w czasie powstania[2]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]