Proch bezdymny
Proch bezdymny - zwany również prochem strzelniczym – rodzaj prochu, który podczas spalania wytwarza głównie produkty gazowe, (np. N2, H2, H2O, CO i CO2), w porównaniu do około 55% produktów stałych w przypadku prochu czarnego[1]. Został wynaleziony pod koniec XIX w. przez francuskiego inżyniera Paul'a Vieille i stał się standardowym prochem w nabojach do broni strzeleckiej i broni artyleryjskiej[2].
Pierwsza zaczęła używać go armia francuska jako ładunek miotający do broni strzeleckiej i w artylerii. Ma znacznie większą siłę wybuchu od prochu czarnego (dymnego) dzięki czemu wzrosła znacznie donośność karabinów, oraz armat i w efekcie go wyparł. Jednocześnie przy małej ilości produktów stałych przy wystrzale nie zdradza stanowiska, z którego oddano strzał[2][3].
Rodzaje prochów bezdymnych:
- proch nitrocelulozowy (na bazie nitrocelulozy)
- proch nitroglicerynowy (na bazie nitrogliceryny), w tym[1]:
- *balistyt
- proch nitroglikolowy (na bazie nitroglikolu)
- proch bezbłyskowy
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Encyklopedia techniki CHEMIA. Warszawa: WNT, 1965.
- ↑ a b Paul Vieille. spartacus-educational.com. [dostęp 2024-01-09]. (ang.).
- ↑ Jerzy Chodkowski (red.): Mały słownik chemiczny. Wyd. V. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1976.