Prymicja
Prymicja, także prymicje (od łac. primitiae, co oznacza pierwociny, pierwsze zbiory[1] ; niesłusznie wywodzi się niekiedy słowo "prymicje" od wyrażenia "prima missa", czyli pierwsza msza) − w Kościele katolickim nazwa pierwszej Mszy świętej sprawowanej uroczyście przez nowo wyświęconego kapłana (neoprezbitera) z udziałem społeczności parafialnej, z której pochodzi[2]. Prymicja jest sprawowana zazwyczaj dzień po święceniach kapłańskich dokonanych przez biskupa. W Polsce zwyczajowo Mszę prymicyjną sprawuje się w kościele parafialnym. W zależności od regionu neoprezbiter celebruje Liturgię samodzielnie (w asyście proboszcza) lub w koncelebrze. Na zakończenie udzielane jest specjalne błogosławieństwo prymicyjne o randze błogosławieństwa papieskiego. Papież Leon XIII w 1886 roku prymicyjną mszę wzbogacił możliwością uzyskania odpustu zupełnego pod zwykłymi warunkami[3][4].
Przedłużeniem uroczystości w kościele może być przyjęcie prymicyjne.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ A. Jougan, Słownik kościelny łacińsko-polski, Przemyśl 1948, s.v. Primitiae, s. 481.
- ↑ Obrzędy błogosławieństw: dostosowane do zwyczajów diecezji polskich. 2., Księgarnia św. Jacka, 2010, ISBN 978-83-7030-390-7, OCLC 804461430. Rozdział 65: Obrzęd błogosławieństwa prymicyjnego. Wprowadzenie, pkt 1456, s. 307.
- ↑ Hasło Prymicje w Encyklopedii Kościelnej, Tom XXII, Warszawa 1898 s. 2
- ↑ Enchiridion indulgentiarum: normae et concessiones., Libreria editrice vaticana, 1999, ISBN 88-209-2785-3, OCLC 43508543. Nr 43.
Bibliografia
- Hasło Prymicje w Encyklopedii Kościelnej, Tom XXII, Warszawa 1898 s. 2.