Przełęcz nad Kolebą

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przełęcz nad Kolebą
Ilustracja
Przełęcz nad Kolebą widoczna na lewo od Turni nad Kolebą
Państwo

 Słowacja

Wysokość

1610 m n.p.m.

Pasmo

Tatry, Karpaty

Sąsiednie szczyty

Turnia nad Polaną, Turnia nad Kolebą

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Przełęcz nad Kolebą”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Przełęcz nad Kolebą”
Ziemia49°11′36,1″N 20°07′25,3″E/49,193361 20,123694

Przełęcz nad Kolebą (słow. Sedlo nad Kolibou) – przełęcz w słowackiej części Tatr Wysokich położona na wysokości 1610 m n.p.m.[1] stanowiąca najdalej wysuniętą na północny zachód przełęcz znajdującą się w Świstowej Grani. Oddziela Turnię nad Kolebą na północnym zachodzie od Turni nad Polaną na południowym wschodzie. Na Przełęcz nad Kolebą nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne[2].

Przełęcz nad Kolebą ma dwa siodła rozdzielone niewielkim garbem, który jedynie od strony doliny Rówienki jest nieco skalisty. Główne, południowo-wschodnie siodło jest szerokie i trawiaste, natomiast północno-zachodnie (położone nieco wyżej i bezpośrednio pod Turnią nad Kolebą) porośnięte jest dużym łanem kosodrzewiny i jest nieco węższe[3].

Przełęcz nad Kolebą z powodu dość łatwej dostępności była od dawna znana myśliwym i pasterzom. Autorem pierwszego wejścia turystycznego był Alfréd Grósz, który dokonał tego 28 czerwca 1914 r.[3]

Nazewnictwo Przełęczy nad Kolebą pochodzi bezpośrednio od Turni nad Kolebą. Dawniejsze pomiary określały jej wysokość na 1628 m[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online].
  2. Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8.
  3. a b c Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XIV. Warzęchowe Turnie – Zawracik Rówienkowy. Warszawa: Sport i Turystyka, 1971, s. 204–205.