Pseudostibaropus testaceus
| Pseudostibaropus testaceus | |||
| (Walker, 1867) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj |
Pseudostibaropus | ||
| Gatunek |
Pseudostibaropus testaceus | ||
| Synonimy | |||
| |||
Pseudostibaropus testaceus – gatunek pluskwiaków z rodziny ziemikowatych i podrodziny Cephalocteinae, jedyny z monotypowego rodzaju Pseudostibaropus.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1867 roku przez Francisa Walkera pod nazwą Stibaropus testaceus. W 1991 roku umieszczony został przez Jerzego Adriana Lisa w nowym, monotypowym rodzaju Pseudostibaropus[1][2].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Ciało samców osiąga od 4,8 do 6,1 mm długości i od 2,7 do 3,1 mm szerokości, samic zaś od 6,5 do 7,8 mm długości i od 3,1 do 3,7 mm szerokości. Kształt ciała jest podługowaty, grzbietowo i brzusznie wypukły[3].
Głowa jest niewiele szersza niż dłuższa[3], ku przodowi zwężona i na krawędziach powrębiana[2], żółtawobrązowa do brązowej, zaopatrzona w wyłupiaste, brązowe do ciemnobrązowych oczy złożone, żółtawe lub rudobrązowe przyoczka, żółtą, sięgającą w spoczynku środkowej pary bioder kłujkę[3] o członie drugim pozbawionym liściowatego płata[3][2] oraz bladożółte do żółtych czułki[3] zbudowane z pięciu członów, z których drugi jest drobny[3][2]. Nadustek ma krawędzie równoległe lub zwęża się ku przodowi[2]; zaopatrzony jest w parę krótkich i grubych szczecin przedwierzchołkowych. Płytki żuwaczkowe są dłuższe od nadustka, każda z przykrawędziowym szeregiem krótkich i grubych szczecin[3][2].
Żółtawobrązowe do brązowego, wyraźnie szersze niż dłuższe, w zarysie zwężone ku przodowi z szeroko zaokrąglonymi kątami przednimi i tylnymi przedplecze ma szeregi chetoporów wzdłuż krawędzi bocznych. Tylna część przedplecza ma poprzecznie pomarszczoną, niekiedy ponadto punktowaną powierzchnię. Tarczka jest dłuższa niż szeroka, o wierzchołku rozszerzonym i szeroko zaokrąglonym. Ubarwienie tarczki jest takie jak tyłu przedplecza, a jej powierzchnia punktowana i poprzecznie pomarszczona. Półpokrywy cechują się wyodrębnionymi od przykrywki egzokorium, mezokorium i międzykrywką. Powierzchnia przykrywki jest żółtobrązowa lub brązowa, punktowana. Szereg od 7 do 19 chetoporów biegnie wzdłuż krawędzi kostalnej. Przejrzysta, brązowawa zakrywka wykracza poza szczyt odwłoka[3]. Ujście gruczołów zapachowych ma wierzchołek wykształcony w formie zaokrąglonego, płatowatego uszka[3][2]. Odnóża są krótkie i tęgie, żółtawobrązowe z brązowymi kolcami na goleniach. Golenie przedniej pary są szablowato wykrzywione, środkowej pary lekko buławkowate i słabo zakrzywione, a tylnej pary silnie maczugowate[3]. Stopy występują tylko na przedniej i środkowej parze odnóży[3][2].
Odwłok ma żółtawobrązowe sternity[3] o krawędziach w częściach bocznych prostych[2].
Rozprzestrzenienie[edytuj | edytuj kod]
Owad orientalny, znany z Mjanmy, Nepalu i Indii[3][2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jerzy Adrian Lis. Studies on Oriental Cydnidae IV. New species, new synonyms and new records (Heteroptera). „Annals of the Upper Silesian Museum”. 2, s. 165–190, 1991.
- ↑ a b c d e f g h i j Jerzy Adrian Lis. Taxonomy and phylogeny of Cephalocteinae with a reference to their historical biogeography (Hemiptera: Heteroptera: Cydnidae). „Polskie Pismo Entomologiczne”. 68, s. 111-131, 1999.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Jerzy Adrian Lis: A revision of oriental burrower bugs (Heteroptera: Cydnidae). Bytom: Upper Silesian Museum, 1994, s. 15-26. ISBN 83-901173-1-2.