Pseudowiskacz
| Octomys | |||
| O. Thomas, 1920[1] | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj |
pseudowiskacz | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
|
Octomys mimax Thomas, 1920 | |||
| Gatunki | |||
| |||
Pseudowiskacz[2] (Octomys) – rodzaj ssaków z rodziny koszatniczkowatych (Octodontidae).
Rozmieszczenie geograficzne
[edytuj | edytuj kod]Rodzaj obejmuje jeden występujący współcześnie gatunek oraz jeden wymarły występujące w Argentynie[3][4].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Długość ciała (bez ogona) 140–330 mm, długość ogona 105–179 mm, długość ucha 21,4–27,4 mm, długość tylnej stopy 32,2–36,6 mm; masa ciała około 95,8 g[4][5].
Systematyka
[edytuj | edytuj kod]Rodzaj zdefiniował w 1920 roku angielski zoolog Oldfield Thomas w artykule poświęconym ssakom z okolic Tinogasta w Catamarce, zebranych przez Budina, opublikowanym w czasopiśmie The Annals and magazine of natural history[1].
Etymologia
[edytuj | edytuj kod]Octmys: łac. octo ‘osiem’[6]; gr. μυς mus, μυος muos ‘mysz’[7].
Podział systematyczny
[edytuj | edytuj kod]Do rodzaju należą następujące współczesne gatunki[8][3][5]:
| Grafika | Gatunek | Autor i rok opisu | Nazwa zwyczajowa[2] | Podgatunki[4][3][5] | Rozmieszczenie geograficzne[4][3][5] | Podstawowe wymiary[4][5][a] | Status IUCN[9] |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Octomys mimax | O. Thomas, 1920 | pseudowiskacz stokowy | gatunek monotypowy | Catamarca, La Rioja, San Juan, San Luiz i Mendoza, Argentyna | DC: 14–33 cm DO: 10,5–17,9 cm MC: około 96 kg |
LC | |
| Octomys rosiae | Verzi, Olivares, De Santi, C.C. Morgan, J.M. López & Chiavazza, 2023 | gatunek monotypowy | Mendoza, Argentyna | brak danych | NE [b] |
Kategorie IUCN: LC – gatunek najmniejszej troski; NE – gatunki niepoddane jeszcze ocenie.
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b O. Thomas. On mammals from near Tinogasta, Catamarca, collected by Sr. Budin. „The Annals and magazine of natural history”. Ninth series. 6 (31), s. 117, 1920. (ang.).
- ↑ a b Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 292. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b c d C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 568. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
- ↑ a b c d e A. Ojeda: Family Octodontidae (Viscacha Rats, Degus, Rock Rats and Coruro). W: D.E. Wilson, T.E. Lacher, Jr & R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 6: Lagomorphs and Rodents I. Barcelona: Lynx Edicions, 2016, s. 548. ISBN 978-84-941892-3-4. (ang.).
- ↑ a b c d e Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 365. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
- ↑ Jaeger 1959 ↓, s. 171.
- ↑ Jaeger 1959 ↓, s. 160.
- ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, J. Zijlstra & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.13) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2024-07-14]. (ang.).
- ↑ Home. The IUCN Red List of Threatened Species. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- E.C. Jaeger: Source-book of biological names and terms. Wyd. 3 (Revised second printing). Springfield: Charles C. Thomas, 1959, s. 1–316. (ang.).