Reservatio mentalis
Reservatio mentalis (łac. zastrzeżenie potajemne) – potajemne zastrzeżenie polegające na zewnętrznym wyrażeniu woli takiej, jakiej w rzeczywistości osoba składająca oświadczenie nie miała, gdy adresat oświadczenia nie wie o tym zastrzeżeniu potajemnym, ewentualnie wewnętrzne zastrzeżenie kontrahenta, że zobowiązania z zawartej umowy nie dotrzyma[1].
Reservatio mentalis występuje wtedy, gdy ten kto składa oświadczenie woli (np. zaciąga zobowiązanie) równocześnie – w myśli – postanawia go nie wykonać lub wykonać w inny sposób. Zastrzeżenie potajemne nie wywołuje skutków prawnych[2]. Jednocześnie nie pozbawia ono skuteczności oświadczenia woli w takim zakresie w jakim zostało ono złożone (wyrażone) adresatowi. W szczególności reservatio mentalis nie oznacza pozorności czynności prawnej, której dokonaniu towarzyszyło wewnętrzne zastrzeżenie kontrahenta, a zatem nie pociąga za sobą nieważności tej czynności[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie - I Wydział Cywilny z dnia 4 września 2014 r., I ACa 233/14,www.orzeczenia.ms.gov.pl.
- ↑ Zbigniew Radwański, System Prawa Prywatnego tom 2. Prawo cywilne – część ogólna, Warszawa 2008, s. 24.
- ↑ Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 8 czerwca 1971 r., II CR 250/71, nie publ.
