Roman Bielański

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Roman Bielański
Data i miejsce urodzenia

17 lipca 1947
Olsztyn

Zawód, zajęcie

przedsiębiorca

Alma Mater

Wyższa Szkoła Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona Koźmińskiego w Warszawie

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wolności i Solidarności

Roman Bielański (ur. 17 lipca 1947 w Olsztynie) – polski urzędnik i przedsiębiorca, działacz opozycji demokratycznej w okresie PRL.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studiował na Politechnice Warszawskiej (do 1971). W 1996 został absolwentem Wyższej Szkoły Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona Koźmińskiego w Warszawie.

Brał udział w manifestacjach studenckich w okresie marzec 1968 oraz w wiecach robotniczych w Zakładach Mechanicznych Ursus, gdzie pracował w latach 1973–1982. W 1980 wstąpił do „Solidarności”. Po wprowadzeniu stanu wojennego był we władzach podziemnych struktur związku. W kwietniu 1982 znalazł się w pięcioosobowym ścisłym kierownictwie Międzyzakładowego Robotniczego Komitetu „Solidarności” (pseudonim Władek[1]), jednej z największych organizacji niejawnych w tym czasie. W listopadzie 1982 został tymczasowo aresztowany, skazano go na karę dwóch lat pozbawienia wolności w tzw. procesie kierownictwa MRKS. Zwolnienie uzyskał w sierpniu 1983 w związku z amnestią.

Kontynuował działalność opozycyjną, m.in. w ramach Polskiej Partii Niepodległościowej. Od 1988 prowadził własną działalność gospodarczą w ramach spółki prawa handlowego. W 1990 został pierwszym sekretarzem generalnym Kongresu Liberalno-Demokratycznego. Od 1994 należał do Unii Wolności. Był członkiem zarządu dzielnicy Mokotów (1995–1998). W 2001 wstąpił do Platformy Obywatelskiej i kandydował bezskutecznie z jej listy do Sejmu[2]. Dwa lata później został zatrudniony w urzędzie miejskim w Zielonce. W 2006 bez powodzenia kandydował do rady powiatu wołomińskiego[3].

Został członkiem Stowarzyszenia Wolnego Słowa i przewodniczącym mazowieckiego oddziału tej organizacji.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

W 2013, za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej, został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[4]. W 2016 wyróżniony Krzyżem Wolności i Solidarności[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]