Ryjoskoczek
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
Elephantulus[1] | |||
O. Thomas & Schwann, 1906[2] | |||
![]() Przedstawiciel rodzaju – ryjoskoczek zaroślowy (E. intufi) | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Rodzaj |
ryjoskoczek | ||
Typ nomenklatoryczny | |||
Macroscelides rupestris A. Smith, 1831 | |||
Synonimy | |||
| |||
Gatunki | |||
|
Ryjoskoczek[4] (Elephantulus) – rodzaj ssaka z podrodziny Macroscelidinae w rodzinie ryjkonosowatych (Macroscelididae).
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w środkowej, zachodniej i południowej Afryce[5][6].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała (bez ogona) 94–148 mm, długość ogona 86–162 mm, długość ucha 19–36 mm, długość tylnej stopy 27–42 mm; masa ciała 31–83 g[7]. Wzór zębowy: I C P M (x2) = 40[7].
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
- Elephantulus: gr. ελεφας elephas, ελεφαντος elephantos „słoń”[8]; łac. przyrostek zdrabniający -ulus[9].
- Nasilio: zdrobnienie łac. nasus „nos”[10]. Gatunek typowy: Macroscelides brachyrynchus A. Smith, 1836.
- Elephantomys: gr. ελεφας elephas, ελεφαντος elephantos „słoń”[8]; μυς mus, μυος muos „mysz”[11]. Gatunek typowy: †Elephantomys langi Broom, 1937 (= †Elephantulus broomi Corbet & Hanks, 1968).
Podział systematyczny[edytuj | edytuj kod]
Do rodzaju należą następujące występujące współcześnie gatunki[12][5][4]:
- Elephantulus fuscipes (O. Thomas, 1894) – ryjoskoczek ciemnostopy
- Elephantulus brachyrhynchus (A. Smith, 1834) – ryjoskoczek krótkonosy
- Elephantulus fuscus (Peters, 1852) – ryjoskoczek ciemny
- Elephantulus intufi (A. Smith, 1836) – ryjoskoczek zaroślowy
- Elephantulus rupestris (A. Smith, 1831) – ryjoskoczek skalny
- Elephantulus myurus O. Thomas & Schwann, 1906 – ryjoskoczek zuluski
- Elephantulus edwardii (A. Smith, 1839) – ryjoskoczek przylądkowy
- Elephantulus pilicaudus Smit, 2008 – ryjoskoczek włochatoogonowy
Opisano również gatunki wymarłe z plejstocenu Południowej Afryki:
- Elephantulus antiquus Broom, 1948[13]
- Elephantulus broomi Corbet & Hanks, 1968[14]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Elephantulus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
- ↑ a b O. Thomas & H. Schwann. [On mammals collected by Mr. C. H. B, Grant in the Zoutpansberg District of the Transvaal, and presented to the National Collection by Mr. C. D. Rudd]. „Abstract of the Proceedings of the Zoological Society of London”. 33, s. 10, 1906. (ang.).
- ↑ R. Broom. On some new pleistocene mammals fromlimestone caves of the Transvaal. „South African Journal of Science”. 33, s. 758, 1937. (ang.).
- ↑ a b Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 21. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 114. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
- ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (red.): Genus Elephantulus. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-10-30].
- ↑ a b S. Heritage: Family Macroscelididae (Sengis). W: R.A. Mittermeier & D.E. Wilson (red.): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 8: Insectivores, Sloths and Colugos. Barcelona: Lynx Edicions, 2018, s. 231–234. ISBN 978-84-16728-08-4. (ang.).
- ↑ a b Jaeger 1944 ↓, s. [1].
- ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 546.
- ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 143.
- ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 141.
- ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Higher Taxonomy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.10) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-02-05]. (ang.).
- ↑ R. Broom. Some South African Pliocene and Pleistocene mammals. „Annals of the Transvaal Museum”. 21 (1), s. 5, 1948. (ang.).
- ↑ G.B. Corbet & J. Hanks. A revision of the elephant-shrews, family Macroscelididae. „Bulletin of the British Museum (Natural History) Zoology”. 16 (2), s. 54, 1968. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- E.C. Jaeger: Source-book of biological names and terms. Wyd. 1. Springfield: Charles C. Thomas, 1944, s. 1-256. (ang.).