SMS Csepel
| Ilustracja {{{opis grafiki}}} | |
| Oznaczenie NATO |
{{{oznaczenie NATO}}} |
|---|---|
| Historia | |
| Stocznia | |
| Początek budowy |
{{{początek budowy}}} |
| Wodowanie | |
Zamówiony dla  K.u.K. Kriegsmarine
| |
| Nazwa |
SMS Csepel |
 Regia Marina
| |
| Nazwa |
Muggia |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
projektowa 850 t |
| Długość |
pełna: 83,5 m |
| Szerokość |
7,8 m |
| Zanurzenie |
3,0 m |
| Napęd | |
| 6 kotłów parowych 2 turbiny parowe AEG-Curtiss 20 640 shp | |
| Prędkość |
32,6 węzła |
| Uzbrojenie | |
| 2 x armata okrętowa 100 mm L/50 6 x armata okrętowa 66 mm L/45 4 x wyrzutnia torped kal. 450 mm | |
| Załoga |
105 |
SMS Csepel - austro-węgierski niszczyciel z początku XX wieku. Trzecia jednostka typu Tátra.
"Csepel" wyposażony był w cztery kotły parowe opalane ropą i dwa opalane węglem. Współpracowały one z dwoma turbinami parowymi AEG-Curtiss. Okręt uzbrojony był w dwie pojedyncze armaty kalibru 100 mm L/50 (po jednej na dziobie i rufie), sześć pojedynczych armat 66 mm L/45 (po trzy na każdej burcie), oraz dwie podwójne wyrzutnie torped kalibru 450 mm.
"Csepel" brał udział w II bitwie w Cieśninie Otranto. W jej pierwszej fazie, nad ranem, 15 maja 1917 "Csepel" wraz z bliźniaczymi SMS "Balaton" zaatakował konwój składający się ze statków SS "Carroccio", SS "Verita", SS "Bersagliere", oraz eskortującego ich kontrtorpedowca "Borea". Podczas gdy "Balaton" atakował parowce, "Csepel" związał walką włoski niszczyciel. W rezultacie starcia "Csepel" nie odniósł żadnych szkód, a kilkakrotnie trafiony włoski niszczyciel zatonął o 5:20. W trakcie późniejszego starcia z grupą okrętów Regia Marina składająca się z niszczycieli Giovanni Acerbi Simone Schiaffino, Rosolino Pilo, Antonio Mosto i lidera Aquila "Csepel" trafił jednym pociskiem w komin lidera "Aquila" (zginęło siedmiu włoskich marynarzy).[1]
Okręt przetrwał I wojnę światową i po jej zakończeniu został przekazany Włochom; wcielony do Regia Marina pod nazwą Muggia. 22 marca 1929 roku okręt został zatopiony w pobliżu Xiamen przez tajfun.
Zobacz też
- ↑ Michał Gajzler: II bitwa w Cieśninie Otranto. militarium.net. [dostęp 12 maja 2009]. (pol.).
Bibliografia
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway's All The World's Fighting Ships 1906-1921. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1985. ISBN 978-0-87021-907-8.