SMS Velebit
 „Wildfang” – okręt bliźniaczy SMS „Velebit” | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
5 listopada 1908 |
| Wodowanie | |
 K.u.K. Kriegsmarine
| |
| Wejście do służby |
31 grudnia 1909 |
| Wycofanie ze służby |
1918 |
| Los okrętu |
złomowany 1920 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
projektowa 389,4 t |
| Długość |
na linii wodnej: 67,1 m |
| Szerokość |
6,3 m |
| Zanurzenie |
1,9 m |
| Napęd | |
| 4 kotły parowe Yarrow maszyny parowe VTE 2 śruby napędowe 6 000 ihp | |
| Prędkość |
28,4 węzła |
| Uzbrojenie | |
| 1 x armata okrętowa 66 mm L/45 7 x armata okrętowa 47 mm L/44 (do 1912-13) 5 x armata okrętowa 66 mm L/30 (od 1912-13) 2 x wyrzutnia torped kal. 450 mm | |
| Załoga |
65-70 |
SMS Velebit – austro-węgierski niszczyciel z początku XX wieku. Dwunasta jednostka typu Huszár. Okręt wyposażony w cztery opalane węglem kotły parowe typu Yarrow.
„Velebit” wziął udział w I bitwie w Cieśninie Otranto. 22 grudnia 1916 roku o godzinie 21:30 razem z SMS „Scharfschütze”, „Dinara” i „Réka” zaatakował trawlery blokujące sieciami Cieśninę Otranto. Austro-węgierskim niszczycielom udało się zmusić je do porzucenia sieci. Jak się później okazało, ocaliły w ten sposób zaplątany w sieci okręt podwodny U-38[1].
Niszczyciel SMS „Velebit” przetrwał I wojnę światową i po jej zakończeniu został przekazany Włochom. Złomowany w 1920 roku.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michał Gajzler: I bitwa w Cieśninie Otranto. militarium.net. [dostęp 2009-05-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 lutego 2011)]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway's All The World's Fighting Ships 1906-1921. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1985. ISBN 978-0-87021-907-8.
