Scaptomyza flava

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Scaptomyza flava
(Fallén, 1823)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

muchówki

Podrząd

muchówki krótkoczułkie

Infrarząd

muchówki łękoryse

Nadrodzina

Ephydroidea

Rodzina

wywilżnowate

Podrodzina

Drosophilinae

Plemię

Drosophilini

Rodzaj

Scaptomyza

Gatunek

Scaptomyza flava

Synonimy
  • Drosophila flava Fallen, 1823
  • Notiphila flaveola Meigen, 1830
  • Scaptomyza flaveola (Meigen, 1830)
  • Scaptomyza (Scaptomyza) apicalis Hardy, 1849

Scaptomyza flavagatunek muchówki z rodziny wywilżnowatych i podrodziny Drosophilinae.

Gatunek ten opisany został w 1823 roku przez Carla Fredrika Falléna jako Drosophila flava[1].

Muchówka o ciele długości od 2 do 2,5 mm, ubarwionym żółto. Na głowie para szczecinek orbitalnych skierowanych w tył jest znacznie cieńsza niż ich para skierowana w przód. Czułki mają aristę z wierzchołkowym rozwidleniem i jednym promieniem na spodniej stronie. Chetotaksję tułowia cechują cztery przedszwowe rzędy szczecinek środkowych grzbietu w przedniej części śródplecza, dwie pary mniej więcej jednakowo długich szczecinek barkowych oraz spośród trzech górnych par szczecinek sternopleuralnych środkowa najkrótsza, a tylna najdłuższa. Użyłkowanie skrzydeł odznacza się żyłką subkostalną bez sierpowatego zakrzywienia za żyłką barkową oraz tylną komórką bazalną zlaną z komórką dyskoidalną. Tylna para odnóży pozbawiona jest silnych szczecinek kolcowatych na krętarzach. Odwłok wyposażony jest w duże przysadki odwłokowe[2].

Larwy minują liście roślin z rodziny kapustowatych[2].

Owad znany z prawie wszystkich krajów Europy, w tym z Polski, a ponadto z Makaronezji, Bliskiego Wschodu, wschodniej Palearktyki i nearktycznej Ameryki Północnej[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Scaptomyza flava. [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2018-07-01].
  2. a b A.A. Shtakelberg: Family Drosophilidae. W: Keys to The Insects of The European Part of The USSR vol. V Diptera and Siphonaptera part II. G.J. Bei-Bienko, George C. Steyskal (red.). Leiden, New York, København, Koln: E.J. Brill, 1989.