Senat Rzeczypospolitej Polskiej II kadencji (1928–1930)
Senat II kadencji utworzony został w wyniku wyborów przeprowadzonych w Polsce 11 marca 1928 roku, tydzień po wyborach do Sejmu (poprzedni Senat I kadencji rozwiązany został 27 listopada 1927 roku).
Senat II kadencji rozwiązany został 30 sierpnia 1930[1]. Następny senat, Senat III kadencji, utworzony został 23 listopada 1930 roku po wyborach z 25 sierpnia i 15 września tegoż roku.
Przebieg wyborów
[edytuj | edytuj kod]Frekwencja w wyborach do Senatu wyniosła 63,9%: głosowało 6 507 432 obywateli.
Wynik wyborów
[edytuj | edytuj kod]- 31,7% głosów padło na listy prorządowe (w tym Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem)
- 9,3% otrzymała endecja
- 10% otrzymało centrum
- 23,3% – lewica
- 24,2% – mniejszości narodowe[2].
Ruchy rewolucyjne skupiły 2% głosów.
Praca Senatu
[edytuj | edytuj kod]27 marca 1928 roku zwołano pierwsze posiedzenia każdej z izb. Obrady obu izb otwierał Józef Piłsudski.
W czasie tego posiedzenia powołano Marszałka Senatu. Został nim Julian Szymański i był nim do 8 grudnia 1930 roku. Następnego dnia przekazał urząd Władysławowi Raczkiewiczowi w III kadencji Senatu.
W Senacie powstało 12 klubów. Do największych należały:
- klub BBWR – 41 senatorów, na jego czele stał Walery Roman
- klub endecki, na którego czele stali: Stanisław Głąbiński i Marian Seyda
Ponadto istniały m.in. kluby PSL „Piast” i socjalistów[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rozwiązanie Sejmu i Senatu. „Gazeta Lwowska”. Nr 200, s. 1, 31 sierpnia 1930.
- ↑ a b Andrzej Ajnenkiel: Polska po przewrocie majowym – Zarys dziejów politycznych Polski w latach 1926–1939. Wiedza Powszechna, 1980, s. 97. ISBN 83-214-0047-7.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Henryk Zieliński, Historia Polski 1864–1939, PWN Warszawa, wyd. III, 1971
