Seter irlandzki czerwono-biały
| |
| Inne nazwy |
Irish Red and White Setter |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Kraj pochodzenia | |
| Wymiary | |
| Wysokość |
60-70 cm |
| Masa |
25-32 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa VII, Sekcja 2, |
| AKC |
Sporting |
| ANKC |
Grupa 3 (Gundogs) |
| CKC |
Grupa 1 – Sporting Dogs |
| KC(UK) |
Gundog |
| NZKC |
Gundog |
| UKC |
Gun Dog Breeds |
| Wzorce rasy | |
Seter irlandzki czerwono-biały (lub rudo-biały[2]) – rasa psów pochodząca z Irlandii. Podlega próbom pracy[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Istnienie w Irlandii czerwonych i czerwono-białych seterów udokumentowane jest już w XVII w. Poza Irlandią mało kto wie o istnieniu dwóch ras seterów irlandzkich. Seter irlandzki czerwono-biały jest niewątpliwie rasą starszą, z której w wyniku świadomej, selektywnej hodowli wyewoluował seter o jednolicie czerwonym umaszczeniu, bowiem dawne "ptaszniki", które przybyły z kontynentu do Irlandii, z całą pewnością nie były jednobarwne. Kiedy na początku drugiej połowy XIX wieku pojawiły się na ringach wystawowych, było wiele nieporozumień odnośnie do ich właściwego umaszczenia, wtedy istniało mniej więcej tyle samo psów czerwonych, co czerwono-białych. Później jednak odmiana mahoniowa stała się znacznie liczniejsza, a w końcu XIX stulecia jednolicie czerwony seter irlandzki usunął w cień setera czerwono-białego, który stał się tak rzadki, że sądzono, iż wyginął. W Irlandii w roku 1944 założono klub, którego celem miało być uratowanie odmiany czerwono-białej. Na wiele się to nie zdało i pod koniec lat 60. XX wieku do księgi hodowlanej wpisywano zaledwie 7 czerwono-białych szczeniąt. Powołano zatem do życia komitet, którego zadaniem było opracowanie planu hodowlanego tej odmiany setera. Rasa znalazła zapalonych miłośników i udało się ją uratować od całkowitego wyginięcia. W 1989 roku FCI uznało setera czerwono-białego jako właściwą i odrębną rasę. Obecnie przedstawiciele tej rasy pojawiają się dość licznie na wielu kontynentach, jednak w Polsce są one mało znane.
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Wygląd ogólny[edytuj | edytuj kod]
Mocno umięśniony pies o bardzo harmonijnej budowie ciała, bez cech jakiejkolwiek przesady, w typie raczej atletycznym.
Głowa[edytuj | edytuj kod]
W stosunku do ciała stosunkowo szeroka, z wyraźnym wykrojem. Mózgoczaszka pomiędzy uszami wysklepiona, guz potyliczny niezbyt widoczny. Nos o czystych, prostych liniach.
Zgryz[edytuj | edytuj kod]
Szczęki o takiej samej lub prawie takiej samej długości, zgryz regularny, idealny nożycowy, dopuszczalny jest również cęgowy.
Oczy[edytuj | edytuj kod]
Ciemne, orzechowo-brązowe lub ciemnobrązowe, okrągłe, lekko wypukłe, białkówki niewidoczne.
Uszy[edytuj | edytuj kod]
Osadzone na wysokości oczu, ale daleko z tyłu głowy, zwisając przylegają ściśle do głowy.
Szyja[edytuj | edytuj kod]
Odpowiedniej długości, bardzo muskularna, w żadnym wypadku zbyt mocna, lekko wygięta, bez śladów podgardla.
Tułów[edytuj | edytuj kod]
Silny i muskularny, głęboka klatka piersiowa z dobrze wysklepionymi żebrami. Grzbiet dobrze umięśniony i mocny.
Ogon[edytuj | edytuj kod]
Umiarkowanej długości, nie sięgający poniżej stawu skokowego, mocny u nasady i zwężający się wyraźnie ku końcowi. Niezakręcony. Noszony na poziomie linii grzbietu lub poniżej.
Kończyny przednie[edytuj | edytuj kod]
Dobrze umięśnione, łopatki ustawione wyraźnie ku tyłowi, łokcie w ruchu dość luźne, jednakże bez odstawiania ich do wewnątrz lub na zewnątrz. Przedramię proste z widocznymi ścięgnami, kości mocne, stopy sprężyste.
Kończyny tylne[edytuj | edytuj kod]
Szerokie i umięśnione, uda długie, kości śródstopia powinny mieć odpowiednią długość. Kolana ugięte prawidłowo, stawy skokowe nisko nad ziemią, równolegle, nie mogą być ani zbieżne, ani rozbieżne. Golenie mocne, dobrze umięśnione, o silnych ścięgnach.
Łapy[edytuj | edytuj kod]
Pięknie uformowane, zwarte, kocie, mocne, dobrze owłosione między palcami.
Szata[edytuj | edytuj kod]
Długa, jedwabista sierść pokrywa zewnętrzną stronę uszu i tworzy frędzle na tylnej stronie kończyn tylnych. Długa sierść w pachwinach, na dolnej stronie klatki piersiowej i na mostku, tworzy frędzle, pod szyją sierść wyraźnie długa i prosta. Sierść frędzli powinna być w zasadzie prosta, spływająca gładko i niezbyt gęsta. Ogon z pięknym piórem. Na głowie, na przedniej stronie kończyn, jak również na pozostałych częściach ciała sierść jest krótka i gładka, bez najmniejszych śladów skręcenia, dopuszczalne jest tylko łagodne falowanie.
Umaszczenie[edytuj | edytuj kod]
Podstawowym kolorem jest biały z jednolicie czerwonymi łatami (biel i czerwień powinny być wyraźnie od siebie oddzielone). Obydwa kolory powinny być maksymalnie żywe i lśniące. Cętkowanie, lecz nie dereszowatość, jest dopuszczalne na części twarzowej, stopach, na nogach przednich do wysokości łokcia, a na tylnych do stawu skokowego. Cętkowanie na innych częściach ciała, jak również dereszowatość i drobne nakrapianie są niedopuszczalne i stanowią wadę dyskwalifikującą.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 310.
- ↑ Bruce Fogle: Wielka encyklopedia : Psy. Warszawa: MUZA SA, 1996. ISBN 83-7079-672-9.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998. ISBN 83-7073-122-8.