Sikhotealinia zhiltzovae
| Sikhotealinia zhiltzovae[1] | |||
| Lafer, 1996 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj |
Sikhotealinia Lafer, 1996 | ||
| Gatunek |
Sikhotealinia zhiltzovae | ||
| Synonimy | |||
| |||
Sikhotealinia zhiltzovae – reliktowy gatunek chrząszcza z rodziny Jurodidae. Uważany za żywą skamieniałość, opisany został w 1996 roku przez rosyjskiego entomologa Giermana Lafera na podstawie jednego martwego okazu, znalezionego w kwietniu 1974 roku przy brzegu rzeki w Rezerwacie Sichotealińskim w górach Sichote-Aliń[2][3]. Nazwa rodzajowa upamiętnia lokalizację typowego okazu, natomiast nazwa gatunkowa honoruje Ł. Żilcową, która znalazła owada[4].
Brak danych o biologii, rozwoju i rozmieszczeniu tego owada.
Budowa chrząszcza wykazuje cechy zarówno Archostemata, jak Adephaga i Polyphaga[4]. Pozycja systematyczna jest niepewna. Początkowo umieszczony przez Lafera w monotypowej rodzinie Sikhotealiniidae, później został zaliczony do paleoendemicznej rodziny Jurodidae[4]. Wymarłe chrząszcze z rodziny Jurodidae znane są z dolnej jury Zabajkala. Kirejczuk porównując chrząszcza Jurodes ignoramus do Sikhotealinia stwierdził, że jedyną cechą pozwalającą odróżnić wymarłe Jurodidae od Sikhotealinia jest liczba rzędów punktowań pokryw (odpowiednio, więcej niż 15 i 11).
Sikhotealinia jest jedynym znanym współczesnym chrząszczem, którego imagines mają przyoczka[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sikhotealinia zhiltzovae, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Лафер ГШ: Сем. Sikhotealiniidae Lafer, fam. n.. W: Определитель насекомых Дальнего Восток России. Том 3. Жесткокрылые или жуки. Часть 3. Владивосток: 1996, s. 390-396.
- ↑ История описания Sikhotealinia zhiltzovae.
- ↑ a b c Kirejtshuk AG. Sikhotealinia zhiltzovae Lafer, 1996 – recent representative of the Jurassic coleopterous fauna (Coleoptera, Archostemata, Jurodidae). „Proceedings of the Zoological Institute RAS”. 281, s. 21–26, 1999.
- ↑ Leschen RAB, Beutel RG. Ocellar atavism in Coleoptera: plesiomorphy or apomorphy?. „Journal of Zoological Systematics and Evolutionary Research”. 42 (1), s. 63–69, 2004. DOI: 10.1046/j.0947-5745.2003.00241.x.