Skimmia japońska

Skimmia japońska
	; Owocujący osobnik żeński
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	różopodobne
Rząd	mydleńcowce
Rodzina	rutowate
Rodzaj	skimmia
Gatunek	skimmia japońska
	Nazwa systematyczna
	Skimmia japonica Thunb.; Nova Genera Plantarum 3: 57. 1783.
	Multimedia w Wikimedia Commons

Skimmia japońska (Skimmia japonica) – gatunek rośliny z rodziny rutowatych. Jest gatunkiem typowym rodzaju skimmia. Występuje naturalnie w Japonii, Korei w Chinach i na Tajwanie.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pokrój: W naturze przybiera postać dużego i rozłożystego krzewu (do 7 m wysokości). Uprawiane w umiarkowanych szerokościach geograficznych rzadko przekraczają 1,5 m wysokości^[4]. Roślina dwupienna, choć poprzez krzyżówki z innymi gatunkami skimmii uzyskano hybrydy obupłciowe^[4]. Wszystkie części rośliny są trujące i rozgniecione wydzielają ostry aromat^[5].
Liście: Trwałe, zimozielone. Lekko skórzaste, lancetowate, osiągają 7–10 cm długości.
Kwiaty: Drobne, o słodkim zapachu i białym lub kremowym kolorze. Rozkwitają w kwietniu i mają. Są zebrane w gęste wiechy, które pojawiają się już jesienią i przez kilka zimowych miesięcy różowe pączki są ozdobą rośliny.
Owoce: Mięsiste pestkowce koloru czerwonego o 6–12 mm średnicy, zawierające jedno nasienie.

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Pozycja systematyczna według APweb (2001...)

Jest to gatunek z rodzaju skimmia, należący do rodziny rutowatych (Rutaceae Juss), rzędu mydleńcowców (Sapindales) Dumort., kladu różowych (rosids) w obrębie klasy roślin okrytonasiennych^[2].

Kwiaty

Owoce

Pokrój

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

W krajach klimatu umiarkowanego skimmia japońska jest uprawiana jako roślina ozdobna, wysadzana zarówno do pojemników jak i gruntu. Wymaga stanowiska jasnego do cienistego, bez bezpośredniego słońca i niezbyt gorącego. Zbyt odsłonięte stanowisko powoduje żółknięcie liści. Gleba lekko kwaśna (pH 4,5–5,5), nie toleruje przesuszenia^[6]. Mrozoodporna, jednak przy ostrych mrozach lepiej ją osłaniać, zwłaszcza młode okazy^[4].
Powstało wiele hybryd i form uprawnych, najpopularniejsze z nich:
‚Emerald King‘,
‚Fragrans‘,
‚Keessen‘,
‚Kew White‘,
‚Nymans‘,
‚Rubella‘,
‚Rubinetta‘,
‚Ruby Dome‘,
‚Veitchii‘, zwana też ‚Foremannii‘,
‚Wanto‘,
‚White Gerpa‘.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ ^a ^b Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2013-05-12] (ang.).
↑ Skimmia japonica. [w:] The Plant List [on-line]. [dostęp 2013-05-12]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Ogrodnik amator. [dostęp 2013-05-12].
↑ pod red. A. Huxley: New RHS Dictionary of Gardening. Macmillan, 1992. ISBN 0-333-47494-5.
↑ Moritz Bürki, Marianne Fuchs: Leksykon roślin doniczkowych i balkonowych. Warszawa: Świat Książki, 2010, s. 251. ISBN 978-83-247-1838-2.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2013-05-12] (ang.).

[tpl-3] Skimmia japonica. [w:] The Plant List [on-line]. [dostęp 2013-05-12]. (ang.).

[OgrAm-4] Ogrodnik amator. [dostęp 2013-05-12].

[rhs-5] red. A. Huxley: New RHS Dictionary of Gardening. Macmillan, 1992. ISBN 0-333-47494-5.

[MorMar-6] Moritz Bürki, Marianne Fuchs: Leksykon roślin doniczkowych i balkonowych. Warszawa: Świat Książki, 2010, s. 251. ISBN 978-83-247-1838-2.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]