Skrytohutia wielkoucha

Skrytohutia wielkoucha
	Mesocapromys auritus
	Varona, 1970
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	gryzonie
Podrząd	jeżozwierzowce
Infrarząd	jeżozwierzokształtne
Nadrodzina	Octodontoidea
Rodzina	hutiowate
Podrodzina	hutie
Plemię	Capromyini
Rodzaj	skrytohutia
Gatunek	skrytohutia wielkoucha
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; zagrożony
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Skrytohutia wielkoucha^[3] (Mesocapromys auritus) − gatunek gryzonia z rodziny hutiowatych^[4]^[5]. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” dla gatunku Mesocapromys auritus zaproponowano nazwę skrytohutia wielkoucha^[3]. Skrytohutia wielkoucha jest roślinożecą. Zamieszkuje na wyspie Cayo Fragoso w archipelagu Archipelagu Sabana-Camagüey, w prowincji Las Villas, w rejonie centralno-północnego wybrzeża Kuby. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) wymienia Mesocapromys auritus w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych jako gatunek zagrożony (EN – endangered)^[4].

Kariotyp

Garnitur chromosomowy skrytohutii wielkouchej tworzy 18 par (2n=36) chromosomów; FN=64^[4].

Budowa ciała

Skrytohutia wielkoucha jest gryzoniem o średniej wielkości^[4].

Wzór zębowy		I	C	P	M
20	=	1	0	1	3
20	=	1	0	1	3

Sierść w części grzbietowej jest w kolorze aguti, w części bocznej jaśniejsza, a na kończynach widoczne są długie białawe włosy. Wzdłuż grzbietu biegnie ciemniejszy pasek. Głowa jest jednolicie szaro-agouti, a ogon jest jaśniejszy – rdzawy lub pomarańczowy, z krótkim czarnym paskiem w tylnej części grzbietu. Część brzuszna jest biała, z nieco bardziej szarawym podszyciem. W rejonie pachwin wybarwienie jest blade. Ogon skrytohutii jest chwytny i osiąga wymiar równy około 69–74% długości tułowia wraz z głową. Poduszki łap przednich i tylnych są białawe lub lekko różowawe. Przednie łapy są zakończone czterema palcami, a tylne pięcioma. Samice mają 3 pary sutków – jedną boczną, jedną piersiową i jedną brzuszną^[4].

Wymiary *Mesocapromys auritus*
(za: P.-H. Fabre, J.L.Patton & Y.L.R. Leite, 2016)^[4]
	średni wymiar
długość ciała z głową i ogonem	287 mm
długość ogona	198 mm
masa ciała	do 1 kg

Tryb życia

Skrytohutie wielkouche wiodą naziemny tryb życia. Wykazują aktywność wieczorem (rozpoczynającą się na godzinę przed zachodem słońca) i nocą. Sporadycznie mogą także być aktywne w ciągu dnia. Skrytohutia wielkoucha jest zwierzęciem społecznym. Żyje w grupach rodzinnych^[4].

Rozród

Skrytohutia wielkoucha może prowadzić rozród przez cały rok. Proporcja płci w obrębie miotu 1:1. Jedno zbadane przez naukowców młode miało po porodzie masę ciała 61 g^[4].

Rozmieszczenie geograficzne

Skrytohutia wielkoucha zamieszkuje wyspę Cayo Fragoso w archipelagu Archipelagu Sabana-Camagüey, w prowincji Las Villas, w rejonie centralno-północnego wybrzeża Kuby. W 1988 gatunek introdukowano w Cayo Pasaje i Cayo Sagra w centralno-północnej części Kuby^[4].

Ekologia

Skrytohutie wielkouche są roślinożercami. Żywią się prawie wyłącznie korzeniarą (Rhizophora), mangrowcem Laguncularia racemosa z rodziny trudziczkowatych oraz rzadziej Avicennia germinans z akantowatych. Żerują nisko przy gruncie. Chętnie obgryzają korę u podstawy drzew^[4].

Siedlisko

Skrytohutia wielkoucha buduje naziemne gniazda z gałązek Rhizophora mangle. Gniazda są duże. W zależności od wielkości dostępnego siedliska mogą osiągać rozmiary od 61×42 do 197×281 cm^[4].

Ochrona

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) wymienia Mesocapromys auritus w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych jako gatunek zagrożony (EN – endangered)^[2]. W 1990 liczbę gniazd oszacowano na 115 (około 600–800 zwierząt), a w 2009 odnotowano wzrost ich liczby do 330 (co pozwala na oszacowanie wielkości populacji na 660–1320 osobników)^[4].

Przypisy

↑ Mesocapromys auritus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b Mesocapromys auritus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ ^a ^b Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l P.-H. Fabre, J.L.Patton & Y.L.R. Leite: Family Echimyidae (Hutias, Suth American Spiny-Rats and Coypu). W: D.E. Wilson, T.E. Lacher, Jr & R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 6: Lagomorphs and Rodents I. Barcelona: Lynx Edicions, 2016, s. 552–641. ISBN 978-84-941892-3-4. (ang.).
↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Mesocapromys auritus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 18 grudnia 2019]

[itis-1] Mesocapromys auritus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[iucn-2] Mesocapromys auritus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[miiz-3] Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.

[hmw6-4] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l P.-H. Fabre, J.L.Patton & Y.L.R. Leite: Family Echimyidae (Hutias, Suth American Spiny-Rats and Coypu). W: D.E. Wilson, T.E. Lacher, Jr & R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 6: Lagomorphs and Rodents I. Barcelona: Lynx Edicions, 2016, s. 552–641. ISBN 978-84-941892-3-4. (ang.).

[msw-5] Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Mesocapromys auritus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 18 grudnia 2019]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]