Kieł

Kły

Kieł (dens caninus, l.mn. kły – dentes canini) – jednokorzeniowy ząb charakterystyczny dla uzębienia heterodontycznego, służący do chwytania, przytrzymywania i rozrywania pokarmu, a także do obrony. Występuje parzyście w dolnym i górnym łuku zębowym. Kły znajdują się za siekaczami i mają zwykle kształt stożkowaty, mało zakrzywionych haków albo, jak u człowieka, całkiem prosty. Są ostre i duże, zwykle wyższe od pozostałych zębów, szczególnie silnie rozwinięte u drapieżnych i świniowatych. U przeżuwaczy nie występują kły górne a dolne upodabniają się do siekaczy. U gryzoni i zającowatych całkowicie brak kłów^[1].

Ludzie posiadają po jednym kle w każdej szczęce oraz parę kłów w żuchwie. Są nazywane "trójkami", liczy je się bowiem jako trzecie po dwóch siekaczach.

Jedną z cech pozwalających odróżnić płeć danego gatunku (dymorfizm płciowy) u kopytnych jest różnica w wielkości i kształcie kłów. U koni rozwinięte kły występują wyłącznie u samców (u samic zwykle brak, czasem szczątkowe). Dzik posiada bardzo ostre kły, zwane szablami (żuchwa) i fajkami (szczęka).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Kazimierz Kowalski: Ssaki, zarys teriologii. Warszawa: PWN, 1971.
Kazimierz Krysiak, Krzysztof Świeżyński: Anatomia zwierząt. T. 2. Warszawa: PWN, 2008. ISBN 978-83-01-13544-7.