Przejdź do zawartości

Sokolik białobrzuchy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sokolik białobrzuchy
Microhierax erythrogenys[1]
(Vigors, 1831)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

sokołowe

Rodzina

sokołowate

Podrodzina

sokoły

Plemię

Falconini

Rodzaj

Microhierax

Gatunek

sokolik białobrzuchy

Synonimy
  • Hierax erythrogenys Vigors, 1831[2]
Podgatunki
  • M. e. erythrogenys (Vigors, 1831)
  • M. e. meridionalis Ogilvie-Grant, 1897
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Sokolik białobrzuchy[4] (Microhierax erythrogenys) – gatunek małego ptaka drapieżnego z rodziny sokołowatych (Falconidae). Endemiczny gatunek Filipin, stąd nazywany czasem sokolikiem filipińskim. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Podgatunki

[edytuj | edytuj kod]

Wyróżnia się dwa podgatunki sokolika białobrzuchego[5][2]:

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała 15–18 cm, rozpiętość skrzydeł 32–37 cm; masa ciała 37–52 g[6]. Na szyi, policzkach, klatce piersiowej i brzuchu ma białe upierzenie. Pozostała część ciała jest czarna z niebieskim połyskiem. Tęczówki ciemnobrązowe[6].

Ekologia i zachowanie

[edytuj | edytuj kod]

Jego naturalnym siedliskiem są wilgotne otwarte lasy, przecinki i obrzeża lasów na nizinach lub w niezbyt wysokich górach, często w pobliżu rzek i strumieni[6]. Zwykle spotykany w przedziale wysokości 300–1200 m n.p.m.[3][6], choć bywał też stwierdzany na poziomie morza[6]. Widuje się pojedyncze osobniki, pary lub grupy tych ptaków. Większość czasu spędza w koronach drzew[7].

Żywi się głównie owadami, osami i ważkami, choć czasem uda mu się złowić małego ptaka[7]. Czasami żeruje w grupach, prawdopodobnie rodzinnych[6].

Okres lęgowy odnotowano od września do lutego, inne źródło podaje październik oraz od marca do czerwca[7]. Gniazda lokuje w naturalnych szczelinach w obumarłych drzewach i dziuplach po dzięciołach na wysokości 6–10 metrów nad ziemią, czasami wyżej. W lęgu stwierdzono 3–4 młode[6].

Status

[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje sokolika białobrzuchego za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność populacji szacuje się na 670–6700 dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznaje się za spadkowy[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Microhierax erythrogenys, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b Philippine Falconet (Microhierax erythrogenys). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-22)]. (ang.).
  3. a b c Microhierax erythrogenys, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Falconini Leach, 1820 (Wersja: 2019-04-14). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-09-03].
  5. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Seriemas, falcons. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-09-03]. (ang.).
  6. a b c d e f g N. Bouglouan: Philippine Falconet. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2021-03-19]. (ang.).
  7. a b c Species account: Philippine Falconet Microhierax erythrogenys. [w:] Global Raptor Information Network [on-line]. The Peregrine Fund. [dostęp 2020-09-03]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]