Sokolik białobrzuchy
| Microhierax erythrogenys[1] | |||
| (Vigors, 1831) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
sokolik białobrzuchy | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Sokolik białobrzuchy[4] (Microhierax erythrogenys) – gatunek małego ptaka drapieżnego z rodziny sokołowatych (Falconidae). Endemiczny gatunek Filipin, stąd nazywany czasem sokolikiem filipińskim. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Podgatunki[edytuj | edytuj kod]
Wyróżnia się dwa podgatunki sokolika białobrzuchego[5][2]:
- Microhierax erythrogenys erythrogenys – Luzon, Mindoro, Negros i Bohol (północne Filipiny).
- Microhierax erythrogeny meridionalis – Samar, Leyte i Cebu do Mindanao (południowe Filipiny).
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała 15–18 cm, rozpiętość skrzydeł 32–37 cm; masa ciała 37–52 g[6]. Na szyi, policzkach, klatce piersiowej i brzuchu ma białe upierzenie. Pozostała część ciała jest czarna z niebieskim połyskiem. Tęczówki ciemnobrązowe[6].
Ekologia i zachowanie[edytuj | edytuj kod]
Jego naturalnym siedliskiem są wilgotne otwarte lasy, przecinki i obrzeża lasów na nizinach lub w niezbyt wysokich górach, często w pobliżu rzek i strumieni[6]. Zwykle spotykany w przedziale wysokości 300–1200 m n.p.m.[3][6], choć bywał też stwierdzany na poziomie morza[6]. Widuje się pojedyncze osobniki, pary lub grupy tych ptaków. Większość czasu spędza w koronach drzew[7].
Żywi się głównie owadami, osami i ważkami, choć czasem uda mu się złowić małego ptaka[7]. Czasami żeruje w grupach, prawdopodobnie rodzinnych[6].
Okres lęgowy odnotowano od września do lutego, inne źródło podaje październik oraz od marca do czerwca[7]. Gniazda lokuje w naturalnych szczelinach w obumarłych drzewach i dziuplach po dzięciołach na wysokości 6–10 metrów nad ziemią, czasami wyżej. W lęgu stwierdzono 3–4 młode[6].
Status[edytuj | edytuj kod]
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje sokolika białobrzuchego za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność populacji szacuje się na 670–6700 dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznaje się za spadkowy[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Microhierax erythrogenys, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b Philippine Falconet (Microhierax erythrogenys). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-22)]. (ang.).
- ↑ a b c Microhierax erythrogenys, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Falconini Leach, 1820 (Wersja: 2019-04-14). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-09-03].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Seriemas, falcons. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-09-03]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g N. Bouglouan: Philippine Falconet. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2021-03-19]. (ang.).
- ↑ a b c Species account: Philippine Falconet Microhierax erythrogenys. [w:] Global Raptor Information Network [on-line]. The Peregrine Fund. [dostęp 2020-09-03]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).