Specjalista wiejskiego gospodarstwa domowego

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Specjalista wiejskiego gospodarstwa domowego – profesjonalny doradca wojewódzkiego ośrodka doradztwa rolniczego, powołany do udzielania porad, organizowania pokazów i szkoleń oraz do współdziałania i współpracy z kobietami wiejskimi zamieszkałymi na obszarach wiejskich.

Instruktor wiejskiego gospodarstwa kobiecego w okresie międzywojennym[edytuj | edytuj kod]

W okresie międzywojennym w izbach rolniczych i związkach kółek rolniczych zatrudnione były instruktorki wiejskiego gospodarstwa kobiecego. W 1918 pojawiły się pierwsze stanowiska instruktorek do sprawa kobiet[1], które koncentrowały swoją uwagę na poprawy jakości życia gospodyń domowych. W 1945 r. wznowiono działalność izb rolniczych, w ramach których powołano stanowisko instruktorek wiejskiego gospodarstwa kobiecego. W ujęciu statystycznym liczba zatrudnionych instruktorek WGK wynosiła w 1946 r. – 462 osób, w 1947 r. – 493 osób i w 1948 r. – 364[2].

Reaktywowanie stanowiska instruktora wiejskiego gospodarstwa domowego[edytuj | edytuj kod]

Rozporządzeniem Rady Ministrów z 1972 r.[3] powołano gminną służbę rolną, w ramach której powołano instruktorów ds. wiejskiego gospodarstwa domowego (WGD). Wśród zadań stawianych przed instruktorami WGD wymieniono:

  • organizowanie przykładowych wiejskich gospodarstw domowych
  • organizowanie kursów i pokazów w zakresie unowocześnienia pracy kobiet wiejskich, wychowania w rodzinie, przetwórstwa artykułów rolno-spożywczych
  • organizowanie sezonowych form opieki nad dzieckiem oraz różnych form wypoczynku dzieci szkolnych w okresie ferii szkolnych
  • współudział w organizowaniu i rozpowszechnianiu usług dla gospodarstwa domowego – organizowanie zespołowych form działalności produkcyjnej kobiet

Specjaliści WGD w ramach wojewódzkich ośrodków postępu rolniczego[edytuj | edytuj kod]

Uchwałą Rady Ministrów z 1975[4] powołano wojewódzkie ośrodki postępu rolniczego, w ramach którego powołano stanowiska specjalistów wiejskiego gospodarstwa domowego. Specjaliści WGD w zasadzie kontynuowali pracę podjętą w poprzednim układzie organizacyjnym. Wśród szczegółowych zadań stawianych przed specjalistami ustalono:

  • unowocześnienie wiejskiego gospodarstwa domowego i przyzagrodowego,
  • upowszechnienie racjonalnych zasad żywienia rodziny oraz ekonomicznego gospodarowania środkami i zasobami domowymi, –
  • popularyzowanie wiedzy o organizowaniu życia rodzinnego a zwłaszcza tworzeniu prawidłowych warunków dla wychowania dziecka w rodzinie,
  • rozwijanie życia kulturalnego i oświatowego na wsi,
  • rozwijanie produkcji rolniczej w działach obsługiwanych przez kobiety wiejskie oraz upowszechnianie przetwórstwa płodów rolnych na potrzeby rodziny.

Specjaliści WGD w ramach wojewódzkich ośrodków doradztwa rolniczego[edytuj | edytuj kod]

Ustawą Sejmu RP z 2004[5] o jednostkach doradztwa rolniczego, określono organizację, zadania i zasady działania wojewódzkich ośrodków doradztwa rolniczego. W ramach struktury organizacyjnej ośrodków wyodrębniono działy wiejskiego gospodarstwa domowego. Do podstawowych obowiązków specjalistów WGD należało:

  • organizowanie wspólnie z Kołami Gospodyń Wiejskich kursów, pokazów, konkursów i szkoleń dotyczących racjonalnego żywienia rodziny,
  • wspieranie poczynań na rzecz ochrony produktów regionalnych i tradycyjnych zgodnie z regulacjami Unii Europejskiej[6],
  • udzielanie wsparcia w zakresie dziedzictwa kulturalnego, jako ważnego czynnika rozwoju społeczno-gospodarczego,
  • propagowanie zdrowego trybu życia mieszkańców obszarów wiejskich, poprzez inicjowanie lokalnych zawodów sportowych i innych poczynań masowych,
  • udzielanie pomocy w pozyskiwaniu wsparcia finansowej ze środków pochodzących ze źródeł Unii Europejskiej.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Bronikowski W., Drogi postępu chłopa polskiego, Państwowy Instytut Naukowy Gospodarstwa wiejskiego, Warszawa 1934.
  2. Rocznik Statystyczny 1946, 1947, 1948, Główny Urząd Statystyczny, Warszawa 1949.
  3. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 listopada 1972 r. w sprawie zasad organizacji, zadań i wynagradzania gminnej służby rolnej (Dz.U. z 1972 r. nr 49, poz. 318)
  4. Uchwała nr 125 Rady Ministrów z dnia 10 lipca 1975 r. w sprawie utworzenia wojewódzkich ośrodków postępu rolniczego.
  5. Ustawa z dnia 22 października 2004 r. o jednostkach doradztwa rolniczego (Dz.U. z 2024 r. poz. 76).
  6. Rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych (CELEX: 3201R1151).