Oblężenie Wielkich Łuk: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Dodaję nagłówek przed Szablon:Przypisy |
drobne merytoryczne |
||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
Podczas narady wojennej w [[Czaśniki|Czaśnikach]] 18 lipca 1580 roku rywalizowały ze sobą dwie koncepcje prowadzenia działań wojennych. Rozważano uderzenie bądź w kierunku [[Psków|Pskowa]] lub atak na [[Smoleńsk]]. Ostatecznie zwyciężył wariant pośredni polegający na zdobyciu twierdzy [[Wielkie Łuki]]. Stąd zamierzano kontynuować działania w kierunku [[Psków|Pskowa]], w wyniku których planowano odciąć [[Inflanty]] od ziem moskiewskich. |
Podczas narady wojennej w [[Czaśniki|Czaśnikach]] 18 lipca 1580 roku rywalizowały ze sobą dwie koncepcje prowadzenia działań wojennych. Rozważano uderzenie bądź w kierunku [[Psków|Pskowa]] lub atak na [[Smoleńsk]]. Ostatecznie zwyciężył wariant pośredni polegający na zdobyciu twierdzy [[Wielkie Łuki]]. Stąd zamierzano kontynuować działania w kierunku [[Psków|Pskowa]], w wyniku których planowano odciąć [[Inflanty]] od ziem moskiewskich. |
||
Zbudowana z drewna i ziemi twierdza Wielkie Łuki nad rzeką [[Łować|Łowacią]] sąsiadowała z drewnianym miastem, które spalono, aby nie dawało osłony przeciwnikowi. Atak na twierdzę rozpoczął się [[1 września]] ostrzałem artyleryjskim i akcjami piechoty usiłującej podpalić umocnienia i zedrzeć darń z wałów. Przekopano również groblę spiętrzającą wody rzeki [[Łować]]. Ostatecznie obrońcy nie nadążali gasić wybuchających pożarów i poddali płonącą twierdzę [[5 września]]<ref>J. Natanson-Leski, ''Epoka Stefana Batorego w dziejach granicy wschodniej Rzeczypospolitej'', Warszawa 1930, s. 64.</ref>. |
Zbudowana z drewna i ziemi twierdza Wielkie Łuki nad rzeką [[Łować|Łowacią]] sąsiadowała z drewnianym miastem, które spalono, aby nie dawało osłony przeciwnikowi. Głównym inżynierem kierującym sypaniem szańców przez wojska polskie był włoski inżynier Domenico Ridolfini (Dominik Ridolfino) z Camerino w [[Marche]], który dowodził także jedną z trzech baterii oblężniczych. Atak na twierdzę rozpoczął się [[1 września]] ostrzałem artyleryjskim i akcjami piechoty usiłującej podpalić umocnienia i zedrzeć darń z wałów. Przekopano również groblę spiętrzającą wody rzeki [[Łować]]. Ostatecznie obrońcy nie nadążali gasić wybuchających pożarów i poddali płonącą twierdzę [[5 września]]<ref>J. Natanson-Leski, ''Epoka Stefana Batorego w dziejach granicy wschodniej Rzeczypospolitej'', Warszawa 1930, s. 64.</ref>. |
||
Do zdobytej twierdzy wdarła się czeladź obozowa i Węgrzy. Jednak zamiast zająć się gaszeniem pożaru rzucili się na rabunek. Gdy ogień dotarł do prochowni nastąpił wybuch, który zniszczył większość twierdzy, zabił 200 Polaków i Węgrów oraz większość załogi moskiewskiej. Po osobistym rekonesansie król Stefan Batory rozkazał budowę nowej twierdzy w miejscu starej moskiewskiej fortyfikacji. |
Do zdobytej twierdzy wdarła się czeladź obozowa i Węgrzy. Jednak zamiast zająć się gaszeniem pożaru rzucili się na rabunek. Gdy ogień dotarł do prochowni nastąpił wybuch, który zniszczył większość twierdzy, zabił 200 Polaków i Węgrów oraz większość załogi moskiewskiej. Po osobistym rekonesansie król Stefan Batory rozkazał budowę nowej twierdzy w miejscu starej moskiewskiej fortyfikacji. Prace te wg wskazówek króla przeprowadził Domenico Ridolfini. |
||
== Przypisy == |
== Przypisy == |
||
Wersja z 14:22, 17 sty 2018
Szablon:Wojna polsko-rosyjska 1577-1582
Oblężenie Wielkich Łuk – oblężenie, które miało miejsce od 1 do 5 września 1580 roku podczas kampanii wielkołuckiej będącej częścią wojny polsko-rosyjskiej 1577-1582 prowadzonej przez Stefana Batorego.
Podczas narady wojennej w Czaśnikach 18 lipca 1580 roku rywalizowały ze sobą dwie koncepcje prowadzenia działań wojennych. Rozważano uderzenie bądź w kierunku Pskowa lub atak na Smoleńsk. Ostatecznie zwyciężył wariant pośredni polegający na zdobyciu twierdzy Wielkie Łuki. Stąd zamierzano kontynuować działania w kierunku Pskowa, w wyniku których planowano odciąć Inflanty od ziem moskiewskich.
Zbudowana z drewna i ziemi twierdza Wielkie Łuki nad rzeką Łowacią sąsiadowała z drewnianym miastem, które spalono, aby nie dawało osłony przeciwnikowi. Głównym inżynierem kierującym sypaniem szańców przez wojska polskie był włoski inżynier Domenico Ridolfini (Dominik Ridolfino) z Camerino w Marche, który dowodził także jedną z trzech baterii oblężniczych. Atak na twierdzę rozpoczął się 1 września ostrzałem artyleryjskim i akcjami piechoty usiłującej podpalić umocnienia i zedrzeć darń z wałów. Przekopano również groblę spiętrzającą wody rzeki Łować. Ostatecznie obrońcy nie nadążali gasić wybuchających pożarów i poddali płonącą twierdzę 5 września[1].
Do zdobytej twierdzy wdarła się czeladź obozowa i Węgrzy. Jednak zamiast zająć się gaszeniem pożaru rzucili się na rabunek. Gdy ogień dotarł do prochowni nastąpił wybuch, który zniszczył większość twierdzy, zabił 200 Polaków i Węgrów oraz większość załogi moskiewskiej. Po osobistym rekonesansie król Stefan Batory rozkazał budowę nowej twierdzy w miejscu starej moskiewskiej fortyfikacji. Prace te wg wskazówek króla przeprowadził Domenico Ridolfini.
Przypisy
- ↑ J. Natanson-Leski, Epoka Stefana Batorego w dziejach granicy wschodniej Rzeczypospolitej, Warszawa 1930, s. 64.