Jeu de paume: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Dodaję nagłówek przed Szablon:Przypisy |
poprawa przek., WP:SK+mSK+ToS+Bn, źródła/przypisy, sposób liczenia punktów |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
[[ |
[[Plik:Jeu de paume, Fontainebleau (septembre 1991).JPG|thumb|290x290px|Zmodernizowane boisko do ''gry w real tennis'' w [[Fontainebleau]] (wrzesień [[1991]]).]] |
||
'''Jeu de paume''' ( |
'''Jeu de paume''' (fr. ''gra ręką'') – stara [[Francja|francuska]] gra sportowa polegająca na odbijaniu [[piłka|piłki]] przez [[siatka (przedmiot)|siatkę]] początkowo gołą dłonią, a z późniejszym czasie za pomocą rakietki<ref name=":0">{{Cytuj|rozdział = Od starożytności do Nadala|tytuł = Historia tenisa ziemnego|data dostępu = 2017-01-24|url = http://tenisista.com.pl/historia-tenisa.html}}</ref>. |
||
⚫ | |||
[[Plik:Jeu de paume.jpg|thumb|left|160px|''Jeu de paume'' w XVII w.]] |
[[Plik:Jeu de paume.jpg|thumb|left|160px|''Jeu de paume'' w XVII w.]] |
||
⚫ | |||
⚫ | Znane są dwie wersje tej gry: długa (''longue paume'') i krótka (''courte paume''). Na [[igrzyska olimpijskie|igrzyskach olimpijskich]] rozgrywano zawody tylko w wersji krótkiej. W grze w tej wersji uczestniczyli dwaj zawodnicy rozdzieleni siatką o wysokości 0,915 m, a zawody odbywały się w [[hala (budownictwo)|hali]] o wymiarach 28,5 |
||
⚫ | |||
⚫ | Znane są dwie wersje tej gry: rozgrywana na otwartych placach – długa (''longue paume'', fr. ''długa dłoń'') i rozgrywana w zamkniętych pomieszczeniach – krótka (''courte paume'', fr. ''krótka dłoń''){{odn|Dutkowski|1979|loc=Wynalazek sztywnego majora|s=3–15}}. W samym Paryżu około roku 1600 istniało kilkaset sal do gry{{odn|Dutkowski|1979|loc=Wynalazek sztywnego majora|s=3–15}}. Na [[igrzyska olimpijskie|igrzyskach olimpijskich]] rozgrywano zawody tylko w wersji krótkiej. W grze w tej wersji uczestniczyli dwaj zawodnicy rozdzieleni siatką o wysokości 0,915 m, a zawody odbywały się w [[hala (budownictwo)|hali]] o wymiarach 28,5 × 9,5 m. Piłka odbita od ścian hali pozostawała nadal w grze. |
||
Początkowo partia jeu de paume składała się z 24 gier, te zaś z 4 punktów, każdy liczony jako 15 – na wzór czterech kwadransów jednej godziny. Przy stanie 45:45 w danej grze do zwycięstwa potrzebna była przewaga dwóch punktów. Obniżano wtedy stan gema do 40:40, a kolejne punkty liczone były nie jako 15, ale jako 10. Jeśli dochodziło do równowagi przy wyniku 50:50, ponownie wracano do stanu 40:40. Podobna zasada obowiązywała przy stanie 23:23 w gemach – powracano do wyniku 22:22, a do końcowego zwycięstwa konieczne było objęcie dwugemowej przewagi. Z czasem zmniejszano liczbę gemów do 12, a ostatecznie do 6 gier{{odn|Dutkowski|1979|loc=Wynalazek sztywnego majora|s=3–15}}. |
|||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
Zbudowany w 1625 r. dla króla Charlesa I kort do gry w real tenisa Hampton Court przetrwał do naszych czasów i do dziś jest używany |
Zbudowany w 1625 r. dla króla Charlesa I kort do gry w real tenisa Hampton Court przetrwał do naszych czasów i do dziś jest używany<ref name=":0" />. |
||
== [[Jeu de paume na letnich igrzyskach olimpijskich|Jeu de paume na igrzyskach olimpijskich]] == |
== [[Jeu de paume na letnich igrzyskach olimpijskich|Jeu de paume na igrzyskach olimpijskich]] == |
||
Dyscyplina ta znalazła się w programie olimpijskim tylko jeden raz, w [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1908|1908]] roku, a startowali wtedy wyłącznie mężczyźni. Zwyciężył [[Jay Gould II]] z [[Stany Zjednoczone|USA]]<ref>[[Zbigniew Porada]] ''Starożytne i nowożytne Igrzyska Olimpijskie'', Krajowa Agencja Wydawnicza, Kraków 1980</ref>. |
Dyscyplina ta znalazła się w programie olimpijskim tylko jeden raz, w [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1908|1908]] roku, a startowali wtedy wyłącznie mężczyźni. Zwyciężył [[Jay Gould II]] z [[Stany Zjednoczone|USA]]<ref>[[Zbigniew Porada]] ''Starożytne i nowożytne Igrzyska Olimpijskie'', Krajowa Agencja Wydawnicza, Kraków 1980.</ref>. |
||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
== Zobacz też == |
== Zobacz też == |
||
* [[Sala do gry w piłkę w Wersalu]] (''Salle du Jeu de paume'') – miejsce historycznych wydarzeń, związanych z [[rewolucja francuska|rewolucją francuską]] |
* [[Sala do gry w piłkę|Sala do gry w piłkę w Wersalu]] (''Salle du Jeu de paume'') – miejsce historycznych wydarzeń, związanych z [[rewolucja francuska|rewolucją francuską]] |
||
== Przypisy == |
|||
⚫ | |||
== Bibliografia == |
|||
* {{Cytuj |odn = tak |autor = [[Zbigniew Dutkowski]] |tytuł = T – jak tenis |redaktor = Jan Lis |wydanie = I |miejsce = Warszawa |wydawca = [[Krajowa Agencja Wydawnicza]] |data = 1979}} |
|||
[[Kategoria:Jeu de paume| |
[[Kategoria:Jeu de paume| ]] |
Wersja z 14:51, 9 lut 2018
Jeu de paume (fr. gra ręką) – stara francuska gra sportowa polegająca na odbijaniu piłki przez siatkę początkowo gołą dłonią, a z późniejszym czasie za pomocą rakietki[1].
Historia
Znane są dwie wersje tej gry: rozgrywana na otwartych placach – długa (longue paume, fr. długa dłoń) i rozgrywana w zamkniętych pomieszczeniach – krótka (courte paume, fr. krótka dłoń)[2]. W samym Paryżu około roku 1600 istniało kilkaset sal do gry[2]. Na igrzyskach olimpijskich rozgrywano zawody tylko w wersji krótkiej. W grze w tej wersji uczestniczyli dwaj zawodnicy rozdzieleni siatką o wysokości 0,915 m, a zawody odbywały się w hali o wymiarach 28,5 × 9,5 m. Piłka odbita od ścian hali pozostawała nadal w grze.
Początkowo partia jeu de paume składała się z 24 gier, te zaś z 4 punktów, każdy liczony jako 15 – na wzór czterech kwadransów jednej godziny. Przy stanie 45:45 w danej grze do zwycięstwa potrzebna była przewaga dwóch punktów. Obniżano wtedy stan gema do 40:40, a kolejne punkty liczone były nie jako 15, ale jako 10. Jeśli dochodziło do równowagi przy wyniku 50:50, ponownie wracano do stanu 40:40. Podobna zasada obowiązywała przy stanie 23:23 w gemach – powracano do wyniku 22:22, a do końcowego zwycięstwa konieczne było objęcie dwugemowej przewagi. Z czasem zmniejszano liczbę gemów do 12, a ostatecznie do 6 gier[2].
Z czasem zaczęto posługiwać się angielską nazwą „real tennis” (Wielka Brytania), „royal tennis” (Australia) i „court tennis” (Stany Zjednoczone).
Obecnie w real tennis można zagrać w około 50 lokalizacjach na całym świecie. Zbudowany w 1625 r. dla króla Charlesa I kort do gry w real tenisa Hampton Court przetrwał do naszych czasów i do dziś jest używany[1].
Jeu de paume na igrzyskach olimpijskich
Dyscyplina ta znalazła się w programie olimpijskim tylko jeden raz, w 1908 roku, a startowali wtedy wyłącznie mężczyźni. Zwyciężył Jay Gould II z USA[3].
Zobacz też
- Sala do gry w piłkę w Wersalu (Salle du Jeu de paume) – miejsce historycznych wydarzeń, związanych z rewolucją francuską
Przypisy
- ↑ a b Od starożytności do Nadala, [w:] Historia tenisa ziemnego [dostęp 2017-01-24] .
- ↑ a b c Dutkowski 1979 ↓, Wynalazek sztywnego majora, s. 3–15.
- ↑ Zbigniew Porada Starożytne i nowożytne Igrzyska Olimpijskie, Krajowa Agencja Wydawnicza, Kraków 1980.
Bibliografia
- Zbigniew Dutkowski, T – jak tenis, Jan Lis (red.), wyd. I, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1979 .