Kościół Zwiastowania Najświętszej Marii Panny w Kretyndze: Różnice pomiędzy wersjami

Kościół Zwiastowania NMP w Kretyndze
Państwo	Litwa
Miejscowość	Kretynga
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Wezwanie	Zwiastowania NMP
Historia
Data zakończenia budowy	1610-17
	Położenie na mapie Litwy Kościół Zwiastowania NMP w Kretyndze
	56°03′43,15″N 21°34′43,60″E/56,061986 21,578778
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 14:20, 8 mar 2019

Kościół Zwiastowania Najświętszej Marii Panny w Kretyndze (lit. Kretingos Viešpaties Apreiškimo Švč. Mergelei Marijai bažnyčia) – rzymskokatolicki kościół znajdujący się w Kretyndze przy ul. Wileńskiej 2.

Historia

Został ufundowany w 1609 roku przez hetmana Chodkiewicza, a poświęcony osiem lat później. Dwukrotnie przebudowywana: w 1908 i 1941 roku, świątynia posiada charakter eklektyczny, z gotyckimi oknami, barokowymi portalami i wnętrzem w stylu renesansu (m.in. amboną i drzwiami do zakrystii).

W kościele tym chciał zostać pochowany obok swojej żony Zofii z Mieleckich Olelkowiczowej hetman wielki litewski Jan Karol Chodkiewicz^[1].

W czasie II wojny światowej zniszczona została wieża, odbudowana po 1945 roku. Charakterystyczne dla kościoła są organy, jak pisze Jadwiga Siedlecka "miały [one] tak wielką moc, że gdy po raz pierwszy na nich zagrano, ruch powietrza był tak silny, że zarysowało się sklepienie"^[2].

Kościół jest częścią większego kompleksu – w podziemiach świątyni bernardynów znajdują się metalowe trumny rodziny Chodkiewiczów (m.in. pierwszej żony Jana Karola – Zofii z Mieleckich Olelkowiczowej).

Przy klasztorze bernardynów od 1609 roku działała szkoła, później również drukarnia, w której wydawano książki w języku polskim. Po powstaniu styczniowym klasztor został zamknięty przez władze carskie, reaktywowano go po odzyskaniu przez Litwę niepodległości w 1918 roku, jednak już w 1940 roku zakonnicy zostali wywiezieni na Sybir przez władze radzieckie. Ponownego otwarcia klasztoru dokonano w 1991 roku.

W pobliżu kościoła ustawiono w 1993 roku pomnik jednego z najsłynniejszych kretynżskich zakonników, litewskiego foklorysty Jurgisa Pabrėžy.

Przypisy

↑ Henryk (1936-)H.(1. ) Wisner Henryk (1936-)H.(1. ), Henryk (1936-)H.(1. ) Wisner Henryk (1936-)H.(1. ), Rzeczpospolita Wazów. [1], Czasy Zygmunta III i Władysława IV, Instytut Historii PAN, 2002, ISBN 978-83-88973-35-2 [dostęp 2019-03-08] .
↑ JadwigaJ. Siedlecka JadwigaJ., Połąga i okolice: przewodnik turystyczny, Warszawa: „AgArt”, 1998, ISBN 83-86095-65-2, OCLC 749990614 .

Bibliografia

JadwigaJ. Siedlecka JadwigaJ., Połąga i okolice: przewodnik turystyczny, Warszawa: „AgArt”, 1998, ISBN 83-86095-65-2, OCLC 749990614 .

[1] Henryk (1936-)H.(1. ) Wisner Henryk (1936-)H.(1. ), Henryk (1936-)H.(1. ) Wisner Henryk (1936-)H.(1. ), Rzeczpospolita Wazów. [1], Czasy Zygmunta III i Władysława IV, Instytut Historii PAN, 2002, ISBN 978-83-88973-35-2 [dostęp 2019-03-08] .

[2] JadwigaJ. Siedlecka JadwigaJ., Połąga i okolice: przewodnik turystyczny, Warszawa: „AgArt”, 1998, ISBN 83-86095-65-2, OCLC 749990614 .

[1]

[2]

@@ Linia 71: / Linia 71: @@
 Został ufundowany w [[1609]] roku przez [[Jan Karol Chodkiewicz|hetmana Chodkiewicza]], a poświęcony osiem lat później. Dwukrotnie przebudowywana: w [[1908]] i [[1941]] roku, świątynia posiada charakter eklektyczny, z [[Gotyk|gotyckimi]] oknami, [[barok]]owymi portalami i wnętrzem w stylu [[renesans]]u (m.in. [[ambona (architektura)|amboną]] i drzwiami do zakrystii).
+W kościele tym chciał zostać pochowany obok swojej żony Zofii z Mieleckich Olelkowiczowej hetman wielki litewski [[Jan Karol Chodkiewicz]]<ref>{{Cytuj |autor = Henryk (1936-) Wisner, Henryk (1936-) Wisner |tytuł = Rzeczpospolita Wazów. [1], Czasy Zygmunta III i Władysława IV |data = 2002 |data dostępu = 2019-03-08 |isbn = 9788388973352 |wydawca = Instytut Historii PAN |url = http://rcin.org.pl/ihpan/dlibra/docmetadata?id=63801&from=publication&fbclid=IwAR1oVPcTS3sKKDRIHYVlqUMY9HOpKAvQokly2gn-542Rz7-G-O2RQ-DldRc}}</ref>.
 W czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]] zniszczona została wieża, odbudowana po [[1945]] roku. Charakterystyczne dla kościoła są organy, jak pisze Jadwiga Siedlecka ''"miały [one] tak wielką moc, że gdy po raz pierwszy na nich zagrano, ruch powietrza był tak silny, że zarysowało się sklepienie"''<ref>{{Cytuj|autor = Jadwiga Siedlecka |tytuł = Połąga i okolice: przewodnik turystyczny |data = 1998 |isbn = 83-86095-65-2 |miejsce = Warszawa |wydawca = „AgArt” |oclc = 749990614 }}</ref>.
@@ Linia 76: / Linia 78: @@
 [[Plik:Kretinga Center.jpg|thumb|150px|left|Pomnik Jurgisa Pabrėžy, w tle kościół Zwiastowania]]
-Kościół jest częścią większego kompleksu – w podziemiach świątyni bernardynów znajdują się metalowe trumny rodziny [[Chodkiewiczowie herbu własnego|Chodkiewiczów]] (m.in. pierwszej żony [[Jan Karol Chodkiewicz|Jana Karola]] – Zofii Mieleckiej). Przy klasztorze bernardynów od [[1609]] roku działała szkoła, później również drukarnia, w której wydawano książki w [[Język polski|języku polskim]]. Po powstaniu styczniowym klasztor został zamknięty przez władze carskie, reaktywowano go po odzyskaniu przez [[Litwa|Litwę]] niepodległości w [[1918]] roku, jednak już w [[1940]] roku zakonnicy zostali wywiezieni na [[Syberia|Sybir]] przez władze radzieckie. Ponownego otwarcia klasztoru dokonano w [[1991]] roku.
+Kościół jest częścią większego kompleksu – w podziemiach świątyni bernardynów znajdują się metalowe trumny rodziny [[Chodkiewiczowie herbu własnego|Chodkiewiczów]] (m.in. pierwszej żony [[Jan Karol Chodkiewicz|Jana Karola]] – Zofii z Mieleckich Olelkowiczowej).
+Przy klasztorze bernardynów od [[1609]] roku działała szkoła, później również drukarnia, w której wydawano książki w [[Język polski|języku polskim]]. Po powstaniu styczniowym klasztor został zamknięty przez władze carskie, reaktywowano go po odzyskaniu przez [[Litwa|Litwę]] niepodległości w [[1918]] roku, jednak już w [[1940]] roku zakonnicy zostali wywiezieni na [[Syberia|Sybir]] przez władze radzieckie. Ponownego otwarcia klasztoru dokonano w [[1991]] roku.
 W pobliżu kościoła ustawiono w [[1993]] roku pomnik jednego z najsłynniejszych kretynżskich zakonników, litewskiego foklorysty [[Jurgis Pabrėža|Jurgisa Pabrėžy]].