Louis de Rouvroy: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
dr.tech., WP:SK |
m Robot przenosi Kategoria:Kawalerowie Orderu Złotego Runa; zmiany kosmetyczne |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
[[ |
[[Plik:Louis de Rouvroy duc de Saint-Simon.jpg|right|225px|Louis de Rouvroy, książę Saint-Simon]] |
||
'''Louis de Rouvroy, duc de Saint-Simon''' ([[16 stycznia]], [[1675]] |
'''Louis de Rouvroy, duc de Saint-Simon''' ([[16 stycznia]], [[1675]] – [[2 marca]], [[1755]]), francuski żołnierz, dyplomata i pisarz urodzony w [[Wersal]]u. |
||
Rodzina Rouvroy posiadała niegdyś rzadki i wyróżniający |
Rodzina Rouvroy posiadała niegdyś rzadki i wyróżniający tytuł ''Vidame'' nadawany dowódcom feudalnych wojsk biskupich. Tytuły te zaczęto dopasowywać do konkretnych ziem np: vidame de Chartres. |
||
== Życie == |
== Życie == |
||
Ojciec przyszłego pisarza był wysokim, małomównym człowiekiem znanym jako zapalony myśliwy. Syn zaś był gadatliwym domatorem. Rouvroy-ojciec był faworytem uwielbiającego polowania [[Ludwik XIII Burbon|Ludwika XIII]], który uczynił go "Mistrzem Wilczarzy", po czym obdarował go tytułem książęcym. Saint-Simon-senior miał 68 lat, gdy urodził się jego słynny syn. Saint-Simonowie mieli wysoką pozycję rodową między książętami Francji lecz nie dorównywali większości z nich majątkiem. |
Ojciec przyszłego pisarza był wysokim, małomównym człowiekiem znanym jako zapalony myśliwy. Syn zaś był gadatliwym domatorem. Rouvroy-ojciec był faworytem uwielbiającego polowania [[Ludwik XIII Burbon|Ludwika XIII]], który uczynił go "Mistrzem Wilczarzy", po czym obdarował go tytułem książęcym. Saint-Simon-senior miał 68 lat, gdy urodził się jego słynny syn. Saint-Simonowie mieli wysoką pozycję rodową między książętami Francji lecz nie dorównywali większości z nich majątkiem. |
||
Matka pisarza Charlotte de l'Aubespine, należała do rodziny szlacheckiej wywyższonej za króla [[Franciszek I Walezjusz|Franciszka I]]. Rodzice zadbali o edukację syna kształconego m.in. przez matkę i rodziców chrzestnych: [[Ludwik XIV Burbon|Ludwika XIV]] i królową [[Maria Teresa Hiszpańska|Marię Teresę]]. Później jego edukacją zajęli się [[Jezuici]] (zwł. ojciec Sanadon, wydawca dzieł Horacego). Następnie od 1692 roku, młody arystokrata był kształcony w sztuce wojennej w oddziale zwanym "Szarymi muszkieterami" (''mousquetaires gris''). Uczestniczył w oblężeniu miasta [[Namur]] i w [[bitwa pod Neerwinden|bitwie pod Neerwinden]] (1693). |
Matka pisarza Charlotte de l'Aubespine, należała do rodziny szlacheckiej wywyższonej za króla [[Franciszek I Walezjusz|Franciszka I]]. Rodzice zadbali o edukację syna kształconego m.in. przez matkę i rodziców chrzestnych: [[Ludwik XIV Burbon|Ludwika XIV]] i królową [[Maria Teresa Hiszpańska|Marię Teresę]]. Później jego edukacją zajęli się [[Jezuici]] (zwł. ojciec Sanadon, wydawca dzieł Horacego). Następnie od 1692 roku, młody arystokrata był kształcony w sztuce wojennej w oddziale zwanym "Szarymi muszkieterami" (''mousquetaires gris''). Uczestniczył w oblężeniu miasta [[Namur]] i w [[bitwa pod Neerwinden|bitwie pod Neerwinden]] (1693). |
||
===1695-1715=== |
=== 1695-1715 === |
||
W [[1695]] roku poślubił Gabrielle de Durfort. Było to małżeństwo pełne miłości i uczucia, rzadkie w tamtych czasach małżeństw kontraktowych. Wydaje się, że uczucie to zmieniło jego pogląd na świat na bardziej krytyczny i mniej "arystokratyczny". Gdy nie otrzymał upragnionego stanowiska w armii, wycofał się z niej w ogóle (1702), co zraziło do niego samego króla. Ludwik XIV tak go znielubił, ze Rouvroy z trudem utrzymał się na dworze, choć był tam raczej lubiany i ufano mu. |
W [[1695]] roku poślubił Gabrielle de Durfort. Było to małżeństwo pełne miłości i uczucia, rzadkie w tamtych czasach małżeństw kontraktowych. Wydaje się, że uczucie to zmieniło jego pogląd na świat na bardziej krytyczny i mniej "arystokratyczny". Gdy nie otrzymał upragnionego stanowiska w armii, wycofał się z niej w ogóle (1702), co zraziło do niego samego króla. Ludwik XIV tak go znielubił, ze Rouvroy z trudem utrzymał się na dworze, choć był tam raczej lubiany i ufano mu. |
||
===1715-1722=== |
=== 1715-1722 === |
||
Saint-Simon był raczej bierny jeśli chodzi o podejście do spraw własnej kariery. W 1705 roku mianowano go ambasadorem w Rzymie lecz wycofano się z tego pomysłu zanim tam pojechał. Tak potraktowany zbliżył się do bratanka Ludwika XIV [[Filip I Burbon-Orleański|Filipa I Orleańskiego]], przyszłego (od 1715) [[regent]]a Francji. Saint-Simon zaskarbił sobie też sympatię [[Ludwik Burbon (książę Burgundii)|Ludwika, księcia Burgundii]], syna [[Ludwik Burbon|Wielkiego Delfina]]. Tak jak jego przyjaciele, książę de Saint-Simon nie znosił bastardów króla, którzy mieli po nim dziedziczyć. |
Saint-Simon był raczej bierny jeśli chodzi o podejście do spraw własnej kariery. W 1705 roku mianowano go ambasadorem w Rzymie lecz wycofano się z tego pomysłu zanim tam pojechał. Tak potraktowany zbliżył się do bratanka Ludwika XIV [[Filip I Burbon-Orleański|Filipa I Orleańskiego]], przyszłego (od 1715) [[regent]]a Francji. Saint-Simon zaskarbił sobie też sympatię [[Ludwik Burbon (książę Burgundii)|Ludwika, księcia Burgundii]], syna [[Ludwik Burbon|Wielkiego Delfina]]. Tak jak jego przyjaciele, książę de Saint-Simon nie znosił bastardów króla, którzy mieli po nim dziedziczyć. |
||
Rok 1715 przyniósł zmiany na lepsze w przebiegu kariery księcia. Orleańczyk został regentem, a bastardów zdegradowano i odsunięto od sukcesji. Saint-Simon miał jednak mniejszy wpływ na regenta niż miał nadzieję posiadać. W [[1721]] roku został ambasadorem w Hiszpanii, by zaaranżować ślub [[Ludwik XV Burbon|Ludwika XV]] i [[Marianna Wiktoria Burbon|Marianny Wiktorii]], [[infant]]ki hiszpańskiej (ślub nie doszedł do skutku ze względu na powikłania dyplomatyczne lecz wówczas wydawało się, że wszystko idzie zgodnie z planem). Sama wizyta Saint-Simona była sukcesem. Poseł otrzymał tytuł granda Hiszpanii. Był zadowolony, mimo że zaraził się tam ospą. |
Rok 1715 przyniósł zmiany na lepsze w przebiegu kariery księcia. Orleańczyk został regentem, a bastardów zdegradowano i odsunięto od sukcesji. Saint-Simon miał jednak mniejszy wpływ na regenta niż miał nadzieję posiadać. W [[1721]] roku został ambasadorem w Hiszpanii, by zaaranżować ślub [[Ludwik XV Burbon|Ludwika XV]] i [[Marianna Wiktoria Burbon|Marianny Wiktorii]], [[infant]]ki hiszpańskiej (ślub nie doszedł do skutku ze względu na powikłania dyplomatyczne lecz wówczas wydawało się, że wszystko idzie zgodnie z planem). Sama wizyta Saint-Simona była sukcesem. Poseł otrzymał tytuł granda Hiszpanii. Był zadowolony, mimo że zaraził się tam ospą. |
||
===1722-1755=== |
=== 1722-1755 === |
||
Po powrocie do Francji ([[1722]]) stwierdził, że jego wpływ polityczny zmalał. Kardynał [[Guillaume Dubois]] nie darzył go (z wzajemnością) sympatią. Jednak jeszcze przez 30 lat Saint-Simon brał udział w pracy rządu. W [[1743]] roku zmarła mu żona, a w 1744 roku najstarszy syn. Rodzina popadła w długi. Sam książę zmarł w 1755 roku w Paryżu. [[Henri de Saint-Simon|Claude Henri de Rouvroy, hrabia Saint-Simon]], jeden z utopistów socjalistycznych, był jego dalekim krewnym. Wszystkie dobra księcia przejęło państwo, zaginęła przy tym spora partia słynnych "Pamiętników". |
Po powrocie do Francji ([[1722]]) stwierdził, że jego wpływ polityczny zmalał. Kardynał [[Guillaume Dubois]] nie darzył go (z wzajemnością) sympatią. Jednak jeszcze przez 30 lat Saint-Simon brał udział w pracy rządu. W [[1743]] roku zmarła mu żona, a w 1744 roku najstarszy syn. Rodzina popadła w długi. Sam książę zmarł w 1755 roku w Paryżu. [[Henri de Saint-Simon|Claude Henri de Rouvroy, hrabia Saint-Simon]], jeden z utopistów socjalistycznych, był jego dalekim krewnym. Wszystkie dobra księcia przejęło państwo, zaginęła przy tym spora partia słynnych "Pamiętników". |
||
==Wydania dzieł== |
== Wydania dzieł == |
||
* [[Louis de Rouvroy, książę de Saint-Simon]], ''Pamiętniki'', PIW Warszawa 1984, t. I-II. |
* [[Louis de Rouvroy, książę de Saint-Simon]], ''Pamiętniki'', PIW Warszawa 1984, t. I-II. |
||
==Linki== |
== Linki == |
||
*[http://rouvroy.medusis.com/infos/tomes.html The complete ''Memoirs'' Online (in French)] |
*[http://rouvroy.medusis.com/infos/tomes.html The complete ''Memoirs'' Online (in French)] |
||
*[http://www.gutenberg.org/etext/3875 Project Gutenberg: Memoirs of Louis XIV and His Court and of the Regency — Complete (in English)] |
*[http://www.gutenberg.org/etext/3875 Project Gutenberg: Memoirs of Louis XIV and His Court and of the Regency — Complete (in English)] |
||
Linia 44: | Linia 44: | ||
[[Kategoria:Francuscy politycy|Rouvroy, Louis de, książę Saint-Simon]] |
[[Kategoria:Francuscy politycy|Rouvroy, Louis de, książę Saint-Simon]] |
||
[[Kategoria:Francuscy ambasadorowie w Hiszpanii|Rouvroy, Louis de, książę Saint-Simon]] |
[[Kategoria:Francuscy ambasadorowie w Hiszpanii|Rouvroy, Louis de, książę Saint-Simon]] |
||
[[Kategoria: |
[[Kategoria:Odznaczeni Orderem Złotego Runa|Rouvroy, Louis de, książę Saint-Simon]] |
||
[[Kategoria:Urodzeni w 1675|Rouvroy, Louis de, książę Saint-Simon]] |
[[Kategoria:Urodzeni w 1675|Rouvroy, Louis de, książę Saint-Simon]] |
||
[[Kategoria:Zmarli w 1755|Rouvroy, Louis de, książę Saint-Simon]] |
[[Kategoria:Zmarli w 1755|Rouvroy, Louis de, książę Saint-Simon]] |
Wersja z 20:50, 22 mar 2009
Louis de Rouvroy, duc de Saint-Simon (16 stycznia, 1675 – 2 marca, 1755), francuski żołnierz, dyplomata i pisarz urodzony w Wersalu.
Rodzina Rouvroy posiadała niegdyś rzadki i wyróżniający tytuł Vidame nadawany dowódcom feudalnych wojsk biskupich. Tytuły te zaczęto dopasowywać do konkretnych ziem np: vidame de Chartres.
Życie
Ojciec przyszłego pisarza był wysokim, małomównym człowiekiem znanym jako zapalony myśliwy. Syn zaś był gadatliwym domatorem. Rouvroy-ojciec był faworytem uwielbiającego polowania Ludwika XIII, który uczynił go "Mistrzem Wilczarzy", po czym obdarował go tytułem książęcym. Saint-Simon-senior miał 68 lat, gdy urodził się jego słynny syn. Saint-Simonowie mieli wysoką pozycję rodową między książętami Francji lecz nie dorównywali większości z nich majątkiem.
Matka pisarza Charlotte de l'Aubespine, należała do rodziny szlacheckiej wywyższonej za króla Franciszka I. Rodzice zadbali o edukację syna kształconego m.in. przez matkę i rodziców chrzestnych: Ludwika XIV i królową Marię Teresę. Później jego edukacją zajęli się Jezuici (zwł. ojciec Sanadon, wydawca dzieł Horacego). Następnie od 1692 roku, młody arystokrata był kształcony w sztuce wojennej w oddziale zwanym "Szarymi muszkieterami" (mousquetaires gris). Uczestniczył w oblężeniu miasta Namur i w bitwie pod Neerwinden (1693).
1695-1715
W 1695 roku poślubił Gabrielle de Durfort. Było to małżeństwo pełne miłości i uczucia, rzadkie w tamtych czasach małżeństw kontraktowych. Wydaje się, że uczucie to zmieniło jego pogląd na świat na bardziej krytyczny i mniej "arystokratyczny". Gdy nie otrzymał upragnionego stanowiska w armii, wycofał się z niej w ogóle (1702), co zraziło do niego samego króla. Ludwik XIV tak go znielubił, ze Rouvroy z trudem utrzymał się na dworze, choć był tam raczej lubiany i ufano mu.
1715-1722
Saint-Simon był raczej bierny jeśli chodzi o podejście do spraw własnej kariery. W 1705 roku mianowano go ambasadorem w Rzymie lecz wycofano się z tego pomysłu zanim tam pojechał. Tak potraktowany zbliżył się do bratanka Ludwika XIV Filipa I Orleańskiego, przyszłego (od 1715) regenta Francji. Saint-Simon zaskarbił sobie też sympatię Ludwika, księcia Burgundii, syna Wielkiego Delfina. Tak jak jego przyjaciele, książę de Saint-Simon nie znosił bastardów króla, którzy mieli po nim dziedziczyć.
Rok 1715 przyniósł zmiany na lepsze w przebiegu kariery księcia. Orleańczyk został regentem, a bastardów zdegradowano i odsunięto od sukcesji. Saint-Simon miał jednak mniejszy wpływ na regenta niż miał nadzieję posiadać. W 1721 roku został ambasadorem w Hiszpanii, by zaaranżować ślub Ludwika XV i Marianny Wiktorii, infantki hiszpańskiej (ślub nie doszedł do skutku ze względu na powikłania dyplomatyczne lecz wówczas wydawało się, że wszystko idzie zgodnie z planem). Sama wizyta Saint-Simona była sukcesem. Poseł otrzymał tytuł granda Hiszpanii. Był zadowolony, mimo że zaraził się tam ospą.
1722-1755
Po powrocie do Francji (1722) stwierdził, że jego wpływ polityczny zmalał. Kardynał Guillaume Dubois nie darzył go (z wzajemnością) sympatią. Jednak jeszcze przez 30 lat Saint-Simon brał udział w pracy rządu. W 1743 roku zmarła mu żona, a w 1744 roku najstarszy syn. Rodzina popadła w długi. Sam książę zmarł w 1755 roku w Paryżu. Claude Henri de Rouvroy, hrabia Saint-Simon, jeden z utopistów socjalistycznych, był jego dalekim krewnym. Wszystkie dobra księcia przejęło państwo, zaginęła przy tym spora partia słynnych "Pamiętników".
Wydania dzieł
- Louis de Rouvroy, książę de Saint-Simon, Pamiętniki, PIW Warszawa 1984, t. I-II.