Friedrich Pelizaeus: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Prace: drobne redakcyjne |
→Życiorys: poprawa linków |
||
Linia 3: | Linia 3: | ||
==Życiorys== |
==Życiorys== |
||
Studiował medycynę w [[Würzburg]]u, |
Studiował medycynę na [[Uniwersytet w Würzburgu|Uniwersytecie Juliusa-Maximiliana]] w [[Würzburg]]u, studia ukończył 19 grudnia 1874 roku. Następnie był asystentem [[Ferdinand Runge|Ferdinanda Runge]] w uzdrowisku w [[Nassau an der Lahn]]. Od 1881 do 1884 był dyrektorem uzdrowiska Elgersburger przy szpitalu w [[Ilmenau]]. W 1885 roku zamieszkał w [[Kreischa]] pod [[Drezno|Dreznem]]. Od 1890 do 1901 mieszkał w [[Gernrode im Harz]]; w 1896 roku otrzymał tytuł [[radca sanitarny|radcy sanitarnego]] (''Sanitätsrat''). W 1901 roku zamieszkał w Kassel, i każdego lata wyjeżdżał do uzdrowiska w [[Bad Oeynhausen]], po raz ostatni w 1913 roku. |
||
Miał trzy córki. Jego kuzynem 4. stopnia był [[Friedrich Wilhelm Pelizaeus]] (1851–1930), założyciel Pelizaeus-Museum w [[Hildesheim]]<ref name=ferbert>{{Cytuj pismo | autor=Ferbert A, Wilken B, Lienert M| tytuł=Friedrich Christoph Pelizaeus — Nervenarzt und Badearzt | rok=2006 | czasopismo=Nervenarzt | doi=10.1007/s00115-005-2014-6 | wolumin=4 | oznaczenie=77 | pmid= 16341737 | strony=495-6}}</ref>. Zmarł 11 sierpnia 1942 roku w Kassel. |
Miał trzy córki. Jego kuzynem 4. stopnia był [[Friedrich Wilhelm Pelizaeus]] (1851–1930), założyciel Pelizaeus-Museum w [[Hildesheim]]<ref name=ferbert>{{Cytuj pismo | autor=Ferbert A, Wilken B, Lienert M| tytuł=Friedrich Christoph Pelizaeus — Nervenarzt und Badearzt | rok=2006 | czasopismo=Nervenarzt | doi=10.1007/s00115-005-2014-6 | wolumin=4 | oznaczenie=77 | pmid= 16341737 | strony=495-6}}</ref>. Zmarł 11 sierpnia 1942 roku w Kassel. |
Wersja z 18:03, 6 kwi 2010
Friedrich Christoph Pelizaeus (ur. 3 kwietnia 1851 w Rietberg Kreis Wiedenbrück, zm. 11 sierpnia 1942 w Kassel[1]) – niemiecki lekarz. W 1885 roku opisał chorobę, znaną dziś jako choroba Pelizaeusa-Merzbachera.
Życiorys
Studiował medycynę na Uniwersytecie Juliusa-Maximiliana w Würzburgu, studia ukończył 19 grudnia 1874 roku. Następnie był asystentem Ferdinanda Runge w uzdrowisku w Nassau an der Lahn. Od 1881 do 1884 był dyrektorem uzdrowiska Elgersburger przy szpitalu w Ilmenau. W 1885 roku zamieszkał w Kreischa pod Dreznem. Od 1890 do 1901 mieszkał w Gernrode im Harz; w 1896 roku otrzymał tytuł radcy sanitarnego (Sanitätsrat). W 1901 roku zamieszkał w Kassel, i każdego lata wyjeżdżał do uzdrowiska w Bad Oeynhausen, po raz ostatni w 1913 roku.
Miał trzy córki. Jego kuzynem 4. stopnia był Friedrich Wilhelm Pelizaeus (1851–1930), założyciel Pelizaeus-Museum w Hildesheim[2]. Zmarł 11 sierpnia 1942 roku w Kassel.
Dorobek naukowy
Pelizaeus wbrew informacjom spotykanym w literaturze nie był neurologiem ani psychiatrą, ale przede wszystkim lekarzem uzdrowiskowym. Poczynił jednak szereg istotnych spostrzeżeń na polu neurologii; badał m.in. odruch kolanowy[3], opisany w 1875 roku przez Erba i Westphala, pisał o neurastenii[4]. Jego praca z 1885 roku[5] poświęcona rzadkiej chorobie mieliny, obecnie określanej jako choroba Pelizaeusa-Merzbachera, została dostrzeżona i była cytowana przez Ludwiga Merzbachera w jego pracy z 1910 roku. Pacjenci Merzbachera należeli zresztą do tej samej rodziny, którą badał Pelizaeus, co okazało się dopiero po pewnym czasie[2].
Prace
- Ueber Vaguslähmungen beim Menschen. Würzburg, 1880
- Ueber das Kniephänomen bei Kindern. Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten 14, 402-410, 1883 Szablon:Doi
- Ueber die heutige Stellung der Wasserheilanstalten. Deutsche Med.-Ztg. 7, ss.425-428 (1886)
- Ueber Artificielle Neurasthenie. Deutsche Medizinische Wochenschrift 24, 1891
- Beschreibung einer auch bei wechselndem Wasserdruck sicher funktionierender Douchevorrichtung. Zeitschrift für diätetische und physikalische Therapie 5, ss. 227-229 (1901)
- Ueber die Anlage- und Betriebskosten von Volksheilstätten und die Unterbringung von Kassenkranken in Kurorten und Bädern (1903)
- Ueber Bad Oeynhausen und seine Heilmittel. Allgemeine medicinische Central-Zeitung 72, ss. 337-341 (1903)
- Der Schutz vor Lungenschwindsucht in den Kurorten und offenen Heilanstalten; einige Bemerkungen zu dem Aufsatz von Dr. Büdingen. Deutsche Medizinische Wochenschrift 29, s. 358 (1903)
- Ueber Diagnose, Verlauf und Aetiologie der Dementia paralytica. Deutsche Med.-Ztg. 25, ss. 525-529 (1904)
- Ueber Sanatorien für den Mittelstand. Blätter für Volksgesundheitspflege 6, ss. 160-163 (1906)
- ↑ Często w literaturze podawane są błędne daty 1850-1917; np. Peter Reuter: Springer Lexikon Medizin. Berlin [etc.]: Springer, 2004, s. 1649. ISBN 3-540-20412-1.
- ↑ a b Ferbert A, Wilken B, Lienert M. Friedrich Christoph Pelizaeus — Nervenarzt und Badearzt. „Nervenarzt”. 77. 4, s. 495-6, 2006. DOI: 10.1007/s00115-005-2014-6. PMID: 16341737.
- ↑ Pelizaeus F. Ueber das Kniephänomen bei Kindern. Arch Psych 14, 402-410, 1883 Szablon:Doi
- ↑ Pelizaeus F. Ueber Artificielle Neurasthenie. Deutschen medicinischen Wochenschrift 24, 1891
- ↑ Pelizaeus F. Ueber eine eigenthümliche Form spastischer Lähmung mit Cerebralerscheinungen auf hereditärer Grundlage. (Multiple Sklerose). Arc Psych 16, 698-710 Szablon:Doi
Bibliografia
- Ferbert A, Wilken B, Lienert M. Friedrich Christoph Pelizaeus — Nervenarzt und Badearzt. „Nervenarzt”. 77. 4, s. 495-6, 2006. DOI: 10.1007/s00115-005-2014-6. PMID: 16341737.