Linia Zygfryda: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
WP:SK, porządek
Ab.awbot (dyskusja | edycje)
56 832 edycje
m drobne porządki, replaced: {{stub}} →
Linia 1: Linia 1:
[[Plik:Karte westwall.png|thumb|200px|right|Wał Zachodni]]
[[Plik:Karte westwall.png|thumb|200px|right|Wał Zachodni]]
'''Linia Zygfryda''' (Wał Zachodni, linia Hindenburga) – system [[Niemcy|niemieckich]] fortecznych umocnień wzdłuż granicy Niemiec z [[Francja|Francją]] i [[Luksemburg]]iem (od miasteczka [[Kleve]] do [[Bazylea|Bazylei]]), powstałych w latach 1936–1939 i rozbudowanych do 1944, liczący ok. 600 km. Zbudowano na niej ok. 15 560 obiektów [[fort]]yfikacyjnych i umocnień.
'''Linia Zygfryda''' (Wał Zachodni, linia Hindenburga) – system [[Niemcy|niemieckich]] fortecznych umocnień wzdłuż granicy Niemiec z [[Francja|Francją]] i [[Luksemburg]]iem (od miasteczka [[Kleve]] do [[Bazylea|Bazylei]]), powstałych w latach 1936–1939 i rozbudowanych do 1944, liczący ok. 600 km. Zbudowano na niej ok. 15 560 obiektów [[fort]]yfikacyjnych i umocnień.


Linia Zygfryda składała się z 3 stref: północnej, centralnej i południowej. '''Strefa północna''' miała długość ok. 250 km i składała się z tzw. pozycji Holenderskiej (od miasteczka Kleve do [[Mönchengladbach]] następnie pozycji [[Akwizgran|Akwizgrańskiej]] (od Mōnchengladbach do Scheiden) oraz linii obronnej Eiffel (Scheiden-[[Trewir]]) - zlokalizowanej na wysokości [[Belgia|Belgii]] i Luksemburga. '''Strefa centralna''' rozciągała się od Trewiru do [[Karlsruhe]] osiągając długość ok. 160 km. '''Strefa południowa''' miała 170 km na odcinku Karlsruhe-Bazylea. Ponadto linię Zygfryda tworzyły dodatkowo [[Twierdza|twierdze]] w [[Kolonia (Niemcy)|Kolonii]], [[Wesel]] oraz [[Koblencja|Koblencji]] i [[Moguncja|Moguncji]]. Dodatkowe rejony umocnione znajdowały się po stronie wschodniej [[Schwarzwald]]u i wzdłuż doliny rzeki [[Neckar]].
Linia Zygfryda składała się z 3 stref: północnej, centralnej i południowej. '''Strefa północna''' miała długość ok. 250 km i składała się z tzw. pozycji Holenderskiej (od miasteczka Kleve do [[Mönchengladbach]] następnie pozycji [[Akwizgran|Akwizgrańskiej]] (od Mōnchengladbach do Scheiden) oraz linii obronnej Eiffel (Scheiden-[[Trewir]]) - zlokalizowanej na wysokości [[Belgia|Belgii]] i Luksemburga. '''Strefa centralna''' rozciągała się od Trewiru do [[Karlsruhe]] osiągając długość ok. 160 km. '''Strefa południowa''' miała 170 km na odcinku Karlsruhe-Bazylea. Ponadto linię Zygfryda tworzyły dodatkowo [[Twierdza|twierdze]] w [[Kolonia (Niemcy)|Kolonii]], [[Wesel]] oraz [[Koblencja|Koblencji]] i [[Moguncja|Moguncji]]. Dodatkowe rejony umocnione znajdowały się po stronie wschodniej [[Schwarzwald]]u i wzdłuż doliny rzeki [[Neckar]].


Linia na całej długości miała ok. 10 km szerokości pasa obrony, zwykle złożonego z dwóch osobnych linii. Umocnienia składały się z żelbetowych schronów bojowych różnego typu. Największe wykonane obiekty to tzw. [[Panzerwerk]]e (nazwa częściowo propagandowa, oznaczająca dzieło pancerne, tj. schron bojowy wyposażony w pancerne kopuły i płyty) o odporności B (wg niemieckiego systemu oznaczało to ściany i stropy o grubości 1,5 metra oraz pancerze 250-300 mm; obiektów o odporności A - 3,5 metra betonu, 600mm pancerza - praktycznie nigdzie nie ukończono). Były to zazwyczaj dwukondygnacyjne schrony bojowe, wyposażone w kopuły pancerne i uzbrojone w karabiny maszynowe, granatniki i miotacze ognia. Linię uzupełniały liczne mniejsze obiekty. Na Wale Zachodnim wzniesiono także kilka grup warownych, gdzie obiekty połączone były systemem podziemnych tuneli. W efekcie zatrzymania budowy linii umocnień nie uzupełniono o schrony z wieżami artyleryjskimi i broń przeciwpancerną. Fortyfikacje otaczano także zaporami różnego typu (np. przeciwczołgowe i przeciwpiechotne). Na całej długości linii Zygfryda funkcjonował dodatkowo pas obrony przeciwlotniczej o szerokości średnio 65 km (cała linia miała od 35-75 km szerokości).
Linia na całej długości miała ok. 10 km szerokości pasa obrony, zwykle złożonego z dwóch osobnych linii. Umocnienia składały się z żelbetowych schronów bojowych różnego typu. Największe wykonane obiekty to tzw. [[Panzerwerk]]e (nazwa częściowo propagandowa, oznaczająca dzieło pancerne, tj. schron bojowy wyposażony w pancerne kopuły i płyty) o odporności B (wg niemieckiego systemu oznaczało to ściany i stropy o grubości 1,5 metra oraz pancerze 250–300 mm; obiektów o odporności A - 3,5 metra betonu, 600mm pancerza - praktycznie nigdzie nie ukończono). Były to zazwyczaj dwukondygnacyjne schrony bojowe, wyposażone w kopuły pancerne i uzbrojone w karabiny maszynowe, granatniki i miotacze ognia. Linię uzupełniały liczne mniejsze obiekty. Na Wale Zachodnim wzniesiono także kilka grup warownych, gdzie obiekty połączone były systemem podziemnych tuneli. W efekcie zatrzymania budowy linii umocnień nie uzupełniono o schrony z wieżami artyleryjskimi i broń przeciwpancerną. Fortyfikacje otaczano także zaporami różnego typu (np. przeciwczołgowe i przeciwpiechotne). Na całej długości linii Zygfryda funkcjonował dodatkowo pas obrony przeciwlotniczej o szerokości średnio 65 km (cała linia miała od 35–75 km szerokości).


Umocnienia zostały zaatakowane przez wojska [[Stany Zjednoczone|amerykańskie]] we wrześniu 1944 i całkowicie zdobyte pod koniec marca 1945 po dwutygodniowych walkach.
Umocnienia zostały zaatakowane przez wojska [[Stany Zjednoczone|amerykańskie]] we wrześniu 1944 i całkowicie zdobyte pod koniec marca 1945 po dwutygodniowych walkach.
Linia 12: Linia 12:


{{Commons|Siegfried Line}}
{{Commons|Siegfried Line}}

{{stub}}


[[Kategoria:II wojna światowa]]
[[Kategoria:II wojna światowa]]
Linia 22: Linia 20:
{{link FA|bg}}
{{link FA|bg}}
{{link FA|de}}
{{link FA|de}}

[[ar:خط سيجفريد]]
[[ar:خط سيجفريد]]
[[bg:Линия „Зигфрид“]]
[[bg:Линия „Зигфрид“]]

Wersja z 00:18, 31 gru 2010

Wał Zachodni

Linia Zygfryda (Wał Zachodni, linia Hindenburga) – system niemieckich fortecznych umocnień wzdłuż granicy Niemiec z Francją i Luksemburgiem (od miasteczka Kleve do Bazylei), powstałych w latach 1936–1939 i rozbudowanych do 1944, liczący ok. 600 km. Zbudowano na niej ok. 15 560 obiektów fortyfikacyjnych i umocnień.

Linia Zygfryda składała się z 3 stref: północnej, centralnej i południowej. Strefa północna miała długość ok. 250 km i składała się z tzw. pozycji Holenderskiej (od miasteczka Kleve do Mönchengladbach następnie pozycji Akwizgrańskiej (od Mōnchengladbach do Scheiden) oraz linii obronnej Eiffel (Scheiden-Trewir) - zlokalizowanej na wysokości Belgii i Luksemburga. Strefa centralna rozciągała się od Trewiru do Karlsruhe osiągając długość ok. 160 km. Strefa południowa miała 170 km na odcinku Karlsruhe-Bazylea. Ponadto linię Zygfryda tworzyły dodatkowo twierdze w Kolonii, Wesel oraz Koblencji i Moguncji. Dodatkowe rejony umocnione znajdowały się po stronie wschodniej Schwarzwaldu i wzdłuż doliny rzeki Neckar.

Linia na całej długości miała ok. 10 km szerokości pasa obrony, zwykle złożonego z dwóch osobnych linii. Umocnienia składały się z żelbetowych schronów bojowych różnego typu. Największe wykonane obiekty to tzw. Panzerwerke (nazwa częściowo propagandowa, oznaczająca dzieło pancerne, tj. schron bojowy wyposażony w pancerne kopuły i płyty) o odporności B (wg niemieckiego systemu oznaczało to ściany i stropy o grubości 1,5 metra oraz pancerze 250–300 mm; obiektów o odporności A - 3,5 metra betonu, 600mm pancerza - praktycznie nigdzie nie ukończono). Były to zazwyczaj dwukondygnacyjne schrony bojowe, wyposażone w kopuły pancerne i uzbrojone w karabiny maszynowe, granatniki i miotacze ognia. Linię uzupełniały liczne mniejsze obiekty. Na Wale Zachodnim wzniesiono także kilka grup warownych, gdzie obiekty połączone były systemem podziemnych tuneli. W efekcie zatrzymania budowy linii umocnień nie uzupełniono o schrony z wieżami artyleryjskimi i broń przeciwpancerną. Fortyfikacje otaczano także zaporami różnego typu (np. przeciwczołgowe i przeciwpiechotne). Na całej długości linii Zygfryda funkcjonował dodatkowo pas obrony przeciwlotniczej o szerokości średnio 65 km (cała linia miała od 35–75 km szerokości).

Umocnienia zostały zaatakowane przez wojska amerykańskie we wrześniu 1944 i całkowicie zdobyte pod koniec marca 1945 po dwutygodniowych walkach.

Linki zewnętrzne


Szablon:Link FA Szablon:Link FA

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Linia_Zygfryda&oldid=24546015”