Maria Ludwika Hiszpańska (1782–1824): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Luckas-bot (dyskusja | edycje) m robot dodaje: pt:Maria Luísa, Duquesa de Lucca |
m r2.6.3) (robot dodaje: ro:Maria Louisa a Spaniei (1782-1824) |
||
Linia 34: | Linia 34: | ||
[[ja:マリーア・ルイーザ・ディ・スパーニャ]] |
[[ja:マリーア・ルイーザ・ディ・スパーニャ]] |
||
[[pt:Maria Luísa, Duquesa de Lucca]] |
[[pt:Maria Luísa, Duquesa de Lucca]] |
||
[[ro:Maria Louisa a Spaniei (1782-1824)]] |
|||
[[sk:Mária Lujza Bourbonská (1782 − 1824)]] |
[[sk:Mária Lujza Bourbonská (1782 − 1824)]] |
||
[[sv:Maria Luisa av Spanien]] |
[[sv:Maria Luisa av Spanien]] |
Wersja z 17:36, 13 mar 2011
Maria Luiza Józefa Antonina Wincenta Burbon (ur. 6 lipca 1782 Madrycie; zm. 13 marca 1824 w Rzymie), w latach 1801–1803 królowa Etrurii i regentka w imieniu swojego niepełnoletniego syna.
Maria Ludwika urodziła się jako córka Karola IV Hiszpańskiego - króla Hiszpanii (1748–1819) i jego małżonki (oraz kuzynki) Marii Ludwiki Burbon - księżniczki Parmy (1751-1819), córki Filipa, księcia Parmy i jego żony Ludwiki Elżbiety Burbon, księżniczki Francji. Urodziła się w pałacu La Granja, w San Idelfonso pod Segowią i została nazwana na cześć swojej matki. Jej dzieciństwo było szczęśliwe - Maria Ludwika była ulubioną córką swoich rodziców i nazywano ją powszechnie Luisetta.
Małżeństwo
25 sierpnia 1795 Maria Ludwika wyszła za mąż za Ludwika I Parmeńskiego (1773–1803), pierwszego króla Etrurii, który otrzymał z tej okazji tytuł infanta. Był on synem Ferdynanda I Parmeńskiego i arcyksiężniczki austriackiej - Marii Amalii Habsburg. Pierwotnie Ludwik miał poślubić starszą siostrę Marii Ludwiki - Marię Amalię, jednak rodzice sióstr zmienili zdanie. Uroczystość ślubna odbyła się w Madrycie (w tym samym dniu Maria Amelia poślubiła swojego wuja - infanta Antoniego). Mimo że Maria Ludwika i Ludwik byli całkowicie różnymi ludźmi, ich małżeństwo było szczęśliwe. Para doczekała się dwojga dzieci:
- Karola II (Karola Ludwika Ferdynanda) (1799-1883), przyszłego władcy,
- Marii Ludwiki Charlotty (1802-1857), żony księcia Maksymiliana Wettyna (wdowca po jej ciotce Karolinie), nie miała dzieci, ale była macochą m.in. dla królów: Fryderyka Augusta II i Jana I.
Dalsze życie
Po śmierci męża w 1803 roku, Maria Ludwika objęła regencję nad swym małoletnim synem. Kiedy w 1807 roku królestwo Etrurii zostało zajęte przez Francję, udała się do Hiszpanii. Po abdykacji jej ojca w 1808 roku zamieszkała w Parmie. W 1811 próbowała uciec do Wielkiej Brytanii, jednak ucieczka się nie powiodła. Maria Ludwika została przeniesiona do rzymskiego klasztoru, w którym przebywała do 1814 roku. Kongres wiedeński oddał jej Księstwo Lukki.