J. Samuel White: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
następna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
nowy
 
uzupełnienia
Linia 4: Linia 4:
Historia stoczni w Cowes związana jest z rodzina Johna White'a, która zajmowała się wcześniej produkcja stoczniową w Broadstairs Harbour hrabstwie Kent. Na początku XIX wieku jego syn Thomas White (1773–1859) przeniósł się do Cowes, aby zarządzać istniejącą tam od XVII wieku stocznią Naya<ref name=kryger>Z. Kryger, ''Polskie...'', s.59-60</ref>. W następnych latach rozbudował i powiększył stocznię, położoną na wschodnim brzegu rzeki Medina. Nad projektowaniem jednostek pracowali też jego synowie: Joseph, John i Robert. Thomas zarządzał firmą do 1853, a następnie, do 1860, zarządzał nią syn Josepha, Hamilton White. Do śmierci w 1915 stocznią zarządzał syn Johna, John Samuel White, za którego rządów nastąpił najbardziej dynamiczny rozwój zakładu. Od jego imienia przyjęto ostateczną nazwę stoczni J. Samuel White & Co. Zakładem później zarządzali jego synowie John Lee White i Herbert Samuel White<ref name=kryger/>.
Historia stoczni w Cowes związana jest z rodzina Johna White'a, która zajmowała się wcześniej produkcja stoczniową w Broadstairs Harbour hrabstwie Kent. Na początku XIX wieku jego syn Thomas White (1773–1859) przeniósł się do Cowes, aby zarządzać istniejącą tam od XVII wieku stocznią Naya<ref name=kryger>Z. Kryger, ''Polskie...'', s.59-60</ref>. W następnych latach rozbudował i powiększył stocznię, położoną na wschodnim brzegu rzeki Medina. Nad projektowaniem jednostek pracowali też jego synowie: Joseph, John i Robert. Thomas zarządzał firmą do 1853, a następnie, do 1860, zarządzał nią syn Josepha, Hamilton White. Do śmierci w 1915 stocznią zarządzał syn Johna, John Samuel White, za którego rządów nastąpił najbardziej dynamiczny rozwój zakładu. Od jego imienia przyjęto ostateczną nazwę stoczni J. Samuel White & Co. Zakładem później zarządzali jego synowie John Lee White i Herbert Samuel White<ref name=kryger/>.


Stocznia White była zakładem średniej wielkości i specjalizowała się w małych i średnich statkach i okrętach. Nie budowano okrętów większych, od [[niszczyciel]]i - z wyjątkiem stawiacza min [[HMS Abdiel (1941) |"Abdiel"]] dla marynarki brytyjskiej z 1941<ref name=kryger/>. W okresie międzywojennym stocznia nie uzyskiwała licznych zamówień ze strony marynarki brytyjskiej, natomiast produkowała niszczyciele na eksport. Między innymi, były to trzy duże niszczyciele typu ''Mendoza'' dla Argentyny, a przede wszystkim dwa polskie niszczyciele typu [[niszczyciele typu Grom|''Grom'']]. Niszczyciele typu ''Grom'' były wykorzystywane w przedwojennych publikacjach reklamowych jako "wizytówka" stoczni, będąc jednymi z największych, najszybszych i najsilniej uzbrojonych jednostek tej klasy na świecie, a także największymi okrętami zbudowanymi do tamtej pory w tej stoczni.
Stocznia White była zakładem średniej wielkości i specjalizowała się w małych i średnich statkach i okrętach. Nie budowano okrętów większych, od [[niszczyciel]]i - z wyjątkiem stawiacza min [[HMS Abdiel (1941) |"Abdiel"]] dla marynarki brytyjskiej wodowanego w 1940<ref name=kryger/>. W okresie międzywojennym stocznia nie uzyskiwała licznych zamówień ze strony marynarki brytyjskiej (z 77 typowych niszczycieli serii [[niszczyciele typów A-I|A-I]], White zbudował na zamówienie brytyjskie tylko 5 jednostek), natomiast produkowała niszczyciele na eksport. Eksportowe niszczyciele produkcji White były to często duże i silne jednostki, jak sześć okrętów typu ''Almirante Lynch'' dla Chile, trzy typu ''Mendoza'' dla Argentyny, a przede wszystkim dwa polskie niszczyciele typu [[niszczyciele typu Grom|''Grom'']]. Niszczyciele typu ''Grom'' były wykorzystywane w przedwojennych publikacjach reklamowych jako "wizytówka" stoczni, będąc jednymi z największych, najszybszych i najsilniej uzbrojonych jednostek tej klasy na świecie, a także największymi okrętami zbudowanymi do tamtej pory w tej stoczni.


Więcej zamówień ze strony marynarki brytyjskiej na niszczyciele i mniejsze jednostki stocznia otrzymała w związku z intensyfikacją budowy okrętów tuż przed wojną i w jej trakcie.
Więcej zamówień ze strony marynarki brytyjskiej na niszczyciele i mniejsze jednostki stocznia otrzymała w związku z intensyfikacją budowy okrętów tuż przed wojną i w jej trakcie.


Ostatnią jednostką zbudowaną dla marynarki brytyjskiej była fregata HMS "Arethusa" ukończona w 1965. W tym roku, w związku z generalnym kryzysem brytyjskiej branży stoczniowej, stocznia zakończyła produkcję statków. Kontynuowała natomiast produkcję turbin parowych, urządzeń klimatyzacyjnych i innych podzespołów. W [[1972]] została zakupiona przez American Company Elliot Turbomachinery Ltd, lecz w [[1982]] ponownie została wystawiona na sprzedaż, po czym sprzedana w częściach<ref name=kryger/>.
Ostatnią jednostką zbudowaną dla marynarki brytyjskiej była fregata HMS "Arethusa" ukończona w 1965. W tym roku, w związku z generalnym kryzysem brytyjskiej branży stoczniowej, stocznia zakończyła produkcję statków. Kontynuowała natomiast produkcję turbin parowych, urządzeń klimatyzacyjnych i innych podzespołów. W [[1972]] została zakupiona przez American Company Elliot Turbomachinery Ltd, lecz w [[1982]] ponownie została wystawiona na sprzedaż, po czym sprzedana w częściach<ref name=kryger/>.



== Jednostki ==
== Jednostki ==
Linia 15: Linia 14:


*niszczyciele:
*niszczyciele:
**niszczyciele typu ''Tribal'' (pierwszego):
***HMS "Mohawk" (1907)
***HMS "Saracen" (1908)
***HMS "Crusader" (1909)
**niszczyciele typu ''Almirante Lynch'' (''Faulknor''):
***"Almirante Lynch" (1912)
***"Almirante Condell" (1913)
***"Almirante Williams Rebolledo" (HMS "Botha") (1914)
***"Almirante Goni" (HMS "Broke") (1914)
***"Almirante Simpson" (HMS "Faulknor") (1914)
***"Almirante Riveros" (HMS "Tipperary") (1915)
**[[niszczyciele typu V/W]]
***[[HMS Vampire]] (1917) i 7 innych
**niszczyciele typu ''[[niszczyciele typu Mendoza|''Mendoza'']]:
**niszczyciele typu ''[[niszczyciele typu Mendoza|''Mendoza'']]:
***"Mendoza" (1928)
***"Mendoza" (1928)
***"La Rioja" (1929)
***"La Rioja" (1929)
***"Tucuman" (1928)
***"Tucuman" (1928)
**[[niszczyciele typów A-I]]
***[[HMS Kempenfelt|HMS "Kempenfelt"]] (1931)
***[[HMS Forester (1935)|HMS "Forester"]] (1934)
***[[HMS Fury (1935)|HMS "Fury"]] (1934)
***[[HMS Intrepid (1938)|HMS "Intrepid"]] (1936)
***[[HMS Impulsive (1938)|HMS "Impulsive"]] (1937)
***[[HMS Havant|HMS "Havant"]] (1939)
***[[HMS Havelock|HMS "Havelock"]] (1939)
** niszczyciele typu [[niszczyciele typu Grom|''Grom'']]:
** niszczyciele typu [[niszczyciele typu Grom|''Grom'']]:
***[[ORP Grom (1937)|ORP "Grom"]] (1936)
***[[ORP Grom (1937)|ORP "Grom"]] (1936)
***[[ORP Błyskawica|ORP "Błyskawica"]] (1936)
***[[ORP Błyskawica|ORP "Błyskawica"]] (1936)
**[[niszczyciele typu J/K/N]]
***[[HMS Jersey |HMS "Jersey"]] (1938)
***[[HMS Kingston|HMS "Kingston"]] (1939)


*inne:
*inne:
**"Kasuga" (1863 - bocznokołowy slup marynarki Japonii)
**"Kasuga" (1863 - bocznokołowy slup marynarki Japonii)
**[[HMS Swift (1887)|HMS "Swift"]] (1885)
**[[HMS Swift (1887)|HMS "Swift"]] (1885)
** [[HMS Abdiel (1941) |HMS "Abdiel"]] (1940, stawiacz min)
** [[HMS Bittern|HMS "Bittern"]] (1937, slup)


{{Przypisy}}
{{Przypisy}}
==Źródła==
==Źródła==
*Zdzisław Kryger, ''Polskie związki z Cowes'', w: Przegląd Morski nr 2(032) z 2010
*Zdzisław Kryger: ''Polskie związki z Cowes'', w: Przegląd Morski nr 2(032) z 2010
*Robert Gardiner (red.): ''Conway's All the World's Fighting Ships: 1906-1921'', US Naval Institute Press, Annapolis, 1985, ISBN 0870219073
*Roger Chesneau: ''Conway's All the World's Fighting Ships 1922-1946'', Londyn 1992, ISBN 0-85177-146-7


[[Kategoria:Stocznie]]
[[Kategoria:Stocznie]]

Wersja z 18:28, 18 mar 2011

J. Samuel White − brytyjska stocznia mająca swoją siedzibę we wschodnim Cowes (East Cowes) na wyspie Wight.

Historia

Historia stoczni w Cowes związana jest z rodzina Johna White'a, która zajmowała się wcześniej produkcja stoczniową w Broadstairs Harbour hrabstwie Kent. Na początku XIX wieku jego syn Thomas White (1773–1859) przeniósł się do Cowes, aby zarządzać istniejącą tam od XVII wieku stocznią Naya[1]. W następnych latach rozbudował i powiększył stocznię, położoną na wschodnim brzegu rzeki Medina. Nad projektowaniem jednostek pracowali też jego synowie: Joseph, John i Robert. Thomas zarządzał firmą do 1853, a następnie, do 1860, zarządzał nią syn Josepha, Hamilton White. Do śmierci w 1915 stocznią zarządzał syn Johna, John Samuel White, za którego rządów nastąpił najbardziej dynamiczny rozwój zakładu. Od jego imienia przyjęto ostateczną nazwę stoczni J. Samuel White & Co. Zakładem później zarządzali jego synowie John Lee White i Herbert Samuel White[1].

Stocznia White była zakładem średniej wielkości i specjalizowała się w małych i średnich statkach i okrętach. Nie budowano okrętów większych, od niszczycieli - z wyjątkiem stawiacza min "Abdiel" dla marynarki brytyjskiej wodowanego w 1940[1]. W okresie międzywojennym stocznia nie uzyskiwała licznych zamówień ze strony marynarki brytyjskiej (z 77 typowych niszczycieli serii A-I, White zbudował na zamówienie brytyjskie tylko 5 jednostek), natomiast produkowała niszczyciele na eksport. Eksportowe niszczyciele produkcji White były to często duże i silne jednostki, jak sześć okrętów typu Almirante Lynch dla Chile, trzy typu Mendoza dla Argentyny, a przede wszystkim dwa polskie niszczyciele typu Grom. Niszczyciele typu Grom były wykorzystywane w przedwojennych publikacjach reklamowych jako "wizytówka" stoczni, będąc jednymi z największych, najszybszych i najsilniej uzbrojonych jednostek tej klasy na świecie, a także największymi okrętami zbudowanymi do tamtej pory w tej stoczni.

Więcej zamówień ze strony marynarki brytyjskiej na niszczyciele i mniejsze jednostki stocznia otrzymała w związku z intensyfikacją budowy okrętów tuż przed wojną i w jej trakcie.

Ostatnią jednostką zbudowaną dla marynarki brytyjskiej była fregata HMS "Arethusa" ukończona w 1965. W tym roku, w związku z generalnym kryzysem brytyjskiej branży stoczniowej, stocznia zakończyła produkcję statków. Kontynuowała natomiast produkcję turbin parowych, urządzeń klimatyzacyjnych i innych podzespołów. W 1972 została zakupiona przez American Company Elliot Turbomachinery Ltd, lecz w 1982 ponownie została wystawiona na sprzedaż, po czym sprzedana w częściach[1].

Jednostki

Bardziej znane statki i okręty zbudowane przez White (w nawiasach daty wodowania):

  1. ↑ a b c d Z. Kryger, Polskie..., s.59-60

Źródła

  • Zdzisław Kryger: Polskie związki z Cowes, w: Przegląd Morski nr 2(032) z 2010
  • Robert Gardiner (red.): Conway's All the World's Fighting Ships: 1906-1921, US Naval Institute Press, Annapolis, 1985, ISBN 0870219073
  • Roger Chesneau: Conway's All the World's Fighting Ships 1922-1946, Londyn 1992, ISBN 0-85177-146-7
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=J._Samuel_White&oldid=25740301”