Maria Ludwika Hiszpańska (1782–1824)

Szablon:Władczyni infobox Maria Ludwika Józefa Antonina Wincenta Burbon (ur. 6 lipca 1782 Madrycie; zm. 13 marca 1824 w Rzymie), w latach 1801–1803 królowa Etrurii i regentka w imieniu swojego niepełnoletniego syna.

Maria Ludwika urodziła się jako córka Karola IV Hiszpańskiego - króla Hiszpanii (1748–1819) i jego małżonki (oraz kuzynki) Marii Ludwiki Burbon - księżniczki Parmy (1751-1819), córki Filipa, księcia Parmy i jego żony Ludwiki Elżbiety Burbon, księżniczki Francji. Urodziła się w Pałacu Królewskim w La Granja de San Ildefonso pod Segowią i została nazwana na cześć swojej matki. Jej dzieciństwo było szczęśliwe - Maria Ludwika była ulubioną córką swoich rodziców i nazywano ją powszechnie Luisetta.

Małżeństwo

Rodzina Karola IV, obraz Francisca Goi

25 sierpnia 1795 Maria Ludwika wyszła za mąż za Ludwika I Parmeńskiego (1773–1803), pierwszego króla Etrurii, który otrzymał z tej okazji tytuł infanta. Był on synem Ferdynanda I Parmeńskiego i arcyksiężniczki austriackiej - Marii Amalii Habsburg. Pierwotnie Ludwik miał poślubić starszą siostrę Marii Ludwiki - Marię Amalię, jednak rodzice sióstr zmienili zdanie. Uroczystość ślubna odbyła się w Madrycie (w tym samym dniu Maria Amelia poślubiła swojego wuja - infanta Antoniego). Mimo że Maria Ludwika i Ludwik byli całkowicie różnymi ludźmi, ich małżeństwo było szczęśliwe. Para doczekała się dwojga dzieci:

1. Karola II (Karola Ludwika Ferdynanda) (1799-1883), przyszłego władcy,
2. Marii Ludwiki Charlotty (1802-1857), żony księcia Maksymiliana Wettyna (wdowca po jej ciotce Karolinie), nie miała dzieci, ale była macochą m.in. dla królów: Fryderyka Augusta II i Jana I.

Dalsze życie

Moneta przedstawiająca Marię Ludwikę i jej syna

Po śmierci męża w 1803 roku, Maria Ludwika objęła regencję nad swym małoletnim synem. Kiedy w 1807 roku królestwo Etrurii zostało zajęte przez Francję, udała się do Hiszpanii. Po abdykacji jej ojca w 1808 roku zamieszkała w Parmie. W 1811 próbowała uciec do Wielkiej Brytanii, jednak ucieczka się nie powiodła. Maria Ludwika została przeniesiona do rzymskiego klasztoru, w którym przebywała do 1814 roku. Kongres wiedeński oddał jej Księstwo Lukki.

W 1876 papież Pius IX ogłosił ją błogosławioną.