Tadeusz Bobrowski (1829–1894)

Tadeusz Bobrowski, (ur. 19 marca 1829 w Terechowie, w pow. berdyczowskim zm. 29 stycznia 1894 w Kaźmierówce), polski właściciel ziemski z Ukrainy, wuj i wychowawca Józefa Teodora Korzeniowskiego - Conrada, wychowawca dyplomaty Jana Perłowskiego. Autor pamiętnika, będącego źródłem do dziejów szlachty polskiej Podola, Wołynia i Ukrainy, szczególnie dla okresu pomiędzy powstaniami styczniowym i listopadowym.

Włodzimierz Spasowicz we wstępie do pośmiertnego wydania jego pamiętników w roku 1900 napisał:

… Każda podupadła narodowość, ale jeszcze nie zamarła, nie przestaje żyć póki jest w niej chociażby szczupła mniejszość ludzi trzeźwo i rozumnie zapatrujących się na przyszłość i stawiących wytrwały opór przeciwko nierozważnym masowym uniesieniom i ruchom. -- Mądre po szkodzie i rozważne przykładem następne pokolenia, mogą choć późno dobrych rad posłuchać i dokonane zło o ile możności naprawić. Sądzę, że pod wielu względami i wielu rzeczach Tadeusz Bobrowski pozostanie dla przyszłych naszych pokoleń takim właśnie dobrym doradcą.

{{Cytat}} Brakujące pola: treść. Przestarzałe pola: 1.

Młodość

Urodził się w rodzinie Józefa i Teofilii z Pilchowskich, miał brata Stefana, powstańca styczniowego. Dzieciństwo spędził w domu rodziców w Markuszach. Do szkół uczęszczał w Żytomierzu i w Kijowie.

W roku 1844 ukończył studia na wydziale prawa w Kijowie. Dwa lata później przeprowadził się do Petersburga. W roku 1850 magistrował się z prawa międzynarodowego. Odmówił posady w Uniwersytecie Kazańskim, mając plany poświęcenia się karierze administratora. W tym samym roku śmierć ojca zmusza go do powrotu do majątku rodzinnego w Oratowie w celu opieki nad matką i rodzeństwem.

Działalność polityczna

Jako przeciwnik powstań nie zdobył popularności pośród rodaków. Pomimo tego był szanowany ze względu na swoje wykształcenie oraz intelekt. Należał do grupy optującej za oczynszowaniem chłopów pańszczyźnianych.

Nauczyciel Conrada

Wcześnie pozbawiony rodziny Bobrowski bardzo zajął się sprawą swojego siostrzeńca, syna Eweliny z Bobrowskich Korzeniowskiej, późniejszego powieściopisarza. Jeszcze przed śmiercią swojego ojca w roku 1869, w latach 1866-67 Józef był pod opieką Tadeusza. Początkowo był niechętny pomysłowi służby morskiej siostrzeńca.

Od tego czasu widywał się z nim zaledwie cztery razy, ale prowadzili oni obszerną korespondencję. Józef otrzymywał od niego także pomoc materialną, obie jego książki autobiograficzne zawierają ciepłe wspomnienia o Bobrowskim, który był podstawowym kontaktem Conrada w Ojczyźnie oraz ważnym dla niego autorytetem.

Linki zewnętrzne

• Pamiętniki T. Bobrowskiego w Kujawskiej Bibliotece Cyfrowej