Bazylika św. Franciszka z Asyżu w Krakowie

Na mapach: 50°03′33,2″N 19°56′10,0″E (mapa) Kościół św. Franciszka z Asyżu w Krakowie Skocz do: nawigacji, wyszukiwania Kościół św. Franciszka z Asyżu kościół konwentualny Distinctive emblem for cultural property.svg A-22 z dnia 2 czerwca 1934 [1] Kościół Franciszkanów widziany z Plant Kościół Franciszkanów widziany z Plant Państwo Polska Miejscowość Kraków, ul. Franciszkańska 2 Wyznanie katolickie Kościół rzymskokatolicki bazylika mniejsza od 23 lutego 1920 Wezwanie św. Franciszka z Asyżu [pokaż]Historia [pokaż]Dane świątyni Położenie na mapie Starego Miasta w Krakowie (przełącz na mapę Krakowa) Mapa lokalizacyjna Starego Miasta w Krakowie Kościół św. Franciszka z Asyżu Kościół św. Franciszka z Asyżu Ziemia 50°03′33,2″N 19°56′10,0″E Commons Multimedia w Wikimedia Commons Strona internetowa Witraż Bóg Ojciec Stanisława Wyspiańskiego Wnętrze kościoła Kościół św. Franciszka z Asyżu i przylegający do niego klasztor franciszkanów – kompleks sakralny znajdujący się w Krakowie przy ulicy Franciszkańskiej 2. Kościół, jako jeden z pierwszych w Krakowie, został wyróżniony 23 lutego 1920 roku tytułem bazyliki mniejszej. Spis treści 1 Historia 2 Budowla 3 Wnętrze 3.1 Prezbiterium 3.2 Nawa główna 3.3 Transept 4 Kaplice 4.1 Błogosławionej Salomei 4.2 Męki Pańskiej 4.3 Matki Boskiej Bolesnej 5 Klasztor 5.1 Znani mieszkańcy klasztoru 6 Bibliografia 7 Linki zewnętrzne 8 Przypisy Historia W roku 1236 lub 1237 książę Henryk Pobożny sprowadził Franciszkanów z Pragi. Fundatorem kościoła był książę Bolesław V Wstydliwy, który został tam pochowany wraz z siostrą bł. Salomeą. Zostali tu też pochowani synowie Władysława Łokietka (Stefan i Władysław). Pierwotny kościół najprawdopodobniej był zbudowany na planie krzyża greckiego (równoramiennego) z wieżą na przecięciu naw. Budulcem była cegła (z dodatkiem kamiennych detali). Ok. 1260-1270 dobudowano do niego zakrystię. W 1269 roku kościół konsekrowano pod wezwaniem św. Franciszka z Asyżu. W 1. połowie XV wieku kościół znacznie rozbudowano: przedłużono prezbiterium (1401) o dwa przęsła i zamknięto je trójboczną apsydą, następnie przebudowano korpus kościoła (1420-36), stawiając dwunawową, asymetryczną halę. Nawy zostały połączone arkadami. Węższą, północną nawę nazwano kaplicą Bożego Ciała (obecnie jest to Kaplica Męki Pańskiej). Przy północnej ścianie przedłużonego prezbiterium wzniesiono kaplicę cechu cieśli i murarzy (od 1673 roku pod wezwaniem bł. Salomei). Tak rozbudowaną świątynię ponownie konsekrował w 1436 kardynał Zbigniew Oleśnicki. W 1462 roku świątynię strawił pożar, w 1465 zawaliła się wieża, a w 1476 miał miejsce kolejny pożar. W 1563 r. przed wejściem do kościoła od strony wylotu ul. Brackiej wzniesiono wieżę-dzwonnicę. Była to budowla obszerna, dosyć wysoka, murowana z kamienia i cegły. Ustawiona na rzucie kwadratu dzwonnica w dolnej części miała cztery bramy, z których północna wychodziła na ul. Bracką, południowa wiodła do kościoła, a wschodnia i zachodnia prowadziły na przykościelny cmentarz. Nad sklepionymi przejściami, na drugiej kondygnacji wieży, umieszczono cztery duże okna (po jednym w każdej z czterech ścian). W jednym z okien zawieszono niewielki dzwonek "za konających". Trzecia kondygnacja także posiadała cztery okna, a ponadto znajdował się tam – od strony ul. Brackiej – żelazny ganek (malowany i złocony), przeznaczony dla orkiestry grającej podczas rozmaitych uroczystości. Na tym poziomie dzwonnicy umieszczony był również wielki dzwon kościelny, do którego rozkołysania potrzebnych było aż czterech ludzi. Szczyt wieży ozdobiony był kopulastym hełmem obitym miedzianą blachą. Został on wykonany staraniem o. M. Modesta Wybranowskiego, gwardiana konwentu, w 1645 r. (Dzwonnica została zburzona w 1816). W 1655 kościół spłonął po raz kolejny. Odbudowano go dzieląc wnętrze na nawę główną i kaplicę (obecnie Męki Pańskiej). Wnętrza odtworzono w stylu barokowym. W 1816 r. zburzono mur otaczający dawny przykościelny cmentarz[2]. Największe nieszczęście dla kościoła stanowił pożar w 1850 roku. Spłonęła wtedy znaczna część świątyni. Zaraz po pożarze przystąpiono do restauracji kościoła. Pracami tymi zajmowali się Teofil Żebrawski i Antoni Stacherski pod kierunkiem Karola Kremera. Pod koniec XIX wieku prace restauracyjne prowadzili Władysław Ekielski (w prezbiterium) i Karol Knaus (w nawie głównej). Kościół znajduje się na trasie Małopolskiej Drogi św. Jakuba z Sandomierza do Tyńca. Budowla W obecnym kształcie kościół Franciszkanów jest budowlą ceglaną orientowaną. Składa się z prezbiterium, transeptu i nawy oraz 3 kaplic. Wnętrze Prezbiterium Główny ołtarz wykonali Edward i Zygmunt Stehlikowie w 1861 (fundacja Zofii Potockiej). W ołtarzu znajduje się obraz Gerharda Flatza z trzeciej ćwierci XIX wieku Gloria św. Franciszka. Między stallami a balustradą ołtarzową umieszczona jest płyta wykonana w 1871 roku wg projektu Jana Matejki ukazująca sylwetkę księcia Bolesława Wstydliwego. W oknach 5 witraży wykonanych wg projektu Stanisława Wyspiańskiego ukazujących żywioły oraz postaci św. Franciszka i bł. Salomei. Na ścianach polichromie autorstwa Wyspiańskiego (w tym 4 figuralne: z prawej Matka Boża z Dzieciątkiem, oraz Caritas, z lewej Św. Michał Archanioł i Strącenie zbuntowanych aniołów) oraz obrazy Władysława Rossowskiego ukazujące epizody z dziejów franciszkanów. Przy ścianach neogotyckie stalle, a na posadzce mosiężna płyta nad kryptą, w której w latach 1269-1630 spoczywała trumna z ciałem bł. Salomei. Nawa główna Na ścianach nawy głównej znajdują się polichromie wykonane przez Tadeusza Popiela (w tym cztery figuralne na ścianie północnej obrazujące sceny z życia św. Franciszka: Modlitwa u stóp krzyża, Stygmatyzacja, Śmierć św. Franciszka i Niebieska chwała św. Franciszka), oraz obrazy Władysława Rossowskiego ukazujące śluby zakonne Kingi i Jolanty oraz Chrzest Litwy. Między pilastrami, na konsolach posągi św. Bazylego, św. Augustyna, św. Benedykta, św. Dominika i św. Franciszka wyrzeźbione przez Stanisława Wójcika. Znajdują się tam również późnobarokowe ołtarze przeniesione ze zburzonego kościele św. Michała (dwa z nich zaprojektowane najprawdopodobniej przez Franciszka Placidiego. W zachodnim oknie, nad chórem znajduje się witraż Wyspiańskiego Bóg Ojciec – Stań się (umieszczony w 1904). Transept Sklepienie żebrowo-krzyżowe zrekonstruowane po pożarze w 1850 roku. Polichromie autorstwa S. Wyspiańskiego. W ramieniu północnym transeptu epitafium Piotra Kochanowskiego (autorstwa Oskara Sosnowskiego), w ramieniu południowym epitafium Wincentego Pola, popiersie Jana Kochanowskiego oraz barokowy krucyfiks z XVII wieku. Kaplice Kaplica bł. Salomei. Kaplica Męki Pańskiej. Replika całunu. Kaplica Matki Boskiej Bolesnej. Błogosławionej Salomei W kaplicy Błogosławionej Salomei (zwanej do 1673 kaplicą Ciesielską) znajdują się szczątki błogosławionej. W 2 poł. XVII wieku postawiono tam nowy ołtarz z marmuru i alabastru z posągami m.in. księcia Bolesława Wstydliwego i jego matki księżnej Grzymisławy oraz z obrazem wyobrażającym wizję bł. Salomei. W niszy obok ołtarza umieszczona jest trumienka zawierająca kości księcia Bolesława Wstydliwego. Na ścianach polichromia wykonana przez Józefa Mikulskiego i Franciszka Górskiego pod koniec XIX wieku. Męki Pańskiej W barokowym ołtarzu z 2 poł. XVII w. znajduje się figura Chrystusa Bolesnego. Na ścianach wisi 14 obrazów ukazujących stacje Męki Pańskiej – dzieło Józefa Mehoffera wykonane w latach 1933-1946. Po lewej stronie pomnik (relikwiarz) bł. Anieli Salawy autorstwa Czesława Dźwigaja oraz duża barokowa rzeźba ukazująca Chrystusa upadającego pod krzyżem. Po prawej stronie we wnęce figurka Chrystusa Frasobliwego z pocz. XVI wieku. W kaplicy wystawiono naturalnej wielkości replikę Całunu Turyńskiego poświęconą przez Jana Pawła II. Nad chórem współczesny witraż autorstwa Łukasza Karwowskiego, a pod chórem witraże Teresy Stankiewicz. Na parapecie chóru znajduje się rzeźba głowy biskupa Marcina Szyszkowskiego. Matki Boskiej Bolesnej Kaplica została wyodrębniona w 1879 roku z północnego ramienia klasztornych krużganków. Autorami polichromii na jej ścianach (koniec XIX wieku) są Piotr Niziński i Stefan Matejko, którzy pracowali pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza. W barokowym ołtarzu z 2 poł XVII wieku znajduje się cudowny obraz Matki Boskiej Bolesnej. Wizerunek Matki Bożej Bolesnej zwanej też Smętną Dobrodziejką, jest od wieków czczony przez lud Krakowa, a kościół jest jej sanktuarium. W XV wieku na jego miejscu znajdował się inny obraz, również słynący cudami. W zwieńczeniu ołtarza znajduje się mały obraz Veraicon z XVII wieku ukazujący chustę św. Weroniki z odbitą twarzą Chrystusa cierpiącego w koronie cierniowej. W kaplicy znajdują się również dwa manierystyczne nagrobki lekarzy Jana Chrzciciela Gemmy i Jana Roszkowicza. Klasztor Do bazyliki franciszkanów przylega klasztor; w jego krużgankach mieści się galeria portretów biskupów krakowskich. Przed kościołem znajduje się pomnik kardynała Adama Stefana Sapiehy (dłuta Augusta Zamoyskiego, ustawiony w 1976). Od 1595 roku przy klasztorze działa Arcybractwo Męki Pańskiej, a nieopodal znajduje się Wyższe Seminarium Duchowne Franciszkanów (OFMConv). Klasztor oo. Franciszkanów. Wirydarz. Procesja Bractwa Męki Pańskiej. Znani mieszkańcy klasztoru Benedykt Polak, bł. Rafał Chyliński, św. Józef Sebastian Pelczar św. Maksymilian Maria Kolbe (pełnił posługę kapłańską w latach 1919-1922)[3] Bibliografia Michał Rożek, Przewodnik po zabytkach Krakowa, wyd. WAM, Kraków 2006. Linki zewnętrzne Bazylika i Klasztor Franciszkanów w Krakowie Nieoficjalna strona z historią kościoła franciszkanów i galerią zdjęć Przypisy ↑ Narodowy Instytut Dziedzictwa: Rejestr zabytków nieruchomych - województwo małopolskie (pol.). 30 września 2013. ↑ Marek Żukow-Karczewski, Nie istniejące budowle Krakowa. Dzwonnica kościoła Franciszkanów, "Echo Krakowa", 236 (13548) 1991. ↑ Franciszkanie [pokaż] p • d • e Miejsca spoczynku władców Polski [pokaż] p • d • e Bazyliki mniejsze w Polsce Kategorie: Bazyliki Krakowa Zabytkowe kościoły Krakowa Kościoły i klasztory franciszkanów konwentualnych Zabytkowe klasztory katolickie w Polsce Małopolska Droga św. Jakuba Świątynie pod wezwaniem św. Franciszka z Asyżu Architektura gotyku w województwie małopolskim Miejsca spoczynku władców Polski Menu nawigacyjne Załóż nowe konto Zaloguj się Artykuł Dyskusja Czytaj Edytuj Edytuj kod źródłowy Strona główna Kategorie artykułów Najlepsze artykuły Zgłoś błąd Częste pytania (FAQ) Dla czytelników Losuj artykuł Kontakt Wykluczenie odpowiedzialności Wspomóż Wikipedię Dla wikipedystów Narzędzia Drukuj lub eksportuj W innych językach Čeština Deutsch English Edytuj linki Tę stronę ostatnio zmodyfikowano o 18:28, 15 wrz 2013. Tekst udostępniany na licencji Creative Commons: uznanie autorstwa, na tych samych warunkach, z możliwością obowiązywania dodatkowych ograniczeń. Zobacz szczegółowe informacje o warunkach korzystania. Zasady zachowania poufności O Wikipedii Korzystasz z Wikipedii tylko na własną odpowiedzialność Dla deweloperów Wersja dla urządzeń mobilnych Wikimedia Foundation Powered by MediaWiki