Taniec śmierci: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
||
Linia 14: | Linia 14: | ||
== Barok == |
== Barok == |
||
W [[barok]]u powraca popularność średniowiecznych motywów tańca i [[triumf śmierci|triumfu śmierci]]. Na przykład w [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|Polsce]] powstają obrazy tego typu, jak np. taniec śmierci w [[Kościół św. Bernardyna w Krakowie|Kościele Bernardynów w Krakowie]], (XVII w.), w klasztorze w [[Kalwaria Pacławska|Kalwarii Pacławskiej koło Przemyśla]] (XVII w.) czy [[stiuk]]i z Kaplicy |
W [[barok]]u powraca popularność średniowiecznych motywów tańca i [[triumf śmierci|triumfu śmierci]]. Na przykład w [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|Polsce]] powstają obrazy tego typu, jak np. taniec śmierci w [[Kościół św. Bernardyna w Krakowie|Kościele Bernardynów w Krakowie]], (XVII w.), w klasztorze w [[Kalwaria Pacławska|Kalwarii Pacławskiej koło Przemyśla]] (XVII w.) czy [[stiuk]]i z Kaplicy Pana Jezusa w kościele parafialnym w [[Tarłów|Tarłowie]] (połowa XVII wieku). |
||
== Zobacz też == |
== Zobacz też == |
Wersja z 22:23, 23 sty 2018
Taniec śmierci (z fr. danse macabre) – alegoryczny taniec, którego przedstawianie rozwinęło się w kulturze późnego średniowiecza (XIV i XV wiek), korowód ludzi wszystkich stanów z kościotrupem na czele, wyrażający równość wszystkich ludzi w obliczu śmierci[1].
Kultury pogańskie
Taniec śmierci związany był głównie z uroczystościami pogrzebowymi, ale też z kultem płodności i odrodzenia. Powszechny w czasach pogańskich, w średniowieczu był tępiony przez Kościół. Tańce śmierci szczególnie popularne były w Hiszpanii i Szkocji. Uważa się, że do kultu śmierci nawiązywał taniec miecza, rozpowszechniony wśród plemion germańskich, występował jeszcze w XVIII wieku na północnym obszarze Niemiec.
Późne średniowiecze
Taniec śmierci był jedną z najpopularniejszych alegorii w sztuce plastycznej i literaturze późnego średniowiecza. Przedstawienia tego typu powstawały jako upomnienie przed nieuchronnym śmiertelnym losem, ale także jako wyraz rozczarowania marnością świata i skargi na przemijanie.
Przedstawia on trupy w stanie rozkładu toczone przez robactwo, żaby czy węże, zmumifikowane zwłoki ludzkie lub szkielety w ludycznym geście triumfu porywające do tańca przedstawicieli wszystkich stanów.
Wczesne tańce śmierci przedstawiają koło taneczne, w którym rozradowane trupy tańczą z przestraszonymi ludźmi. Później krąg taneczny rozpada się na podwójne pary. Tak też przedstawia swój Taniec Śmierci Hans Holbein.
Barok
W baroku powraca popularność średniowiecznych motywów tańca i triumfu śmierci. Na przykład w Polsce powstają obrazy tego typu, jak np. taniec śmierci w Kościele Bernardynów w Krakowie, (XVII w.), w klasztorze w Kalwarii Pacławskiej koło Przemyśla (XVII w.) czy stiuki z Kaplicy Pana Jezusa w kościele parafialnym w Tarłowie (połowa XVII wieku).
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- Marek Żukow-Karczewski, Taniec śmierci (Dance macabre), "Życie Literackie", 43/1989.
- Opis tematu