Idumea

Kolorem jasnoczerwonym zaznaczono granice Edomu w okresie największego rozwoju terytorialnego (ok. 600 p.n.e.), kolorem ciemnoczerownym przybliżone granice późniejszej Idumei

Idumea (łac. Idumaea, hebr. Edom - czerwony) kraina historyczna na południu Izraela, pierwotnie ciągnąca się aż do Morza Czerwonego. Od VI wieku p.n.e. ograniczona do okolic Hebronu i wzgórz między Morzem Martwym, a Morzem Śródziemnym. Zamieszkana przez Idumejczyków (Edomitów), będącym plemieniem o semickim rodowodzie.

Ok. 163 p.n.e. terytorium Edomu zostało podbite przez Judę Machabeusza, władcę żydowskiego. Ostatecznie ok. 125 p.n.e. podbił Edomitów Jan Hirkan I, który zmusił ich do przyjęcia religii żydowskiej. Od tej pory Edomici stanowili część narodu żyowskiego. Jednak Idumea wydała na świat człowieka, który miał odegrać ważną rolę w dziejach regionu. Zwał się on Antypater, był doradcą króla Jana Hirkana II i ojcem Heroda I Wielkiego, największego żydowskiego króla. Za Heroda Wielkiego Idumea była rządzona przez gubernatorów, wśród których byli jego brat Joseph ben Antipater i szwagier Costobarus. Po śmierci Heroda Wielkiego Idumea została prowincją rzymską, po powstaniu żydowskim włączoną przez Tytusa do prowincji Judea. Następnie Rzymianie przyłączyli ją do prowincji Palestyna. Chociaż Idumejczycy przestali być odrębym ludem, nazwa geograficzna "Idumea" przetrwała aż do czasów św. Hieronima.

Bibliografia

• A. Krawczuk, Herod Wielki
• J. Wolski, Historia powszechna. Starożytność

Linki zewnętrzne

• Artykuł na stronie Jewishencyclopedia
• Artykuł na stronie Bruce'a Gordona
• Artykuł UCSD
• Artykuł Mail & Guardian