Przerwana dekada: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
add
drobne redakcyjne
Linia 1: Linia 1:
'''Przerwana dekada. Wywiad rzeka''' – wywiad z [[Edward Gierek|Edwardem Gierkiem]] wydany w formie książkowej, bestseller na polskim rynku w roku 1990. Wywiad przeprowadził [[Janusz Rolicki]].
'''Przerwana dekada. Wywiad rzeka''' – wywiad z [[Edward Gierek|Edwardem Gierkiem]] przeprowadzony przez [[Janusz Rolicki|Janusza Rolickiego]] i wydany w formie książkowej, bestseller na polskim rynku w roku 1990.


Wywiad z Gierkiem prowadzony był przez sześć dni w grudniu 1989 roku. Wywiad był nagrywany. Rolicki przepisał wywiad na maszynopis, który dał Gierkowi do autoryzacji. Gierek wahał się czy autoryzować fragment mówiący, iż gen. [[Stanisław Kowalczyk (1924–1998)|Kowalczyk]] miał się wypowiadać, że „Wałęsa to nasz człowiek”. Rolicki przekonywał Gierka, „że nie zaszkodzi Wałęsie, bo się od tej sprawy odcina”. Ostatecznie przyjęto wersję, że Kowalczyk „przechwalał się, że Wałęsa jest jego człowiekiem. Dosłownie, nie żartuję. Dziś wiadomo, że był to absurd, ale wtedy nie było powodu nie wierzyć jego zapewnieniom”<ref name = Pilawski>Krzysztof Pilawski, [https://www.tygodnikprzeglad.pl/miliard-za-gierka-rozmowa-januszem-rolickim/ ''Miliard za Gierka – rozmowa z Januszem Rolickim''] „Tygodnik Przegląd” 22 kwietnia 2013. </ref>.
Wywiad z Gierkiem prowadzony był przez sześć dni w grudniu 1989 roku. Wywiad był nagrywany. Rolicki przepisał wywiad na maszynopis, który dał Gierkowi do autoryzacji. Gierek wahał się czy autoryzować fragment mówiący, iż gen. [[Stanisław Kowalczyk (1924–1998)|Kowalczyk]] miał się wypowiadać, że „Wałęsa to nasz człowiek”. Rolicki przekonywał Gierka, „że nie zaszkodzi Wałęsie, bo się od tej sprawy odcina”. Ostatecznie przyjęto wersję, że Kowalczyk „przechwalał się, że Wałęsa jest jego człowiekiem. Dosłownie, nie żartuję. Dziś wiadomo, że był to absurd, ale wtedy nie było powodu nie wierzyć jego zapewnieniom”<ref name = Pilawski>Krzysztof Pilawski, [https://www.tygodnikprzeglad.pl/miliard-za-gierka-rozmowa-januszem-rolickim/ ''Miliard za Gierka – rozmowa z Januszem Rolickim''] „Tygodnik Przegląd” 22 kwietnia 2013. </ref>.

Wersja z 01:16, 5 wrz 2020

Przerwana dekada. Wywiad rzeka – wywiad z Edwardem Gierkiem przeprowadzony przez Janusza Rolickiego i wydany w formie książkowej, bestseller na polskim rynku w roku 1990.

Wywiad z Gierkiem prowadzony był przez sześć dni w grudniu 1989 roku. Wywiad był nagrywany. Rolicki przepisał wywiad na maszynopis, który dał Gierkowi do autoryzacji. Gierek wahał się czy autoryzować fragment mówiący, iż gen. Kowalczyk miał się wypowiadać, że „Wałęsa to nasz człowiek”. Rolicki przekonywał Gierka, „że nie zaszkodzi Wałęsie, bo się od tej sprawy odcina”. Ostatecznie przyjęto wersję, że Kowalczyk „przechwalał się, że Wałęsa jest jego człowiekiem. Dosłownie, nie żartuję. Dziś wiadomo, że był to absurd, ale wtedy nie było powodu nie wierzyć jego zapewnieniom”[1].

Gierek przedstawiony został w książce jako „mąż opatrznościowy, idealny przywódca, człowiek skromny i pracowity, a swoje decyzje przedstawia jako owoc wielotygodniowych demokratycznych konsultacji z gronem ekspertów, specjalistów i polityków”. Wielomilionowy dług Polski zostałby spłacony, gdyby nie został odsunięty od władzy. Późniejsze rządy generała Jaruzelskiego doprowadziły do zmarnowania dorobku „Drugiej Polski”[2].

Dzięki książce Gierek stał się pierwszym przywódca PRL, który już w roku 1990 zaczął kształtować swój wizerunek publiczny. Kontynuacją Przerwanej dekady była Replika wydana jeszcze w 1990 roku. Książki te wpływają na sposób w jaki będzie się o nim mówić i pisać[3]. Przerwana dekada momentami ociera się o hagiografię[4].

Agnieszka Wołk-Łaniewska w tygodniku „Nie” zarzuciła, że książka została napisana „na murzyna”, a Rolicki zrobił „ze swego bohatera intelektualistę”[1].

Przypisy

  1. a b Krzysztof Pilawski, Miliard za Gierka – rozmowa z Januszem Rolickim „Tygodnik Przegląd” 22 kwietnia 2013.
  2. Domke 2019 ↓, s. 134.
  3. Szumski 2015 ↓, s. 248.
  4. Domke 2019 ↓, s. 136.

Bibliografia