Tygrys szablozębny: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 1: Linia 1:
{{inne znaczenia|wymarłych zwierzat|[[Tygrys szablozębny (film)|film o takim tytule]]}}
{{inne znaczenia|wymarłych zwierząt|[[Tygrys szablozębny (film)|film o takim tytule]]}}
[[Plik:Smilodon head.jpg|thumb|right|Czaszka jednego z rodzajów tygrysów szablozębnych – [[smilodon]]a]]
[[Plik:Smilodon head.jpg|thumb|right|Czaszka jednego z rodzajów tygrysów szablozębnych – [[smilodon]]a]]



Wersja z 00:03, 22 sty 2021

Czaszka jednego z rodzajów tygrysów szablozębnych – smilodona

Tygrys szablozębny[1], tygrys szablastozębny[2], tygrys szablasty[3], kot szablozębny[4] – ogólna nazwa wymarłych, kenozoicznych dużych drapieżników z rodziny kotowatych, charakteryzujących się bardzo dużymi kłami w szczęce, wystającymi na zewnątrz nawet przy zamkniętym pysku. Niektórzy autorzy nazwą tą określają także duże, drapieżne, wymarłe torbacze (rząd Sparassodonta) o sylwetce i uzębieniu podobnym do kotowatych tygrysów szablozębnych (przykład konwergencji)[5].

W polskojęzycznej literaturze naukowej grupę tę utożsamiano tylko z podrodziną Machairodontinae[6][7] lub obejmowano nią także torbacze Sparassodonta[8].

Wyobrażenia tygrysów szablozębnych są obecne w kulturze masowej, np. tygrys taki był jedną z głównych postaci serii filmów animowanych Epoka lodowcowa.

Przypisy

  1. taką nazwę zastosowano w tłumaczeniu książki Simpsona, 1999, strona 276
  2. taką nazwę stosował J. Kulczycki
  3. tę nazwę stosował F. Bieda, 1969
  4. taką nazwę zastosowano w tłumaczeniu książki Simpsona, 1999, strona 79
  5. Simpson G.G., 1999: Kopalny zapis historii życia. Prószyński i S-ka, strony 117, 179, 236.
  6. Bieda F. 1969: Paleozoologia, tom 2, s. 343 i 407-408. Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa.
  7. J. Kulczycki w: Kielan-Jaworowska Z., 1963. Słownik paleontologiczny. Wiedza Powszechna, Warszawa
  8. Simpson G.G., 1999: Kopalny zapis historii życia. Prószyński i S-ka, strona 236.