Stalag VIII B

Stalag VIII-B (w końcu 1943 r. przemianowany na Stalag 344 Lamsdorf) był niemieckim obozem jenieckim w Lamsdorf (pol. Łambinowice) na Śląsku. Istniał od września 1939 do marca 1945 roku. Po zakończeniu II wojny światowej jako obóz pracy dla ludności niemieckiej.

W tym samym miejscu istniały również obozy jenieckie podczas wojny francusko-pruskiej oraz I wojny światowej. Podczas II wojny światowej obóz został zdobyty przez Armię Czerwoną w dniach z 17 na 18 marca 1945 roku.

Po zakończeniu II wojny światowej na podstawie rozporządzenia Aleksandera Zawadzkiego - obóz był miejscem przetrzymania oraz pracy (Obóz Pracy w Łambinowicach) dla ludności niemieckiej. Internowano tu m.in. pozostałą po wojnie niemiecką ludność cywilną, która oczekiwała na przesiedlenie do zachodniej części Niemiec. Jeszcze w 1945 zorganizowany został przez Urząd Bezpieczeństwa Publicznego, w którym przetrzymywano Ślązaków i Niemców oraz byłych członków SS. Do obozu trafiali także powracający do Polski żołnierze armii Andersa, którzy wstąpili do niej po dezercji z Wehrmachtu, do którego wcielono ich wcześniej w ramach volkslisty. Początkowo, zbudowany na terenie poligonu wojskowego, obóz MBP miał status obozu przejściowego, następnie został przekształcony w obóz pracy. Jednym z jego komendantów był sierżant milicji Czesław Gęborski. Z powodu nieludzkich warunków panujących w obozie, których organizatorem był Gęborski w wyniki tortur i przemocy zginęło ponad 1000 osób z ogólnej liczby 9000 internowanych Niemców i Górnoślązaków.

Pamięć zmarłych i zabitych upamiętnia Pomnik Pomordowanych Jeńców. Istnieje także Centralne Muzeum Jeńców Wojennych, prowadzące badania nad losem jeńców w stalagach oraz ofiar obozu.

Zobacz też

• Stalag VIII-A
• Stalag
• Miejsce Pamięci Narodowej w Łambinowicach
• Centralne Muzeum Jeńców Wojennych w Łambinowicach-Opolu
• Jeńcy sowieccy w niewoli niemieckiej (1941-1945)