Stronnictwo hetmańskie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
merytoryczne |
Redakcyjne Znaczniki: VisualEditor Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Stronnictwo hetmańskie''' (inaczej magnackie) – prorosyjskie stronnictwo polityczne działające za panowania [[Stanisław August Poniatowski|Stanisława Augusta Poniatowskiego]], przeciwne wszelkim reformom |
'''Stronnictwo hetmańskie''' (inaczej magnackie) – konserwatywne prorosyjskie stronnictwo polityczne działające za panowania [[Stanisław August Poniatowski|Stanisława Augusta Poniatowskiego]], przeciwne wszelkim reformom i wspierane finansowo przez [[Imperium Rosyjskie]]. Głównymi działaczami byli: hetman wielki koronny [[Franciszek Ksawery Branicki]], hetman polny koronny [[Seweryn Rzewuski]], [[Stanisław Szczęsny Potocki]], którzy byli współtwórcami w 1792 roku [[Konfederacja targowicka|Konfederacji targowickiej]]. Stronnictwo popierał też [[Kazimierz Nestor Sapieha]], który w późniejszym okresie zmienił poglądy. Po porażkach związanych z uchwaleniem [[Konstytucja 3 maja|Konstytucji 3 maja]], stronnictwo to odniosło krótkotrwałe zwycięstwo po przegranej przez [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|Rzeczpospolitą]] w 1792 roku [[Wojna polsko-rosyjska 1792|wojnie w obronie Konstytucji 3 maja]]. Dzięki zwycięstwu Rosji przedstawiciele Stronnictwa hetmańskiego przejęli władzę w Rzeczpospolitej. Przedstawiciele stronnictwa odbyli uroczyste poselstwo [[14 listopada]] [[1792]] do Katarzyny II, którzy podziękowali jej, że zechciała przywrócić wolność i ustrój republikański w Polsce. Nie skrywając swych wiernopoddańczych uczuć żywionych dla cesarzowej Rosji, Franciszek Ksawery Branicki, Seweryn Rzewuski, [[Szymon Kossakowski]] i wyrazili wówczas swą radość, że gdy ''despotyzm osiadł tron polski'', na nieszczęśliwy naród wejrzał ''Bóg i Katarzyna''. |
||
W czasie Insurekcji kościuszkowskiej członkowie Stronnictwa hetmańskiego zostali skazani na śmierć za zdradę (Franciszek Ksawery Branicki, Seweryn Rzewuski, Stanisław Szczęsny Potocki, [[Inflanty|biskup inflancki]] [[Józef Kazimierz Kossakowski]], [[hetman wielki koronny]] [[Piotr Ożarowski]], marszałek [[Rada Nieustająca|Rady Nieustającej]] [[Józef Ankwicz]], [[hetman polny litewski]] [[Józef Zabiełło]], [[Biskupi wileńscy|biskup wileński]] [[Ignacy Jakub Massalski|Ignacy Massalski]], [[Przemyśl|kasztelan przemyski]] [[Antoni Stanisław Czetwertyński-Światopełk|Antoni Czetwertyński]]). |
W czasie Insurekcji kościuszkowskiej członkowie Stronnictwa hetmańskiego zostali skazani na śmierć za zdradę (Franciszek Ksawery Branicki, Seweryn Rzewuski, Stanisław Szczęsny Potocki, [[Inflanty|biskup inflancki]] [[Józef Kazimierz Kossakowski]], [[hetman wielki koronny]] [[Piotr Ożarowski]], marszałek [[Rada Nieustająca|Rady Nieustającej]] [[Józef Ankwicz]], [[hetman polny litewski]] [[Józef Zabiełło]], [[Biskupi wileńscy|biskup wileński]] [[Ignacy Jakub Massalski|Ignacy Massalski]], [[Przemyśl|kasztelan przemyski]] [[Antoni Stanisław Czetwertyński-Światopełk|Antoni Czetwertyński]]). |
||
Wersja z 11:35, 16 paź 2016
Stronnictwo hetmańskie (inaczej magnackie) – konserwatywne prorosyjskie stronnictwo polityczne działające za panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego, przeciwne wszelkim reformom i wspierane finansowo przez Imperium Rosyjskie. Głównymi działaczami byli: hetman wielki koronny Franciszek Ksawery Branicki, hetman polny koronny Seweryn Rzewuski, Stanisław Szczęsny Potocki, którzy byli współtwórcami w 1792 roku Konfederacji targowickiej. Stronnictwo popierał też Kazimierz Nestor Sapieha, który w późniejszym okresie zmienił poglądy. Po porażkach związanych z uchwaleniem Konstytucji 3 maja, stronnictwo to odniosło krótkotrwałe zwycięstwo po przegranej przez Rzeczpospolitą w 1792 roku wojnie w obronie Konstytucji 3 maja. Dzięki zwycięstwu Rosji przedstawiciele Stronnictwa hetmańskiego przejęli władzę w Rzeczpospolitej. Przedstawiciele stronnictwa odbyli uroczyste poselstwo 14 listopada 1792 do Katarzyny II, którzy podziękowali jej, że zechciała przywrócić wolność i ustrój republikański w Polsce. Nie skrywając swych wiernopoddańczych uczuć żywionych dla cesarzowej Rosji, Franciszek Ksawery Branicki, Seweryn Rzewuski, Szymon Kossakowski i wyrazili wówczas swą radość, że gdy despotyzm osiadł tron polski, na nieszczęśliwy naród wejrzał Bóg i Katarzyna.
W czasie Insurekcji kościuszkowskiej członkowie Stronnictwa hetmańskiego zostali skazani na śmierć za zdradę (Franciszek Ksawery Branicki, Seweryn Rzewuski, Stanisław Szczęsny Potocki, biskup inflancki Józef Kazimierz Kossakowski, hetman wielki koronny Piotr Ożarowski, marszałek Rady Nieustającej Józef Ankwicz, hetman polny litewski Józef Zabiełło, biskup wileński Ignacy Massalski, kasztelan przemyski Antoni Czetwertyński).
Stronnictwo to utraciło wpływy w 1795 roku na skutek III rozbioru Polski.