Starosta niegrodowy: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
źródła? |
drobne merytoryczne |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Dopracować|źródła=2015-08}} |
{{Dopracować|źródła=2015-08}} |
||
'''Starosta niegrodowy''', [[tenuta|tenutariusz]] ([[Łacina|łac.]] ''capitaneus sine iurisdictione'') – [[Dzierżawa|dzierżawca]] zamków lub dóbr królewskich tzw. [[królewszczyzna|królewszczyzn]], bez uprawnień [[Starosta grodowy|starosty grodowego]]. Starostwa niegrodowe były łac. ''panis bene merentium (chlebem dobrze zasłużonych)'', rozdawanym przez [[król]]a. Wobec niekontrolowanej kumulacji tych starostw w jednym ręku, stały się one przyczyną wzrostu niejednej fortuny [[Magnat|magnackiej]]. Od [[1775]] starostwa te były dożywotnie i rozdawane de facto za zgodą [[Katarzyna II Wielka|Katarzyny II]], co tylko zwiększyło apetyty magnatów na wydarcie "co smakowitszych kąsków" Rzeczypospolitej. |
'''Starosta niegrodowy''', [[tenuta|tenutariusz]] ([[Łacina|łac.]] ''capitaneus sine iurisdictione'') – [[Dzierżawa|dzierżawca]] zamków lub dóbr królewskich tzw. [[królewszczyzna|królewszczyzn]], bez uprawnień [[Starosta grodowy|starosty grodowego]]. Starostwa niegrodowe były łac. ''panis bene merentium (chlebem dobrze zasłużonych)'', rozdawanym przez [[król]]a. Wobec niekontrolowanej kumulacji tych starostw w jednym ręku, stały się one przyczyną wzrostu niejednej fortuny [[Magnat|magnackiej]]. Od [[1775]] starostwa te były dożywotnie i rozdawane de facto za zgodą [[Katarzyna II Wielka|Katarzyny II]], co tylko zwiększyło apetyty magnatów na wydarcie "co smakowitszych kąsków" Rzeczypospolitej. |
||
== Bibliografia == |
|||
* Krzysztof Chłapowski, ''Starostowie niegrodowi w Koronie 1565–1795 (Materiały źródłowe)'', Wydawnictwo DiG, Warszawa 2017, ISBN: 978-83-286-0024-9 |
|||
==Zobacz też== |
==Zobacz też== |
||
Wersja z 16:37, 13 sie 2018
 |
Ten artykuł od 2015-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Starosta niegrodowy, tenutariusz (łac. capitaneus sine iurisdictione) – dzierżawca zamków lub dóbr królewskich tzw. królewszczyzn, bez uprawnień starosty grodowego. Starostwa niegrodowe były łac. panis bene merentium (chlebem dobrze zasłużonych), rozdawanym przez króla. Wobec niekontrolowanej kumulacji tych starostw w jednym ręku, stały się one przyczyną wzrostu niejednej fortuny magnackiej. Od 1775 starostwa te były dożywotnie i rozdawane de facto za zgodą Katarzyny II, co tylko zwiększyło apetyty magnatów na wydarcie "co smakowitszych kąsków" Rzeczypospolitej.
Bibliografia
- Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565–1795 (Materiały źródłowe), Wydawnictwo DiG, Warszawa 2017, ISBN: 978-83-286-0024-9