Aleksander Rybicki i Żołądź (anatomia): Różnica pomiędzy stronami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Różnica między stronami)
[wersja przejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m →‎Życiorys: drobne techniczne
 
Thijs!bot (dyskusja | edycje)
257 704 edycje
m robot dodaje: es:Glande, pt:Glande
 
Linia 1: Linia 1:
[[Image:Maleana int.png|thumb|5 - żołądź]]
{{Biogram infobox
'''Żołądź''' ([[łacina|łac.]] ''glans penis'') – zwieńczenie [[prącie|penis]]a, narządu [[kopulacja|kopulacyjnego]] u [[samiec|samców]] [[ssaki|ssaków]], w postaci ukrwionej, bardzo wrażliwej na dotyk "główki". Jest ona zakończeniem gąbczastego [[ciała jamiste|ciała jamistego]]. W stanie spoczynku żołądź pokrywa ochraniający go [[napletek]], przy wzrastającym podnieceniu następuje ustąpienie fałdu napletka, co umożliwia [[stosunek płciowy]].
|imię i nazwisko = Aleksander Rybicki
|imię i nazwisko org =
==Zobacz też ==
|pseudonim = „Korczak”, „Spytek”, „Jacek”, „Dziurdziewicz”, „Sienkiewicz”, „ks. Jacek Żegota”
* [[:Image:Male genitalia reworked.jpg|zdjęcie penisa]]
|grafika = Aleksander Rybicki (1978).jpg
* [[:Image:Penisfrenulum.jpg|zdjęcie przestawiające żołądź prącia nieobrzezanego]]
|opis grafiki = Aleksander Rybicki (1978)
* [[:Image:Glans Penis by David Shankbone.jpg|zdjęcie przestawiające żołądź prącia obrzezanego]]
|podpis = Signature of Aleksander Rybicki (1955).jpg
* [[:Perliste grudki prącia]]
|data urodzenia = [[27 września]] [[1904]]
* [[stulejka]],
|miejsce urodzenia = [[Przemyśl]]
* [[ciała jamiste]],
|data śmierci = [[14 października]] [[1983]]
* [[orgazm]].
|miejsce śmierci = [[Rzeszów]]
|miejsce spoczynku = [[Cmentarz Centralny w Sanoku]]
|zawód = muzealnik
|narodowość = polska
|pracodawca = [[Muzeum Historyczne w Sanoku|Muzeum Ziemi Sanockiej]],<br />[[Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]]
|odznaczenia = {{order|VM|KS}} {{order|OOP|KK}} {{order|KZ|Z}} {{order|KW|2Z}} {{order|KP}} {{order|KZ|IIRP}} {{order|KZ|IIRP}} {{order|MDS|B}} {{order|MZiW}} {{order|MKEN}} {{order|KAK}} {{order|PL-GP}}<br />{{order|SP1920}} {{order|PL-OG}} [[Plik:Złota Odznaka Za opiekę nad zabytkami.jpg|30px|Złota Odznaka „Za opiekę nad zabytkami”]] {{order|ZdSnk}}
|commons = Category:Aleksander Rybicki
|www =
}}
'''Aleksander Rybicki''', [[Pseudonim|ps.]] „Korczak”, „Spytek”, „Jacek”, „Dziurdziewicz”, „Sienkiewicz”, „ks. Jacek Żegota” (ur. [[27 września]] [[1904]] w [[Przemyśl]]u, zm. [[14 października]] [[1983]] w [[Rzeszów|Rzeszowie]]) – polski muzealnik, kolekcjoner dzieł sztuki, opiekun zabytków, współorganizator i kustosz [[Muzeum Historyczne w Sanoku|Muzeum Ziemi Sanockiej]], inicjator, twórca i pierwszy dyrektor [[Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]]. Podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]] oficer [[Związek Walki Zbrojnej|Związku Walki Zbrojnej]] i [[Armia Krajowa|Armii Krajowej]], kurier oraz organizator tras kurierskich i przerzutów transgranicznych, po wojnie więzień sowieckich łagrów.


{{anatomia stub}}
== Życiorys ==
{{hmed}}
=== Rodzina i pochodzenie ===
[[Kategoria:Męski układ płciowy]]
Urodził się 27 września 1904 w Przemyślu<ref group="uwaga">W odniesieniu do miejsca urodzenia Aleksandra Rybickiego zaistniały niejasności. Metryka urodzenia wystawiona 17 grudnia 1955 w [[Bazylika archikatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela w Przemyślu|bazylice archikatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela w Przemyślu]] podała datę urodzenia 27 września 1904 w Przemyślu, natomiast dokument wydany 1 sierpnia 1957 przez Urząd Stanu Cywilnego w Przemyślu podał datę urodzenia 27 września 1904 we Lwowie, zob. {{odn|ref=nie|Dokumenty (11-9)|s=1, 2}} {{odn|ref=nie|Zając|2009|s=50}} W parafialnej księdze zmarłych wpisano jedynie datę urodzenia bez podania miejsca, zob. {{Cytuj książkę|tytuł=Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok|wydawca=[[Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku]]|strony=87 (poz. 70)}} W zaświadczeniu wojskowym nr 846334 wydanym Aleksandrowi Rybickiemu po 1950 wpisano datę urodzenia 27 października 1904 w Przemyślu, zob. {{odn|Legitymacje (11-82)|ref=nie|s=2}} W życiorysie pisanym w 1955 i w ankiecie dla ZBoWiDu Aleksander Rybicki kilkakrotnie podał datę 27 października 1904 i miejsce urodzenia Przemyśl {{odn|Deklaracje|ref=nie|s=248, 263}}, W innym przypadku podał dzień 27 września 1904 i miejsce urodzenia we Lwowie {{odn|Dokumenty (11-92)|ref=nie|s=1}}{{odn|Deklaracje|ref=nie|s=253, 259}},. Po latach miejsce urodzenia we Lwowie podali Ewa Korczyńska, zob.{{odn|Korczyńska|1972|ref=nie|s=1}}, [[Henryk Olszański]], zob.{{odn|Olszański|1998|s=7|ref=nie}} Natomiast Halina Piasecka-Wilczyńska w swojej pierwszej publikacji z 1984 podała Lwów, zob.{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=7|ref=nie}} W drugiej swojej publikacji z 2004 wskazała Przemyśl, zob.{{odn|Piasecka-Wilczyńska|2004|s=5|ref=nie}} Ponadto współpracownik muzealny A. Rybickiego, [[Stefan Stefański (muzealnik)|Stefan Stefański]], a także dziennikarz [[Artur Bata]] podali miejsce urodzenia [[Hołuczków]], zob. {{Cytuj książkę|tytuł=Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888–1958|wydawca=[[Wydawnictwo Naukowe PWN|Państwowe Wydawnictwo Naukowe]]|miejsce=Kraków|data=1958|strony=278|rozdział=Przyczynek do historii muzeum w Sanoku|autor r=Stefan Stefański|autor r link=Stefan Stefański (muzealnik)}}{{odn|Bata (5)|1983|s=5|ref=nie}}.</ref><ref name="KZ">{{Cytuj książkę |tytuł = Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok |wydawca = [[Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku]] |strony = 87 (poz. 70)}}</ref>{{odn|Zając|2009|s=50}}. Był synem Czesława{{odn|Deklaracje|s=248}} lub Michała<ref group="uwaga">W odniesieniu do ojca Aleksandra Rybickiego zaistniały niejasności. Metryka urodzenia wystawiona 17 grudnia 1955 w [[Bazylika archikatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela w Przemyślu|bazylice archikatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela w Przemyślu]] podała Czesława Rybickiego, natomiast dokument wydany 1 sierpnia 1957 przez Urząd Stanu Cywilnego w Przemyślu podał Michała Rybickiego, zob.{{odn|Dokumenty (11-9)|s=1, 2|ref=nie}}{{odn|Zając|2009|s=50|ref=nie}} Dokument repatriacyjny z 1955 podał imię ojca Michał, zob.{{odn|Dokumenty (11-9)|s=5|ref=nie}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=80|ref=nie}} W zaświadczeniu wojskowym nr 846334 wydanym Aleksandrowi Rybickiemu po 1950 wpisano, obok miejsca urodzenia w Przemyślu, imię ojca Michał, zob.{{odn|Legitymacje (11-82)|ref=nie|s=2}} Ojca o imieniu Michał wpisano też do parafialnej księgi zmarłych, zob. {{Cytuj książkę|tytuł=Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok|wydawca=[[Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku]]|strony=87 (poz. 70)}} W ankiecie dla ZBoWiDu Aleksander Rybicki w jednym miejscu podał imię ojca Czesław{{odn|Deklaracje|ref=nie|s=248}}, W innym przypadku podał imię Michał{{odn|Deklaracje|ref=nie|s=253, 255, 259}}, Imię ojca Michał podała także Halina Piasecka-Wilczyńska, zob. {{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=7|ref=nie}} Według wersji podanej Edwardowi Zającowi przez Stefana Stefańskiego i [[Mieczysław Przystasz|Mieczysława Przystasza]] rzekomo Aleksander Rybicki miał być nieślubnym dzieckiem greckokatolickiego księdza proboszcza z Tyrawy Wołoskiej, Michała Szatyńskiego, zob.{{odn|Zając. TS|2000|s=9|ref=nie}}</ref>{{odn|Dokumenty (11-9)|s=2}}{{odn|Deklaracje|s=253, 255, 259}} i Stanisławy z domu Blaim{{odn|Zając|2009|s=50}}<ref>{{Cytuj książkę |autor = [[Seweryn Lehnert]] |tytuł = Spis nauczycieli publicznych szkół powszechnych i państwowych seminarjów nauczycielskich oraz spis szkół w okręgu szkolnym lwowskim obejmującym województwa lwowskie, stanisławowskie i tarnopolskie |url = http://sanockabibliotekacyfrowa.pl/publication/542 |wydawca = Wydawnictwo Książek Szkolnych w Kuratorjum Okręgu Szkolnego Lwowskiego |miejsce = Lwów |data = 1924 |strony = 65}}</ref><ref group="uwaga">Stanisława Blaim (ur. 1877, mająca pochodzenie francuskie oraz rodowe Korczak, zamieszkująca w Lenince Małej{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=7}}, nauczycielka szkolną w [[Tyrawa Wołoska|Tyrawie Wołoskiej]], następnie w [[Hołuczków|Hołuczkowie]]{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=78}}, podczas [[I wojna światowa|I wojny światowej]] więziona w [[Obóz internowania w Talerhof|obozie internowania w Talerhof]]){{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=7}}{{odn|Granatowski|2012|s=105}}</ref>. W czasie narodzin Aleksandra Rybickiego, jego rodzice zamieszkiwali we wsi Leninka koło [[Sambor (miasto)|Sambora]] (obecnie [https://uk.wikipedia.org/wiki/%D0%9B%D1%96%D0%BD%D0%B8%D0%BD%D0%BA%D0%B0 Linynka] na Ukrainie){{odn|Dokumenty (11-9)|s=2}}.


[[ar:حشفة القضيب]]
Miał starsze rodzeństwo: brata Stefana{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=8}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}} (ur. 1895<ref>Stefan Rybicki był wyznania greckokatolickiego. {{Cytuj książkę |tytuł = CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1908/1909 (zespół 7, sygn. 48) |wydawca = AP Rzeszów – O/Sanok |strony = 218}}</ref>), siostrę Olgę (po mężu Hnat){{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=8}}{{odn|Granatowski|2012|s=105}}. Ojciec Aleksandra, z zawodu agronom, miał opuścić rodzinę jeszcze przed jego narodzeniem i wyjechać do Stanów Zjednoczonych{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=78}}.
[[cs:Žalud (penis)]]

[[de:Glans penis]]
=== Wykształcenie i młodość ===
[[en:Glans penis]]
[[Plik:Aleksander Rybicki and Stefan Stefański at entry of Muzeum Ziemi Sanockiej (1935).jpg|thumb|[[Stefan Stefański (muzealnik)|Stefan Stefański]] i Aleksander Rybicki przy wejściu do Muzeum Ziemi Sanockiej (1935)]]
[[es:Glande]]
W latach dziecięcych przebywał w Hołuczkowie{{odn|Olszański|1998|s=7}}. Wychowywał się na pograniczu kultur polskiej i ukraińskiej{{odn|Wawszczak|1983|s=2}}. Od 7 roku życia uczęszczał do szkoły ludowej w [[Przemyśl]]u, gdzie zamieszkiwał u swojej ciotki Flory Sas Nowosielskiej{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=8}}{{odn|Struś|1983|s=4}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=78}}{{odn|Struś|2008|s=380}}{{odn|Zając|2009|s=50}}. Podczas nauki tamże od 11 roku życia podjął dyżury w [[Muzeum Narodowe Ziemi Przemyskiej w Przemyślu|przemyskim muzeum]], kierowanym przez dalekiego krewnego inż. Kazimierza Osińskiego, który był inicjatorem jego działania{{odn|M.Z.|1962|s=4}}{{odn|Struś|1983|s=4}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Piasecka-Wilczyńska|2004|s=5}}{{odn|Struś|2008|s=38}}{{odn|Zając|2009|s=51}}. Ponadto w terenie poszukiwał przedmiotów o znaczeniu muzealnym, w czym specjalizował się przez całe późniejsze życie{{odn|Struś|2008|s=38}}. Podjęcie nauki w przemyskim gimnazjum uniemożliwił wybuch [[I wojna światowa|I wojny światowej]] w 1914, a stało się to możliwe dopiero w 1917{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=8}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=78}}{{odn|Zając|2009|s=50}}. W gimnazjum przystąpił do organizacji skautowej, w której był zastępowym i drużynowym{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=8}}. Pozostając w Przemyślu nadal działał na rzecz ratowania zbiorów{{odn|Struś|2008|s=381}}. W przemyskim muzeum odpowiadał za sprzedaż biletów i sprzątanie{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=8. Tu podano, że podjął tam pracę w 1918}}. U kresu wojny pod koniec 1918 uczestniczył w rozbrajaniu Austriaków{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=8}}{{odn|Olszański|1998|s=7}}{{odn|Struś|2008|s=380}}. Następnie brał udział w [[Wojna polsko-ukraińska|wojnie polsko-ukraińskiej]] 1918-1919{{odn|Struś|2008|s=380}}. Podczas [[Wojna polsko-bolszewicka|wojny polsko-bolszewickiej]] w 1920 przystąpił do Batalionu Ochotniczego w Przemyślu{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=8}}{{odn|Olszański|1998|s=7}}. Dalszej służbie w [[Wojsko Polskie (II RP)|armii polskiej]] uniemożliwił brak wymaganego stażu i wieku, wobec czego nie przyjęto go do kompanii szturmowej{{odn|Struś|2008|s=380}}. Łącznie zaliczono mu potem 11 miesięcy i 29 dni służby wojskowej{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=8}}. W przemyskim gimnazjum ukończył cztery klasy{{odn|Dokumenty (11-92)|s=1}}. Stamtąd przeniósł się do [[Kowel|Kowla]], gdzie uczył się Państwowym Gimnazjum w latach 20.{{odn|Dokumenty (11-92)|s=1}} Tam powstało muzeum szkolne pod opieką prof. Łukasiewicza, przy którym kontynuował swoją pasję{{odn|M.Z.|1962|s=4}}{{odn|Struś|2008|s=381}}. W 1927 zdał egzamin dojrzałości – według własnej wersji z 1955 w Kowlu{{odn|Dokumenty (11-92)|s=1}}, według oświadczenia z 1958 w [[Równe]]m{{odn|Dokumenty (11-92)|s=2}} i druga z tych wersji była podawana w późniejszych opracowaniach{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=78}}{{odn|Piasecka-Wilczyńska|2004|s=5}}{{odn|Zając|2009|s=50}}.
[[fa:ختنه‌گاه]]

[[fr:Gland (anatomie)]]
Po maturze nie udało mu się dostać na studia medycyny w Wilnie i w roku akademickim 1927/1928 był słuchaczem filologii polskiej na Wydziale Filozoficznym [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytetu Warszawskiego]]{{odn|Dokumenty (11-92)|s=2}}{{odn|Deklaracje|s=263}}{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=8}}{{odn|Olszański|1998|s=7}}. Następnie od 1928 do 1934 studiował medycynę na [[Wydział Lekarski Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie|Wydziale Lekarskim]] [[Uniwersytet Lwowski|Uniwersytetu Jana Kazimierza]] we [[Lwów|Lwowie]]{{odn|Dokumenty (11-92)|s=1}}{{odn|Olszański|1998|s=7}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=78}}{{odn|Struś|2008|s=381}}{{odn|Zając|2009|s=50–51}}. W 1929 odbywał służbę wojskową w II batalionie Szkoły Podchorążych nr 9 (Strzelców Kresowych), nie uzyskując stopnia wojskowego{{odn|Deklaracje|s=255, 259}}. W 1934 powrócił do Hołuczkowa i opiekował się matką, której amputowano nogę{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=8}}. Po roku przerwy wznowił studia i w 1936 uzyskał absolutorium, jednak nie przystąpiwszy do egzaminów nie ukończył medycyny i nie uzyskał dyplomu{{odn|Dokumenty (11-92)|s=1}}{{odn|Deklaracje|s=248}}{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=8}}. Nie ukończył także studiów filologicznych{{odn|Deklaracje|s=248}}.
[[la:Glans penis]]

[[lt:Varpos galvutė]]
Według relacji [[Tadeusz Żurowski|Tadeusza Żurowskiego]] obok studiów medycznych we Lwowie od 1932 do 1937 uczęszczał też na wykłady w zakresie etnografii i archeologii na [[Wydział Humanistyczny Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie|Wydziale Humanistycznym UJK]] w tamtejszych zakładach naukowych pod kierunkiem profesorów [[Adam Fischer|Adama Fischera]], [[Leon Kozłowski|Leona Kozłowskiego]], [[Tadeusz Sulimirski (archeolog)|Tadeusza Sulimirskiego]], [[Mieczysław Gębarowicz|Mieczysława Gębarowicza]], zaś celem odbycia ćwiczeń konserwatorskich wyjeżdżał do Krakowa{{odn|Dokumenty (11-92)|s=3}}. Przejawiał zainteresowanie muzealnictwem i kolekcjonerstwem{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=8}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=78}}{{odn|Zając|2009|s=51}}. W czasie pobytu w Hołuczkowie bywał w Sanoku, gdzie wówczas nie istniało polskie muzeum (jedynie ukraińskie){{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=8}}{{odn|M.Z.|1962|s=4}}. W tym czasie wraz z uczniami tamtejszego [[Szkoła Podstawowa nr 8 im. Królowej Zofii w Sanoku|Państwowego Gimnazjum Męskiego]], [[Stefan Stefański (muzealnik)|Stefanem Stefańskim]] i [[Adam Fastnacht|Adamem Fastnachtem]], rozpoczął działalność gromadzenia eksponatów, które następnie zostały udostępnione w powstałym w 1934 [[Muzeum Historyczne w Sanoku|Muzeum Ziemi Sanockiej]] i ulokowanym na [[Zamek Królewski w Sanoku|Zamku Królewskim w Sanoku]]<ref>{{Cytuj pismo |autor = [[Adam Fastnacht]] |tytuł = Muzeum Ziemi Sanockiej |url = https://crispa.uw.edu.pl/object/files/318166 |czasopismo = [[Warszawski Dziennik Narodowy]] |wolumin = Nr 90B |strony = 4 |data = 31 marca 1936}}</ref>{{odn|M.Z.|1962|s=4}}{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=9}}{{odn|Stefański|2005|s=5}}{{odn|Struś|2008|s=381–382}}. Zachęcony przez swojego wuja, prof. Osińskiego, współtworzył Muzeum Ziemi Sanockiej i pracował tam jako [[kustosz]] od 1934 do września 1939{{odn|Dokumenty (11-92)|s=1}}{{odn|Deklaracje|s=259, 263}}{{odn|Jakubowicz|1980|s=72}}{{odn|Brygidyn (II)|1982|s=6}}{{odn|Nowiny. Nekrologi (I)|1983|s=5}}{{odn|Bata (5)|1983|s=5}}{{odn|Brygidyn|1992|s=51}}{{odn|Zając|1995|s=616}}{{odn|Ząbkiewicz|1995|s=917}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=229}}{{odn|Struś|2008|s=379, 388}}. W trakcie swojej działalności objeżdżał [[Bieszczady|bieszczadzkie]] tereny (przemieszczając się środkami lokomocji, ale też pieszo), gdzie nabywał lub wypraszał darowanie do muzeum wartościowych przedmiotów związanych z kulturą ludową{{odn|Bata (5)|1983|s=5}}. Ekspozycja nowo powstałej placówki została zaprezentowana podczas [[Zjazd Górski w Sanoku|Zjazdu Górskiego w Sanoku]] w sierpniu 1936{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=10}}{{odn|Zając|1995|s=618}}. Przed i po 1939 Aleksander Rybicki zamieszkiwał w Sanoku przy ulicy gen. Gustawa Orlicz-Dreszera (obecnie Aleja Wojska Polskiego){{odn|Bata (1)|1983|s=13}}{{odn|Stefański|2005|s=63–66}}{{odn|Brygidyn|1992|s=51}}<ref>{{Cytuj książkę |autor = [[Arnold Andrunik]] (red. [[Krystyna Chowaniec]]) |tytuł = Zapiski z osobistych przeżyć w czasie II wojny światowej i okupacji |url = http://www.trasakurierskalas.pl/Arnold.pdf |wydawca = Stowarzyszenie Wychowawców „Eleusis” w Sanoku |miejsce = Sanok |data = 2018 |strony = 20–21 |data dostępu = 2021-03-12 |odn = {{odn/id|Andrunik. Zapiski|2018}}}}</ref> w mieszkaniu rodziny Cieślików nieopodal rzeki [[San]]{{odn|Brygidyn|1992|s=51}}{{odn|Granatowski|2012|s=116}}. Działał społecznie w [[Związek Młodej Wsi|Związku Młodej Wsi]]{{odn|Granatowski|2012|s=105}}.
[[nl:Eikel (anatomie)]]

[[ja:陰茎#.E4.BA.80.E9.A0.AD.E3.81.A8.E5.8C.85.E7.9A.AE]]
=== II wojna światowa ===
[[no:Glanspenis]]
[[Plik:Aleksander Rybicki as Andrzej Łękawski.jpg|thumb|Aleksander Rybicki jako Andrzej Łękawski (17 czerwca 1941 w Trześniowie)]]
[[pt:Glande]]
Po wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] 4 września 1939 w trakcie [[Kampania wrześniowa|walk obronnych]] został odkomenderowany do „samodzielnej grupy dywersji przyfrontowej” mjr. [[Henryk Dobrzański|Henryka Dobrzańskiego]] w celu dywersji na tyłach wroga{{odn|Deklaracje|s=249, 253, 263}}{{odn|Korczyńska|1972|s=1}} i będąc wówczas powoływany do wykonywania zadań specjalnych w ramach działania [[Armia „Karpaty”|Armii „Karpaty”]]{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=79}}{{odn|Zając|2009|s=51}}. 18 września 1939 otrzymał rozkaz powrotu do Sanoka i „organizowania akcji dywersyjnej”{{odn|Korczyńska|1972|s=1}}. Zamieszkał w [[Tyrawa Wołoska|Tyrawie Wołoskiej]], wsi leżącej po prawej stronie biegu rzeki San i po [[Agresja ZSRR na Polskę|agresji ZSRR na Polskę]] z 17 września 1939 na obszarze objętym [[Okupacja sowiecka ziem polskich (1939–1941)|okupacją sowiecką]] (położony nieopodal Sanok na lewym brzegu Sanu pozostawał pod [[Okupacja niemiecka ziem polskich (1939–1945)|okupacją niemiecką]]){{odn|Korczyńska|1972|s=1}}. Usiłował zabezpieczać zbiory sanockiego muzeum, co udało się tylko w części (niektóre z nich ukrył w Tyrawie Wołoskiej u swojej matki Stanisławy){{odn|Brygidyn|1992|s=51}}{{odn|Struś|2008|s=383}}. Po wkroczeniu Niemców kilkakrotnie odmówił podjęcia pracy w polskim dziale ukraińskiego [[Towarzystwo Muzealne Łemkowszczyzna w Sanoku|Towarzystwa Muzealnego Łemkowszczyzna w Sanoku]], ulokowanego w przejętej siedzibie Muzeum Ziemi Sanockiej i organizowanego przez [[Leon Getz|Leona Getza]]{{odn|Jakubowicz|1980|s=72}}{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=10}}{{odn|Struś|2008|s=384}}<ref>„W połowie 1940 Kreisschulrat Willy Huber polecił przenieść „Muzeum Łemkiwszczyna” z pomieszczeń plebanii greckokatolickiej do gmachu zamkowego, w którym dotychczas mieściło się Muzeum Ziemi Sanockiej. Nowa placówka, działająca pod auspicjami Niemców otrzymała nazwę [[Towarzystwo Muzealne Łemkowszczyzna w Sanoku|Ukraińskie Muzeum Łemkiwszczyna]] w Sanoku. Kustoszem muzeum mianowany został Ukrainiec, malarz [[Leon Getz]]. [[Adam Fastnacht|Adamowi Fastnachowi]] i Aleksandrowi Rybickiemu pracy w nowym, odpowiednio ukierunkowanym muzeum nie zaproponowano”. [w:] [[Edward Zając]]: ''Zarys dziejów Muzeum Historycznego w Sanoku''. s 272, 273.</ref>. Część zbiorów MZS bezpowrotnie zaginęło{{odn|M.Z.|1962|s=4}}. Następnie Rybicki przebywał we Lwowie i ponownie w Tyrawie, skąd bezskutecznie usiłował przedostać się do Sanoka, po czym raz jeszcze trafił do Lwowa{{odn|Brygidyn|1992|s=51}}. W październiku 1939 we Lwowie angażował się w akcje przerzutu broni i żołnierzy przez rzekę [[San]] na obszar [[Generalne Gubernatorstwo|Generalnego Gubernatorstwa]] pod okupacją niemiecką (wraz z nim działał wtedy inny sanoczanin [[Mieczysław Granatowski]] ps. „Gram”){{odn|Brygidyn|1992|s=49, 51, 82}}{{odn|Struś|2008|s=384}}. W październiku działał w organizacji dywersji na obszarze powiatu sanockiego{{odn|Deklaracje|s=249, 263}}.
[[ru:Головка полового члена]]

[[simple:Glans penis]]
14 lutego 1940 był zmuszony uciekać z Tyrawy Włoskiej z terenu okupowanego przez sowietów na obszar zajęty przez Niemców{{odn|Korczyńska|1972|s=1}}. W lutym 1940 przybył do Sanoka{{odn|Struś|2008|s=384}} i ponownie zamieszkiwał w domu Cieślików{{odn|Brygidyn|1992|s=50, 51}}. Po kontakcie z inspektorem terenowym [[Służba Zwycięstwu Polski|Służby Zwycięstwu Polski]] por. [[Stanisław Pieńkowski (żołnierz)|Stanisławem Pieńkowskim]] ps. „Brona”, „Strzembosz”, spotkał się z nim w [[Zespół klasztorny michalitów w Miejscu Piastowym|klasztorze michalitów w Miejscu Piastowym]] pod koniec lutego 1940, został przez niego zaprzysiężony do konspiracji{{odn|Odznaczenia (11-16)|s=18}} i otrzymał zadanie akcji podziemnej{{odn|Korczyńska|1972|s=1}} oraz organizacji łączności kurierskiej i tras przerzutowych przez zieloną granicę na [[Węgry]]{{odn|Brygidyn|1992|s=50, 51}}. Przystąpił wtedy do organizacji plutonu w Sanoku, [[Mrzygłód|Mrzygłodzie]], [[Niebieszczany|Niebieszczanach]] i [[Nowotaniec|Nowotańcu]]{{odn|Korczyńska|1972|s=1}}. Po niepowodzeniu skuteczności tras przerzutowych (ich twórcami byli ks. [[Stanisław Buczek]], prof. [[Józef Rec]]) otrzymał zadanie organizacji nowej transgranicznej trasy kurierskiej{{odn|Brygidyn (II)|1982|s=6}}. Łączność z zagranicą za pomocą tego sposobu organizował od lutego 1940{{odn|Deklaracje|s=256}}{{odn|Brygidyn (II)|1982|s=6}} (formalnie był szefem wzgl. komendantem łączności z zagranicą{{odn|Dokumenty (11-92)|s=1}}{{odn|Andrunik|2018|s=40}}). W tym celu od początku okupacji odnawiał swoje znajomości z osobami zamieszkującymi tereny nadgraniczne, których wcześniej poznawał podczas odwiedzin w poszukiwaniu muzealnych eksponatów i zabytków{{odn|Jakubowicz|1980|s=72}}. Jak przyznał po latach: „Nie trzeba żałować róż, gdy płoną lasy, moje miejsce było w lesie”{{odn|Jakubowicz|1980|s=72}}. Od marca 1940 był komendantem do spraw cywilnych w „komendzie powiatu” Sanok{{odn|Deklaracje|s=249, 263}}. Według własnej relacji w kwietniu 1940 wstąpił do [[Związek Walki Zbrojnej|Związku Walki Zbrojnej]]{{odn|Deklaracje|s=253}}. Od 1 marca do 23{{odn|Odznaczenia (11-16)|s=18}} wzgl. 27 maja 1940 pełnił funkcje zastępcy komendanta i p.o. komendanta [[Oddział partyzancki OP-23|obwodu ZWZ Sanok]]{{odn|Deklaracje|s=253}}. Jako zastępca komendanta organizował oddziały liniowe{{odn|Deklaracje|s=263}}. W tym czasie organizował drogi łączności do Budapesztu w celu przeprowadzania wojskowych do [[Użhorod|Ungváru]] oraz przerzutów broni, poczty, pieniędzy{{odn|Deklaracje|s=253, 256}}. Po stworzeniu siatki w maju 1940 został oddany do dyspozycji Okręgu ZWZ Kraków, otrzymując stamtąd polecenie stworzenia łączności kurierskiej na obszarze powiatów sanockiego, brzozowskiego i leskiego{{odn|Brygidyn (II)|1982|s=6}}<ref>{{Cytuj książkę |autor = [[Łukasz Grzywacz-Świtalski]] |tytuł = Z walk na Podkarpaciu |wydawca = [[Instytut Wydawniczy „Pax”]] |miejsce = Warszawa |data = 1971 |strony = 127}}</ref>. Formalnie pozostawał organizatorem i komendantem pododcinka przerzutówlata granicznych od 23 maja 1940 do 1 kwietnia 1942{{odn|Odznaczenia (11-16)|s=18}}. W celu skuteczności działania całego przedsięwzięcia konieczne było opracowanie odpowiedniej trasy, dobór wykonawców (kurierów), utworzenie skrytek kurierskich, punktów odbioru, tzw. „melin”, wytwarzanie fałszywych dokumentów (tzw. sekcja paszportowa){{odn|Brygidyn (II)|1982|s=6}}{{odn|Brygidyn|1992|s=98}}. Od początku służby w tym zakresie działał w strukturze inspektoratu, od maja 1940 w ramach okręgu, a potem w podporządkowaniu [[Komenda Główna Straży Granicznej|Komendzie Głównej ZWZ]]{{odn|Brygidyn (II)|1982|s=6}}{{odn|Zając|2009|s=51}}. Od wiosny do 21 lipca 1940 działał w sztabie (komendzie) i pełnił funkcję zastępcy komendanta formującej się sanockiej struktury (obwodu) ZWZ, będąc odpowiedzialnym za sprawy łączności, przerzutów, dywersji oraz biorąc też na siebie sprawy organizacyjne{{odn|Rybicki|1974|s=381}}{{odn|Brygidyn (II)|1982|s=6}}{{odn|Brygidyn|1992|s=54, 55}}{{odn|Zagórski|1995|s=701, 745}}. Prowadził rekrutację wartościowych osób do pracy konspiracyjnej{{odn|Brygidyn|1992|s=53, 54, 83, 92}}. Z jego inicjatywy w ramach sanockiego ZWZ powstał wywiad więzienny, ulokowany w [[Areszt Śledczy Sanok|więzieniu w Sanoku]]{{odn|Brygidyn|1992|s=65, 67}}. Jednym z punktów odbioru na trasie organizowanej przez Rybickiego był jego dom przy ul. Orlicz-Dreszera 16, gdzie pomocy udzielały jego szwagierka Bronisława Cieślik z domu Słuszkiewicz{{odn|Rybicki|1974|s=388}}{{odn|Bata (4)|1983|s=9}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=280}} oraz poślubiona przez Rybickiego podczas wojny{{odn|Dokumenty (11-92)|s=1}} jego żona Kazimiera{{odn|Zając|2009|s=140}} ps. „Kazimiera”<ref group=uwaga>W 1948 Kazimiery Rybicka została odznaczona pośmiertnie [[Medal Wojska|Medalem Wojska]], zob. {{Cytuj |tytuł = Legitymacja Kazimiery Rybickiej odznaczenia medalem WP 1948 |wydawca = Archiwum [[Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]] |opis = (zespół 11, sygn. 84)}}</ref> (ur. 1908, z domu Słuszkiewicz{{odn|Dokumenty (11-9)|s=5}}<ref>{{Cytuj pismo |autor = [[Edward Zając]] |tytuł = Dzieje Żydów Sanoka i powiatu sanockiego w latach 1939–1943 |url = https://www.pbc.rzeszow.pl/publication/9110 |czasopismo = [[Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]] |wolumin = Nr 32 |strony = 126 |data = 1994}}</ref>, przed wojną sprzedawała bilety wejściowe do Muzeum Ziemi Sanockiej{{odn|Struś|2008|s=382}}, z zawodu nauczycielka, pracująca w [[Pakoszówka|Pakoszówce]]){{odn|Brygidyn|1992|s=98, 288}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}. Z konieczności przemieszczania się do różnych miejsc (w obwodzie ZWZ, w punktach przerzutowych, w Krakowie) podczas swojej działalności wielokrotnie posługiwał się [[kamuflaż]]em{{odn|Brygidyn (III)|1982|s=5}}{{odn|Bata (2)|1983|s=7}}{{odn|Brygidyn|1992|s=105}}. Wcielał się np. w chłopa, leśnika, księdza, zakonnika, żebraka, górala, gajowego, kominiarza, a do tego bywało, że nosił brodę oraz okulary, tym samym stosując różnoraki kamuflaż i wymykając z zastawionych przez Niemców sieci{{odn|Bata (2)|1983|s=7}}{{odn|Bata (5)|1983|s=5}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=79}}{{odn|Zając|2001|s=8}}{{odn|Zając|2009|s=51}}{{odn|Andrunik|2018|s=69–70}}. W konspiracji działał pod [[pseudonim]]ami „Korczak” (przyjęty od herbu rodowego, używany od lutego{{odn|Deklaracje|s=256}} do końca lipca 1940{{odn|Bata (2)|1983|s=7}}), „Spytek” (od końca lipca 1940{{odn|Deklaracje|s=256}}{{odn|Bata (2)|1983|s=7}}), „Jacek” (od [[Jacek Soplica|Jacka Soplicy]]{{odn|Wawszczak|1983|s=2}}) (oba w trakcie kierowania trasą „Bronisława”{{odn|Korczyńska|1972|s=5}}), „Sienkiewicz”{{odn|Deklaracje|s=248, 256}} wzgl. „Jacek Sienkiewicz”{{odn|Deklaracje|s=253}} wzgl. „Sienkiewicz” (przyjęte po aresztowaniu żony w lutym 1942{{odn|Deklaracje|s=256}} i używane podczas kierowania „Latarnią”{{odn|Korczyńska|1972|s=9}}), „Dziurdziewicz”{{odn|Brygidyn (II)|1982|s=6}}{{odn|Brygidyn|1992|s=77, 98, 105, 288}}<ref>{{Cytuj książkę |autor = [[Edward Zając]] |tytuł = Szkice z dziejów Sanoka |wydawca = Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku |miejsce = Sanok |data = 1998 |strony = 44 |isbn = 83-909787-0-9}}</ref>{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=79}}<ref>{{Cytuj pismo |autor = [[Edward Zając]] |tytuł = Nocna egzekucja |url = http://sanockabibliotekacyfrowa.pl/publication/2737 |czasopismo = [[Tygodnik Sanocki]] |wolumin = Nr 26 (451) |strony = 11 |data = 30 czerwca 2000}}</ref>{{odn|Zając|2001|s=8}}{{odn|Zając|2009|s=51}}, ksiądz „Jacek Żegota”{{odn|Deklaracje|s=253}}. W połowie 1941 posługiwał się tożsamością Andrzej Łękawski (ogrodnik z Jaćmierza){{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=77}}, a w pierwszej połowie 1942 używał fałszywej tożsamości na nazwisko hrabiego Romana Potockiego{{odn|Brygidyn|1992|s=105}}{{odn|Zając|2001|s=8}}, zaś ponadto używał tożsamości Michał Gosiany{{odn|Zając|2001|s=8}}.
[[fi:Terska]]

[[sv:Ollon (kroppsdel)]]
W trakcie prowadzenia akcji przerzutu pieniędzy wiosną 1940 aresztowano na Węgrzech grupę kurierów, a w trakcie przesłuchań ujawniono nazwisko Rybickiego, który tym samym został zdekonspirowany{{odn|Brygidyn (III)|1982|s=5}}{{odn|Brygidyn|1992|s=52}}. W trakcie próby jego aresztowania 27 maja 1940 uniknął on zatrzymania w domu przy ul. Orlicz-Dreszera, jako przebywał w tym czasie w [[Nowotaniec|Nowotańcu]], został w porę ostrzeżony i ukrył się w [[Mrzygłód|Mrzygłodzie]]{{odn|Brygidyn (III)|1982|s=5}}{{odn|Bata (2)|1983|s=7}}{{odn|Brygidyn|1992|s=52–53}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Deklaracje|s=263}}{{odn|Korczyńska|1972|s=3–4}}. Od tego czasu doprowadził do przeprowadzenia przez granicę (zarówno do Lwowa, jak i w drugą stronę) pułkowników „Olszewskiego” i Stanisława Pstrokońskiego ps. „Dziewoński”, w 1941 też Anglika Jeningsa oraz wiele innych osób{{odn|Korczyńska|1972|s=4}}{{odn|Brygidyn (III)|1982|s=5}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=79}}{{odn|Zając|2009|s=51}}. Początkowo chronił się przebywając tymczasowo w [[Jaćmierz]]u, następnie u hr. Romer w [[Wola Ociecka|Woli Osieckiej]], w Trześniowie, w Haczowie, przez trzy tygodnie na ziemi sandomierskiej, potem w połowie 1940 w Boguchwale{{odn|Deklaracje|s=253}}{{odn|Brygidyn|1992|s=98, 101, 104}}{{odn|Korczyńska|1972|s=5}}. Od końca czerwca 1940 kryjąc się w okolicach Sanoka kierował podległymi sobie współpracownikami w ramach akcji przerzutowej{{odn|Brygidyn|1992|s=98, 105}}. Po wezwaniu do Krakowa 21 lipca 1940 uczestniczył tam w naradzie, gdzie kpt. Adam Smulikowski ps. „Kotwicz” poinformował o utworzeniu jednolitego odcinka kuriersko-przerzutowego „Południe”, w ramach którego istniały cztery pododcinki o kryptonimach od imion żeńskich: „Teresa” (Nowy Targ), „Sabina” (Nowy Sącz), „Kazimiera” wzgl. „Katarzyna” (Jasło), „Bronisława” (Sanok){{odn|Bata (2)|1983|s=7}}{{odn|Brygidyn|1992|s=98–99}}{{odn|Deklaracje|s=253}}{{odn|Korczyńska|1972|s=5}}. Na tejże odprawie Aleksander Rybicki został przeniesiony służbowo z podokręgu krośnieńskiego ZWZ do Komendy Obszaru Kraków i został mianowany komendantem placówki sanockiej{{odn|Bata (2)|1983|s=7}}{{odn|Korczyńska|1972|s=5}}. W związku z tym od 22 lipca 1940 funkcjonował jako kierownik pododcinka „Bronisława” (placówka / oddział łączności zagranicznej{{odn|Deklaracje|s=249, 251, 253}}) i był jej organizatorem{{odn|Deklaracje|s=249}}, zaś do marca 1942 pozostawał komendantem placówki przerzutowej „Bronisława”{{odn|Rybicki|1974|s=381. Początkowo pododcinek „Bronisława” obejmował powiaty sanocki, brzozowski i część przemyskiego, a po aresztowaniu komendanta „Katarzyny”, tj. inż. Tołłoczki, też krośnieński i jasielski}}{{odn|Deklaracje|s=253}}{{odn|Korczyńska|1972|s=5}}{{odn|Brygidyn (II)|1982|s=6}}{{odn|Brygidyn|1992|s=96, 99}}<ref>{{Cytuj książkę |tytuł = [[Sanok. Dzieje miasta]] |wydawca = Secesja |miejsce = Kraków |data = 1995 |strony = 637 |isbn = 83-86077-57-3 |rozdział = W latach drugiej wojny światowej i konspiracji. System okupacji. Doświadczenia Września 1939 |nazwisko r = Chrobaczyński |imię r = Jacek |autor r link = Jacek Chrobaczyński}}</ref>{{odn|Zagórski|1995|s=719}}. Z Krakowa powrócił on do Jaćmierza i podjął przygotowania i organizację tras{{odn|Bata (2)|1983|s=7}}. Dwa tygodnie po spotkaniu w Krakowie opracował pierwszą trasę{{odn|Korczyńska|1972|s=7}}. Już 15 sierpnia 1940 złożył raport „Kotwiczowi” potwierdzający przetarcie zorganizowanych szlaków{{odn|Brygidyn (II)|1982|s=6}}. W ramach „Bronisławy” działały trzy trasy przerzutowe na Węgry („Las”, „Ścieżka”, „Kamień” – przetarł je osobiście sam Rybicki{{odn|Deklaracje|s=253}}), mające swój punkt przejściowy koło wsi [[Balnica]], z ostateczną destynacją w [[Budapeszt|Budapeszcie]]{{odn|Brygidyn (II)|1982|s=6}}{{odn|Brygidyn|1992|s=86}}{{odn|Andrunik|2018|s=39}}. Pierwsza trasa o nazwie „Las” była pierwszą, główną i uważaną na najbezpieczniejszą, wiodła przez [[Poraż]], [[Baligród]], [[Żubracze]], przez granicę do [[Użhorod|Ungvar]] i ostatecznie do Budapesztu{{odn|Brygidyn (II)|1982|s=6}}{{odn|Brygidyn (III)|1982|s=5}}{{odn|Brygidyn|1992|s=86, 99}}. Drugi wariant tej drogi szedł przez Maniów, Żubracze i dalej na Węgry{{odn|Brygidyn|1992|s=99}}. Z uwagi na aresztowania opracowano też dwie dodatkowe trasy: „Kamień” (Posada Górna Rymanowska, Jaśliska, Michajłowice), która była używana sporadycznie (łącznie trzy razy{{odn|Korczyńska|1972|s=9}}) oraz o nazwie „Ścieżka” (Moszczaniec, Jasiel, Medzilaborce), uznawaną za zastępczą (rezerwową){{odn|Korczyńska|1972|s=8}}{{odn|Brygidyn (II)|1982|s=6}}{{odn|Brygidyn (III)|1982|s=5}}{{odn|Bata (3)|1983|s=9}}{{odn|Zając|2001|s=8}}{{odn|Andrunik|2018|s=39. Tu trasa na Słowację z punktem przejściowym w okolicy wsi Jasiel i [[Wola Wyżna]] została określona jako „Jaga”}}. Trasa „Las” powstała w przeciągu dwóch tygodniu, a Rybicki przecierał ją sam w towarzystwie [[Jan Rerutko|Jana Rerutki]] ps. „Drzazga”, sprawdzając wtedy punkty kontaktowe, ewentualne miejsca niebezpieczne i określając czas ich przejścia, a przy każdym ich przejściu przy tym przebierał się za inną osobę{{odn|Bata (2)|1983|s=7}}. Z tej trasy korzystano z założenia dwa razy w miesiącu, w tym raz był wysyłany kurier, a raz była nadawana poczta systemem sztafetowym{{odn|Korczyńska|1972|s=7}}{{odn|Bata (3)|1983|s=9}}{{odn|Lewartowska|1972|s=3. Tu podano, że kursowano dwa razy w tygodniu}}. Z bazy na Węgrzech przenoszono do okupowanej Polski pieniądze, broń, amunicję, zapalniki do min{{odn|Bata (1)|1983|s=13}}{{odn|Bata (2)|1983|s=7}}. Na trasach wsparcia udzielali [[Łącznik (osoba)|łącznicy]] i zakonspirowane punkty{{odn|Brygidyn (II)|1982|s=6}}{{odn|Brygidyn|1992|s=86}}. Pomocą służyli współpracujący pracownicy służby leśnej{{odn|Bata (3)|1983|s=9}}. W notatce Smulikowskiego po inspekcji placówek AK Rybicki został opisany z pochwałą{{odn|Bata (5)|1983|s=5}}{{odn|Wawszczak|1983|s=2}}. Sam także przewoził pocztę, meldunki i materiały propagandowe jako kurier, odbywając podróże do Krakowa i Warszawy{{odn|Deklaracje|s=256}}{{odn|Brygidyn|1992|s=105, 115}}{{odn|Zagórski|1995|s=718}}{{odn|Ginalski, Ossadnik|2008|s=9}}{{odn|Struś|2008|s=384}}. Prowadził także kurierów odbywających drogę z Paryża i Londynu do okupowanej Polski{{odn|Deklaracje|s=256}}. Osobiście wykonał około 30 misji kurierskich na trasie Sanok-Budapeszt{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=10}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=79}}{{odn|Zając|2009|s=51}}. We wrześniu 1941 organizował przerzut przez granicę kurierki ZWZ, [[Maria Szerocka|Marii Szerockiej]] ps. „Mucha”, a po jej aresztowaniu i przygotowani akcji uwolnienia, wspomagany przez „Drzazgę” w listopadzie 1941<ref group=uwaga>Tu Aleksander Rybicki podał czas akcji w październiku 1841. {{odn|ref=nie|Deklaracje|s=253}}.</ref> dokonał wyprowadzenia jej ze [[Budynek szpitalny przy ul. Stanisława Konarskiego w Sanoku|szpitala powiatowego w Sanoku]], a następnie odtransportowania do Warszawy, za co otrzymał [[Krzyż Walecznych]], nadany rozkazem gen. bryg. [[Stefan Rowecki|Stefana Roweckiego]] ps. „Rakoń”{{odn|Deklaracje|s=249, 251, 253}}{{odn|Rybicki|1974|s=384–391}}{{odn|Brygidyn (IV)|1982|s=6}}{{odn|Bata (4)|1983|s=9}}{{odn|Brygidyn|1992|s=106–108}}{{odn|Struś|2008|s=385–386}}{{odn|Zając|2009|s=51}}. W trakcie tej akcji zdekonspirował się po raz kolejny, tym razem samodzielnie, pisząc list do Niemców w którym przyznał się do wykonania akcji i zdejmując tym samym odpowiedzialność z personalu szpitala{{odn|Bata (4)|1983|s=9}}{{odn|Brygidyn|1992|s=108}}. Był też organizatorem ucieczki ze szpitala „Brzozy” i „Cygana”{{odn|Deklaracje|s=256}}. Od 1940 do 1942 kilkakrotnie Aleksander Rybicki zdołał uniknąć aresztowania mimo prób podejmowanych przez Niemców{{odn|Brygidyn|1992|s=135, 165, 217}}. Było to możliwe dzięki jego sprytowi i zachowaniu zimnej krwi{{odn|Brygidyn|1992|s=105–106}}{{odn|Struś|2008|s=386}}{{odn|Deklaracje|s=256}}. Po tzw. „wsypie krakowskiej” w maju 1941 został zatrzymany przez gestapo na stacji w [[Rymanów|Rymanowie]] w pociągu, z którego następnie wyskoczył przed [[Zarszyn]]em i uciekł{{odn|Deklaracje|s=256, 263}}. W okresie 1940-1942 kierował placówką „Bronisława” z ukrycia{{odn|Lewartowska|1972|s=3. Tu podano, że do końca wojny}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Zając|2009|s=51}}. Podczas najścia Niemców jego miejsca pobytu w Chmurówkach koło [[Bażanówka|Bażanówki]] 6 lutego 1942 udało mu się skryć, ale aresztowana została odwiedzająca to miejsce jego żona Kazimiera, będąca w ciąży{{odn|Wawszczak|1983|s=2}} (w śledztwie nie wydała Niemcom męża, potem wywieziona do obozu [[Auschwitz-Birkenau]], gdzie trafiła 29 sierpnia 1942, a 30 października 1942 została zamordowana w komorze gazowej){{odn|Dokumenty (11-9)|s=5}}{{odn|Jakubowicz|1978|s=7}}{{odn|Jakubowicz|1980|s=73}}{{odn|Brygidyn|1992|s=142, 217}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=80, 279–280}}{{odn|Struś|2008|s=386}}{{odn|Zając|2009|s=140}}<ref>{{Cytuj stronę |url = http://base.auschwitz.org/wiezien.php?lang=pl&ok=osoba&id_osoba=198537 |tytuł = Informacje o więźniach. Kazimiera Rybicka (w obozie Słuszkiewicz) |opublikowany = auschwitz.org |data dostępu = 2019-11-15}}</ref><ref>{{Cytuj książkę |autor = [[Artur Bata]] |tytuł = Ceramika pokucka. Ze zbiorów Aleksandra Rybickiego w Muzeum Historycznym w Sanoku |wydawca = [[Krajowa Agencja Wydawnicza]] |miejsce = Rzeszów |data = 1990}}</ref>{{odn|Zając|2009|s=51}}{{odn|Granatowski|2012|s=128}}. Po przekształceniu ZWZ od lutego 1942 działał w strukturach [[Armia Krajowa|Armii Krajowej]]{{odn|Ginalski, Ossadnik|2008|s=9}}. Po tzw. „wsypie”, aresztowaniach członków podziemia w Sanoku w marcu 1942 i ujawnieniu tożsamości Rybickiego podczas przesłuchania członka siatki „Bronisława”, ostrzeżony w porę przez [[Rudolf Probst|Rudolfa Probsta]] ps. „Weksler” został zmuszony do ucieczki{{odn|Brygidyn (IV)|1982|s=6}}{{odn|Brygidyn|1992|s=135}}.
[[zh:龜頭]]

Po aresztowaniu żony i wobec zagrożenia zatrzymaniem został wezwany przez przełożonych do Warszawy, gdzie otrzymał rozkaz opuszczenia Sanoka bez prawa powrotu{{odn|Korczyńska|1972|s=9}}. Został skierowany do Lwowa, gdzie przebywał od 27 kwietnia 1942 i zamieszkiwał przy ul. Lelewela 2, ul. Kochanowskiego 16, ul. Piłsudskiego, ul. Mochnackiego, ul. Męczyńskiego{{odn|Korczyńska|1972|s=10}}. Od tego czasu do 12 lipca 1943 pod pseudonimem „Jacek Sienkiewicz” był tam szefem (komendantem{{odn|Dokumenty (11-92)|s=1}}) oddziału łączności zagranicznej (komórki kurierskiej) z [[Rumunia|Rumunią]], [[Bułgaria|Bułgarią]] i [[Turcja|Turcją]] pod kryptonimem „Latarnia”{{odn|Odznaczenia (11-16)|s=18}}{{odn|Korczyńska|1972|s=9}}{{odn|Deklaracje|s=251, 253}}. W jej ramach działała trasa biegnąca alternatywnie trzema ścieżkami, które Rybicki sam przecierał: a) [[Śniatyn]] („Dizdek”), b) [[Horodenka|Horodenkę]] („Jar”), c) [[Kuty (obwód iwanofrankiwski)|Kuty]] („Potok”), dalej [[Kołomyja]]-[[Załucze (rejon kołomyjski)|Załucze]] i po stronie rumuńskiej przez [[Waszkowce]], [[Czerniowce]] do [[Bukareszt]]u i [[Konstanca|Konstancy]], a dalej do tureckiego [[Stambuł]]u, gdzie istniała placówka „Bey” i finalnie do [[Ankara|Ankary]]{{odn|Korczyńska|1972|s=9}}{{odn|Deklaracje|s=251, 253, 256}}{{odn|Brygidyn (IV)|1982|s=6}}{{odn|Brygidyn|1992|s=135}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=80}}{{odn|Zając|2009|s=51}}. W celu organizacji skontaktował się z rtm. [[Bogusław Horodyński (oficer)|Bogusławem Horodyńskim]] ps. „Romek III”{{odn|Korczyńska|1972|s=9}}. Sam ponad 30 razy przekraczał granicę docierając do Rumunii, Węgier i Bułgarii{{odn|Deklaracje|s=256}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=80}}{{odn|Zając|2009|s=52}} (na zmianę z nim przechodził jego współpracownik z Sanoka, kpr. Bronisław Duniewicz ps. „Bereska”{{odn|Korczyńska|1972|s=6, 11}}). W tym okresie Rybicki został czterokrotnie ranny podczas przenoszenia poczty przez granicę{{odn|Deklaracje|s=256}}. Od lipca 1942 przebywał także w Budapeszcie, a potem w Rumunii{{odn|Brygidyn (IV)|1982|s=6}}{{odn|Brygidyn|1992|s=135}}{{odn|Zając|2009|s=51}}{{odn|Andrunik|2018|s=74}}. W tym czasie nadal zajmował się organizowaniem tras przerzutowych{{odn|Brygidyn|1992|s=135}}, łączności z Bliskim Wschodem{{odn|Struś|2008|s=384}}. 25 lutego 1943 został aresztowany przez funkcjonariuszy kontrwywiadu Rumunii, osadzony w Czerniowcach, po czym zwolniony po wyrażeniu zgody na współpracę{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=80}}{{odn|Zając|2009|s=52}}{{odn|Deklaracje|s=249}}. Od 27 marca 1943 był czynny w wywiadzie AK, współpracując z Polakami i antyfaszystami w Rumunii{{odn|Struś|2008|s=384}}. Na skutek „wsypy” i skutkujących tym aresztowań w trakcie przekraczania granicy 12 lipca 1943 pod Waszkowcami (wzgl. w Czerniowcach{{odn|Korczyńska|1972|s=12}}{{odn|Odznaczenia (11-16)|s=18}}{{odn|Deklaracje|s=253}}) został ponownie zatrzymany przez służby rumuńskie, po czym trafił do więzień w Czerniowcach i w Bukareszcie (więzienie Malmaison){{odn|Deklaracje|s=249, 263}}, następnie [[Muzeum Pamięci Narodowej „Więzienie przy Łąckiego” we Lwowie|więzienie przy Łąckiego we Lwowie]]{{odn|Deklaracje|s=249}}, a od lutego do 23 sierpnia{{odn|Odznaczenia (11-16)|s=18}}{{odn|Korczyńska|1972|s=12}} lub września 1944 był przetrzymywany w obozie koncentracyjnym karnym w [[Târgu Jiu]]{{odn|Deklaracje|s=249}}{{odn|Dokumenty (11-92)|s=1}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Zając|2009|s=52}}. Został zwolniony na podstawie amnestii po zakończeniu rządów [[Ion Antonescu|Iona Antonescu]] oraz działań wojennych{{odn|Deklaracje|s=249, 263}}{{odn|Odznaczenia (11-16)|s=18}}. Po zwolnieniu powrócił do Lwowa, gdzie pod trwającą już okupacją sowiecką ukrywał się{{odn|Korczyńska|1972|s=12}} i ponownie był działaczem konspiracji{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=80}}{{odn|Zając|2009|s=52}}. Rozkazem z 3 października 1944 został awansowany na stopień [[Kapitan (ranga)|kapitana]] czasu wojny{{odn|Odznaczenia (11-16)|s=18}}<ref>{{Cytuj książkę |autor = [[Edward Zając]] |tytuł = Szkice z dziejów Sanoka |wydawca = Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku |miejsce = Sanok |data = 1998 |strony = 272 |isbn = 83-909787-0-9}}</ref>{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=80}}{{odn|Zając|2009|s=52}}. W AK działał do czasu jej rozwiązania 19 stycznia 1945{{odn|Odznaczenia (11-16)|s=18}}.

=== Okres powojenny ===
[[Plik:Aleksander Rybicki and collection of Hutsuls ceramic.JPG|thumb|Aleksander Rybicki wraz kolekcją ceramiki huculskiej]]
[[Plik:3 Traugutta Street in Sanok 2013 left 2.jpg|thumb|[[Zajazd w Sanoku (ul. Romualda Traugutta 3)|Siedziba MBL w Sanoku]] – miejsce zamieszkania A. Rybickiego]]
Po zakończeniu wojny postanowił przeczekać w Rumunii niebezpieczny czas instalowania się władzy sowieckiej{{odn|Struś|2008|s=387}}. Został aresztowany przez [[NKWD]] na ulicy w Bukareszcie w 1946{{odn|Deklaracje|s=249}}{{odn|Korczyńska|1972|s=12}}{{odn|Struś|2008|s=387}} lub w 1947{{odn|Dokumenty (11-92)|s=1}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Zając|2009|s=52}}. W wyniku krótkiego śledztwa prowadzonego w Konstancy i procesu został skazany na karę 25 lat w [[Poprawczy Obóz Pracy|poprawczych obozach pracy (ITŁ)]]{{odn|Dokumenty (11-92)|s=1}}{{odn|Zagórski|1995|s=750}}{{odn|Struś|2008|s=387}}{{odn|Zając|2009|s=52}}. Od tego czasu był osadzony w obozach w [[Charków|Charkowie]], [[Wołogda|Wołogdzie]], [[Niżny Nowogród|Gorkim]], [[Kirow]]ie, [[Jekaterynburg|Swierdłowsku]], [[Czelabińsk]]u, w „Minlagu” w [[Inta|Incie]]{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Piasecka-Wilczyńska|2004|s=5}}{{odn|Zając|2009|s=52}}{{odn|Zagórski|1995|s=750}}<ref>{{Cytuj książkę |tytuł = [[Sanok. Dzieje miasta]] |wydawca = Secesja |miejsce = Kraków |data = 1995 |strony = 755 |isbn = 83-86077-57-3 |rozdział = W latach powojennych. Życie polityczne. Początek „nowego ładu” |nazwisko r = Brygidyn |imię r = Andrzej |autor r link = Andrzej Brygidyn}}</ref>. Przeważnie pracował w kopalniach jako górnik przy fedrowaniu węgla{{odn|Dokumenty (11-92)|s=1}}{{odn|Korczyńska|1972|s=12}}{{odn|Struś|1983|s=4}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Struś|2008|s=387}}{{odn|Zając|2009|s=52}}. Do końca uwięzienia pozostawał w [[Poprawczy Obóz Pracy|Poprawczym Obozie Pracy]] Nr 3 jako więzień oznaczony M-54902<ref group=uwaga>W języku rosyjskim Исправительно-трудовой лагерь –Isprawitelno-Trudowoj Łagier’. Edward Zając podał transkrypcję ''Isprawielny Trudowy Lagier, Obóz Nr 3''. {{odn|ref=nie|Zając|2001|s=8}}.</ref>{{odn|Deklaracje|s=249}}. Ostatnim miejscem pracy był w „Minlag” w Incie do sierpnia 1954{{odn|Dokumenty (11-92)|s=1–2}}. We wrześniu 1954 został wezwany do Kijowa, gdzie w [[KGB]] prowadzono wobec niego ponowne śledztwo trwające 9 miesięcy{{odn|Dokumenty (11-92)|s=2}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Zając|2009|s=52}}. Po jego zakończeniu postanowieniem Prezidium Wierchownogo Sowieta SSSR (''Президиум Верховного Совета СССР'') w Moskwie z 23 sierpnia 1955 został przedterminowo zwolniony z odbywania kary{{odn|Deklaracje|s=249}}. We wrześniu 1955 odzyskał wolność{{odn|Deklaracje|s=249}}. Jako repatriant powrócił do Polski, 29 września 1955 trafił do Punktu Repatriacyjnego w [[Grabanów|Grabanowie]], po czym udał się do Sanoka i przybył tam 3 października 1955{{odn|Jakubowicz|1980|s=72, 73}}{{odn|Struś|1983|s=4}}{{odn|Brygidyn|1992|s=246}} (lub w 1956{{odn|Wawszczak|1983|s=2. Tu podano rok 1956}}{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=11. Tu podano rok 1956}}). Następnie zamieszkał u swej matki w Tyrawie Wołoskiej{{odn|Dokumenty (11-92)|s=1}}.

Po powrocie do Sanoka skierował się od razu do macierzystego [[Muzeum Historyczne w Sanoku|Muzeum Historycznego]] i przy pierwszym spotkaniu z ówczesnym kierownikiem tegoż, a swoim dawnym współpracownikiem Stefanem Stefańskim, nie został przez niego rozpoznany{{odn|Jakubowicz|1980|s=73–74}}. 1 listopada 1955 ponownie podjął pracę w tamtejszym muzeum w charakterze asystenta{{odn|Dokumenty (11-92)|s=4}}. W 1956 objął funkcję instruktora oświatowego{{odn|Jakubowicz|1980|s=74}}{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=11}}. Powracając do swojej wcześniejszej pasji i działalności w latach 1956–1958 organizował prace ratownicze ocalałych zabytków w południowo-wschodniej Polsce, z energią przeszukując te obszary{{odn|Jakubowicz|1980|s=74–75}}{{odn|Ząbkiewicz|1995|s=918}}{{odn|Struś|2008|s=388}}. Poświęcając wiele czasu przemierzał [[Bieszczady]] i gromadził zachowane tam zabytki oraz eksponaty (w tym wiele kilometrów pokonywał pieszo transportując zdobyte przedmioty){{odn|Bata (5)|1983|s=5}}{{odn|Pietrus|1989|s=1}}{{odn|Ząbkiewicz|1995|s=917–918}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Struś|2008|s=388}}. Za jego sprawą powstał w muzeum dział etnograficzny{{odn|Ząbkiewicz|1995|s=917}}. Współpracował m.in. z wojewódzkim konserwatorem zabytków [[Jerzy Tur|Jerzym Turem]], [[Franciszek Kotula|Franciszkiem Kotulą]] i Adamem Fastnachtem, razem z którymi przygotował zasady doboru obiektów{{odn|M.Z.|1962|s=4}}{{odn|Olszański|1998|s=7}}. Był współinicjatorem powstania skansenu w Sanoku{{odn|Tur|2004|s=16}}{{odn|Ginalski, Ossadnik|2008|s=5, 9}}{{odn|Struś|2008|s=389}}, powstałego w sierpniu 1958{{odn|M.Z.|1962|s=4}}, dla którego wybrano miejsce na terenie [[Biała Góra (Sanok)|Białej Góry]] (tzw. „Szwajcaria Sanocka”){{odn|M.Z.|1962|s=4}}. Latem 1959 otrzymał tytuł służbowy [[kustosz]]a{{odn|Dokumenty (11-92)|s=5–6}}. W sanockim muzeum był kustoszem działu etnograficznego{{odn|Zagórski|1995|s=750}}{{odn|Ząbkiewicz|1995|s=917}}{{odn|Struś|1983|s=4}}{{odn|Ząbkiewicz|1995|s=917}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Struś|2008|s=388}}. Z dniem 1 listopada 1959 został powołany na stanowisko kustosza z równoczesnym powierzeniem funkcji dyrektora [[Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]]{{odn|Dokumenty (11-92)|s=7}} (według innych wersji MBL utworzono 11 grudnia 1958) i sprawował to stanowisko do września 1972{{odn|Jakubowicz|1980|s=75}}<ref>{{Cytuj pismo |autor = [[Henryk Olszański]] |tytuł = Kronika Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku |url = http://sanockabibliotekacyfrowa.pl/publication/2647 |czasopismo = [[Tygodnik Sanocki]] |wolumin = Nr 41 (361) |strony = 6 |data = 9 października 1998}}</ref>{{odn|Olszański|1998|s=7}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Ginalski, Ossadnik|2008|s=63. Tu podano lata pracy 1958-1972}}{{odn|Struś|2008|s=390, 392}}{{odn|Zając|2009|s=52}}. Za jego czasów powstały w Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku dwie pracownie: konserwatorska i budowlana, które funkcjonują do dzisiaj, dyrektor rozpoczął również wydawanie czasopisma naukowego „[[Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]]” i publikował na jego łamach{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=12}}. Tutaj opracowano pod jego kierunkiem pierwszy w historii polskiego muzealnictwa skansenowskiego statut, sprawdzono w praktyce system budowy parku własnymi brygadami konserwatorskimi, wypracowano wzorcowe modele organizacyjne oraz oryginalne metody konserwacji zabytków. W 1965 obchodził jubileusz 30-lecia pracy zawodowej w muzealnictwie<ref>{{Cytuj pismo |tytuł = Aleksander Rybicki |url = https://www.pbc.rzeszow.pl/publication/3158 |czasopismo = [[Nowiny (dziennik rzeszowski)|Nowiny]] |wolumin = Nr 30 |strony = 3 |data = 5 lutego 1964}}</ref>. W tym samym roku podczas wykopów ulicznych przy łaźni miejskiej w Sanoku dokonał odkrycia glinianej [[Dysza|dyszy]] do [[Dymarka|dymarki]] z XIII wieku<ref>{{Cytuj pismo |autor = (sław) |tytuł = Cenne znaleziska |url = https://www.pbc.rzeszow.pl/publication/3165 |czasopismo = [[Nowiny (dziennik rzeszowski)|Nowiny Rzeszowskie]] |wolumin = Nr 218 |strony = 3 |data = 14 września 1965}}</ref>. Tadeusz Polak w „Biuletynie Informacyjnym Zarządu Muzeów” z 1974 określił Aleksandra Rybickiego jako ''„twórcę wielu zasad teoretycznych w muzealnictwie skansenowskim”''. W trakcie sprawowania stanowiska dyrektora MBL podano, że Aleksander Rybicki posidał wykształcenie wyższe o specjalności muzeologa-etnografa{{odn|Deklaracje|s=255}}.

Był kolekcjonerem, a po odejściu ze stanowiska dyrektora MBL czas poświęcał na powiększanie kolekcji swoich zbiorów{{odn|Nowiny. Nekrologi (I)|1983|s=5}}<ref>{{Cytuj pismo |autor = [[Artur Bata]] |tytuł = Podzwonne dla kolekcji? |url = https://www.kbc.krosno.pl/publication/2664 |czasopismo = [[Nowe Podkarpacie|Podkarpacie]] |wolumin = Nr 49 |strony = 9 |data = 8 grudnia 1983}}</ref>{{odn|Pietrus|1989|s=1}}{{odn|Struś|2008|s=392–393}}. 27 maja 1978 przekazał w darowiźnie na rzecz Muzeum Historycznego w Sanoku kolekcję ponad 500 eksponatów sztuki huculskiej{{odn|Bata (1)|1983|s=13}}{{odn|Oberc|1995|s=953}}{{odn|Ząbkiewicz|1995|s=915}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}, w tym [[Ceramika pokucka|ceramiki pokuckiej]], której wystawa została otwarta podczas Dni Sanoka w czerwcu 1978<ref>{{Cytuj pismo |tytuł = Atrakcyjny program Dni Iwonicza Zdroju, Jasła, Sanoka i Strzyżowa |url = https://www.pbc.rzeszow.pl/publication/8459 |czasopismo = [[Nowiny (dziennik rzeszowski)|Nowiny]] |wolumin = Nr 122 |strony = 1 |data = 30 maja 1978}}</ref><ref>{{Cytuj pismo |tytuł = Unikalna w kraju i na świecie kolekcja porcelany pokuckiej wzbogaciła zbiory Muzeum Historycznego w Sanoku |url = https://www.pbc.rzeszow.pl/publication/8460 |czasopismo = [[Nowiny (dziennik rzeszowski)|Nowiny]] |wolumin = Nr 144 |strony = 4 |data = 26 czerwca 1978}}</ref>{{odn|Jakubowicz|1978|s=7}}{{odn|Jakubowicz|1980|s=81}}{{odn|Olszański|1998|s=7}}{{odn|Struś|2008|s=393}}{{odn|Zając|2009|s=52}} (ekspozycja pod nazwą „Ceremika pokucka z daru kustosza Aleksandra Rybickiego”, wystawiona w [[Zajazd w Sanoku (ul. Zamkowa 2)|budynku sanockiego Muzeum Historycznego]], stała się największym zbiorem sztuki pokuckiej w Polsce{{odn|Ząbkiewicz|1995|s=915–916}}{{odn|Zając|2009|s=53}}). Jako miłośnik [[Józef Piłsudski|Józefa Piłsudskiego]] kolekcjonował też pamiątki związane z Marszałkiem{{odn|Olszański|1998|s=7}}, zbierał też różnorakie przedstawienia Matki Boskiej w sztuce ludowej, kartki życzeniowe i kartki widokówki, druki ulotne, porcelanowe figurki, malowany fajans, meble, kobierce, lampy oraz był właścicielem zbiorów bibliotecznych{{odn|Jakubowicz|1980|s=78}}{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=13}}{{odn|Pietrus|1989|s=1}}{{odn|Piasecka-Wilczyńska|2004|s=6}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}. Był członkiem tajnego komitetu zmierzającego do organizacji [[Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku]]{{odn|Tur|2004|s=16}}. Był też zaangażowany w przewiezienia tablicy pamiątkowej z [[Cmentarz Orląt Lwowskich|Cmentarz Obrońców Lwowa]] do Polski{{odn|Tur|2004|s=16}}. Był inicjatorem powstania w 1971 Społecznego Komitetu Budowy Mostu, zmierzającego do powstania [[Most Białogórski w Sanoku|mostu Białogórskiego na Sanie w Sanoku]]<ref>{{Cytuj pismo |tytuł = A mostu w Sanoku jak nie było, tak nie ma |url = https://www.pbc.rzeszow.pl/publication/5581 |czasopismo = [[Nowiny (dziennik rzeszowski)|Nowiny]] |wolumin = Nr 229 |strony = 3 |data = 21 sierpnia 1973}}</ref>. Otrzymał [[Renta specjalna|rentą specjalną]] od 1 czerwca 1973{{odn|Odznaczenia (11-16)|s=13}}. Po odgórnym pozbawieniu go stanowiska dyrektora MBL przeszedł na emeryturę 31 października 1972{{odn|Jakubowicz|1980|s=77}}{{odn|Brygidyn (III)|1982|s=5}}{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=13}}{{odn|Olszański|1998|s=7}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=81}}{{odn|Tur|2004|s=7}}{{odn|Zając|2009|s=54}}. Później nadal zajmował się ratowaniem zabytków{{odn|Nowiny. Nekrologi (I)|1983|s=5}}{{odn|Olszański|1998|s=7}}. Był uważany za znawcę kultury i sztuki ludowej, w szczególności cerkiewnej{{odn|Nowiny. Nekrologi (I)|1983|s=5}}{{odn|Ząbkiewicz|1995|s=917}}.

[[Plik:Grave of Aleksander Rybicki at Central Cemetery in Sanok 2014.jpg|thumb|Grób Aleksandra Rybickiego]]
Od 1956 należał do Związku Zawodowego Pracowników Kultury{{odn|Legitymacje (11-82)|s=3}}. Był członkiem [[Polskie Towarzystwo Ludoznawcze|Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego]] (1966-1970), [[Stowarzyszenie Historyków Sztuki|Stowarzyszenia Historyków Sztuki]] (wiceprezes Oddziału Rzeszowskiego SHS{{odn|Odznaczenia (11-16)|s=20}}{{odn|Tur|2004|s=7}}){{odn|Deklaracje|s=255}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=81}}. Od 1964 był członkiem [[Zjednoczone Stronnictwo Ludowe|Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego]], należąc do Koła Miejskiego w Sanoku, potem do Koła Sanok-Miasto{{odn|Legitymacje (11-82)|s=12, 19}}{{odn|Deklaracje|s=255}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=81}}. Był działaczem organizacji [[Związek Bojowników o Wolność i Demokrację|Związku Bojowników o Wolność i Demokrację]], od 20 października 1957 do 1961 był wiceprzewodniczącym zarządu oddziału powiatowego w Sanoku{{odn|ZBoWiD|1986|s=46}}, od 7 grudnia 1958 do 1961 zastępcą przewodniczącego komisji weryfikacyjno-odznaczeniowej{{odn|ZBoWiD|1986|s=51}}, od 20 października 1968 do 1971 członkiem zarządu{{odn|ZBoWiD|1986|s=118}}<ref>{{Cytuj książkę |tytuł = Komitet Organizacyjny Fundacji Sztandaru. Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Zarząd Koła w Sanoku |data = 1986 |strony = 112}}</ref> oraz udzielał się jako prelegent tej organizacji{{odn|ZBoWiD|1986|s=76, 93}}. Z ramienia ZBoWiD otrzymał zaświadczenie kombatanta w 1981{{odn|Dokumenty (11-9)|s=4}}. Należał także do Międzynarodowego Stowarzyszenia Muzeów Rolniczych (International Association of Agricultural Museums, AIMA){{odn|Odznaczenia (11-16)|s=11}}.

Od czasu powrotu z ZSRR pod koniec lat 50. mieszkał w siedzibie Muzeum Państwowego tj. w budynku [[Zajazd w Sanoku (ul. Zamkowa 2)|„Zajazdu” przy ul. Zamkowej w Sanoku]]{{odn|Deklaracje|s=248}}. W późniejszych latach i do końca życia zamieszkiwał na poddaszu budynku tzw. [[Zajazd w Sanoku (ul. Romualda Traugutta 3)|„Zajazdu” przy ul. Romualda Traugutta 3 w Sanoku]]{{odn|Deklaracje|s=250, 253, 255}}<ref name="KZ" />, od 1960 stanowiącego administracyjną siedzibę MBL (za czasów swojego dyrektorowania Rybicki zakupił ten budynek, dokonał remontu i rozbudowy){{odn|Jakubowicz|1980|s=74, 78}}{{odn|Olszański|1998|s=7}}{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Tur|2004|s=7, 9}}{{odn|Struś|2008|s=395}}. W okresie dyrektorowania skansenem w swoim mieszkaniu gościł często osoby współpracujące z placówką{{odn|Wawszczak|1983|s=2}}. Wśród znajomych i pracowników muzeum, poza swoimi zainteresowaniami kolekcjonerskimi, został też zapamiętany z pasji kulinarnych{{odn|Wawszczak|1983|s=2}}{{odn|Tur|2004|s=7, 9}}. Po odejściu z pracy w MBL władze próbowały usunąć go z tego mieszkania{{odn|Tur|2004|s=7}}. Był też inwigilowany i nachodzony przez funkcjonariuszy [[Służba Bezpieczeństwa (PRL)|Służby Bezpieczeństwa PRL]]{{odn|Tur|2004|s=7}}. Wskutek wytworzenia nieżyczliwej atmosfery przez lata nie odwiedzał już Parku Etnograficznego MBL{{odn|Jakubowicz|1980|s=78}}. Pod koniec życia w związku z chorobą przebywał w szpitalu w Rzeszowie (w tym czasie uzyskał wsparcie od rodziny [[Adolf Jakubowicz (artysta)|Adolfa Jakubowicza]]){{odn|Tur|2004|s=7}}. Zmarł 14 października 1983 w szpitalu w Rzeszowie wskutek ciężkiej choroby<ref name="KZ" />{{odn|Nowiny. Nekrologi (I)|1983|s=5}}{{odn|Nowiny. Nekrolog (II)|1983|s=2}}{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=13}}{{odn|Oberc|1995|s=956}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=81}}{{odn|Piasecka-Wilczyńska|2004|s=5–6}}{{odn|Zając|2009|s=54}}. Został pochowany na [[Cmentarz Centralny w Sanoku|cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku]] 17 października 1983<ref name="KZ" />{{odn|Nowiny. Nekrologi (I)|1983|s=5}}<ref>{{Cytuj książkę |autor = [[Stefan Stefański (muzealnik)|Stefan Stefański]] |tytuł = Cmentarze sanockie |miejsce = Sanok |data = 1991 |wydawca = Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. Oddział w Sanoku |strony = 26}}</ref><ref>{{cytuj stronę |url = http://web.archive.org/web/20160121064822/http://zymon.com.pl/6-cmentarz-epilog.html |tytuł = Spacer po cmentarzu przy ul. Rymanowskiej |opublikowany = zymon.com.pl |data dostępu = 2014-05-17}}</ref>{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Zając. Szkice (II)|2000|s=81}}{{odn|Zając|2009|s=54}}. Jego grób stanowił pierwotnie drewniany krzyż{{odn|Olszański|1998|s=7}}, a w 2014 został postawiony nowy nagrobek.

== Upamiętnienie ==
[[Plik:Rybickiego Street in Sanok (2021).jpg|thumb|Ulica Aleksandra Rybickiego w Sanoku, wiodąca do Muzeum Budownictwa Ludowego]]
* Sylwetka Aleksandra Rybickiego została przedstawiona w rozdziale „Cerkiewka” reportażowej książki pt. ''Powroty'' z 1980, autorstwa [[Adolf Jakubowicz (artysta)|Adolfa Jakubowicza]]<ref>{{Cytuj pismo |autor = [[Jan Grygiel]] |tytuł = Adolf Jakubowicz. Powroty |url = https://www.pbc.rzeszow.pl/publication/8628 |czasopismo = [[Nowiny (dziennik rzeszowski)|Nowiny]] |wolumin = Nr 65 |strony = 5 |data = 1 kwietnia 1981}}</ref>{{odn|Jakubowicz|1980|s=71–82}}.
* Powstała reportażowa praca dyplomowa pt. ''Pasja według Aleksandra Rybickiego'' autorstwa sanockiego dziennikarza Mariana Strusia (promotorem na Uniwersytecie Jagiellońskim był prof. [[Janusz Roszko]]){{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=14}}{{odn|Struś|2008|s=394}}.
* 18 października 1983 pamięć o zmarłym kilka dni wcześniej Aleksandrze Rybickim uczczono podczas zorganizowanej w [[Załuż]]u ogólnopolskiej konferencji skansenowskiej<ref>{{Cytuj pismo |tytuł = Ogólnopolska konferencja skansenowska w Sanoku |url = https://www.pbc.rzeszow.pl/publication/8779 |czasopismo = [[Nowiny (dziennik rzeszowski)|Nowiny]] |wolumin = Nr 247 |strony = 2 |data = 19 października 1983}}</ref>.
* W uhonorowaniu działalności muzealnika w Sanoku nazwano jego nazwiskiem ulicę w dzielnicy [[Dąbrówka (Sanok)|Dąbrówka]], ktora przed 1991 została przemianowana na ulicę [[Karol Zaleski (lekarz)|Dr. Karola Zaleskiego]]<ref name="Plan">{{Cytuj książkę |tytuł = Sanok. Plan miasta |wydawca = PiTR Kartografia |miejsce = Warszawa |data = 1991 |rozdział = Wykaz ulic. Zmiany nazw ulic}}</ref>. W 1989 władze miasta Sanoka nadały patronat Aleksandra Rybickiego ulicy na [[Biała Góra (Sanok)|Białej Górze]] w dzielnicy [[Wójtostwo (Sanok)|Wójtostwo]] prowadzącej do Muzeum Budownictwa Ludowego (Skansenu)<ref>{{Cytuj pismo |tytuł = Nowe nazwy sanockich ulic |url = http://sanockabibliotekacyfrowa.pl/publication/696 |czasopismo = [[Gazeta Sanocka – Autosan]] |wolumin = Nr 13 (484) z |strony = 4 |data = 1–10 maja 1989}}</ref>{{odn|Zając. TS|2000|s=9}}{{odn|Piasecka-Wilczyńska|2004|s=6}}<ref>{{cytuj stronę |url = http://bip.um.sanok.pl/?c=mdTresc-cmPokaz-1863 |tytuł = Wykaz nazw ulic miasta Sanoka |data = 13 stycznia 2012 |opublikowany = sanok.pl |data dostępu = 2014-05-10}}</ref>. Tym samym przemianowana została istniejąca od 1982 ulica [[26 Pułk Piechoty (LWP)|26 Pułku Piechoty]]<ref name="Plan" /><ref>{{Cytuj pismo |autor = Władysław Stachowicz |tytuł = Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990 |czasopismo = Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej |wolumin = Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990 |wydawca = Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej” |strony = 281–282 |issn = 1731-870X |data = 2008}}</ref>.
* Na terenie Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku, w obrębie przeniesionego tam [[Kościół z Bączala Dolnego|Kościoła z Bączala Dolnego]] został ustanowiony kamień pamiątkowy honorujący Aleksandra Rybickiego z okazji 100-lecia jego urodzin w 2004.
* Odniesienia do osoby Aleksandra Rybickiego zawarł jego współpracownik [[Stefan Stefański (muzealnik)|Stefan Stefański]] w rozdziale „Kustosz i pułkownik” swojej książki pt. ''Kartki z przeszłości Sanoka'', wydanej w 2005{{odn|Stefański|2005|s=159–161}}.

== Publikacje ==
* ''Organizacja pracowni konserwatorskiej Muzeum Budownictwa Ludowego'' (w: [[Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku|Biuletyn Informacyjny Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]] Nr 2/1965)<ref>{{Cytuj pismo |autor = Aleksander Rybicki |tytuł = Organizacja pracowni konserwatorskiej Muzeum Budownictwa Ludowego |url = https://www.pbc.rzeszow.pl/publication/9105 |czasopismo = [[Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku|Biuletyn Informacyjny Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]] |wydawca = [[Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]] |wolumin = Nr 2 |strony = 1–4 |data = 1965}}</ref>
* ''O problemach organizacji muzeów pod otwartym niebem na przykładzie Muzeum Budownictwa Ludowego'' (w: [[Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]] Nr 3/1966)<ref>{{Cytuj pismo |autor = Aleksander Rybicki |tytuł = O problemach organizacji muzeów pod otwartym niebem na przykładzie Muzeum Budownictwa Ludowego |url = https://www.pbc.rzeszow.pl/publication/9370 |czasopismo = [[Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]] |wydawca = [[Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]] |wolumin = Nr 3 |strony = 11–16 |data = 1966}}</ref>
* ''Otwarcie części ekspozycji Parku Etnograficznego MBL w Sanoku w dniu 24. VII. 1966 r.'' (w: [[Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]] Nr 4/1966)<ref>{{Cytuj pismo |autor = Aleksander Rybicki |tytuł = Otwarcie części ekspozycji Parku Etnograficznego MBL w Sanoku w dniu 24. VII. 1966 r. |url = https://www.pbc.rzeszow.pl/publication/9105 |czasopismo = [[Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]] |wydawca = [[Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]] |wolumin = Nr 4 |strony = 70–71 |data = 1966}}</ref>
* ''Wspomnienia'' (maszynopis){{odn|Zając|1995|s=619}}

== Odznaczenia i wyróżnienia ==
[[Plik:Memorial stone to Aleksander Rybicki at wooden church from Bączal Dolny (Skansen in Sanok) 2015.jpg|thumb|Kamień pamiątkowy w Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]]
* Krzyż Srebrny [[Order Virtuti Militari|Orderu Virtuti Militari]] – nr 14358 (rozkazem [[Komenda Główna Armii Krajowej|Komendy Głównej AK]] z 3 października 1944)<ref group=uwaga>W 1968 oddział ZBoWiD w Sanoku wnioskował o nadanie Aleksandrowi Rybickiemu Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari. {{odn|ref=nie|Deklaracje|s=254, 255, 256}}.</ref>{{odn|Odznaczenia (11-16)|s=18}}
* Krzyż Kawalerski [[Order Odrodzenia Polski|Orderu Odrodzenia Polski]] nr 370-69-1 (28 kwietnia 1969){{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=14}}
* Złoty [[Krzyż Zasługi]] B-35643 (22 lipca 1957)<ref group=uwaga>Rok 1957 wpisano w legitymacji odznaczenia. W 1972 Ewa Korczyńska podała odznaczenie Złotym Krzyżem Zasługi w 1947, zob. {{odn|ref=nie|Korczyńska (11-44)|s=1}} W innych ww. źródłach pono rok 1977.</ref>{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=14}}
* [[Krzyż Walecznych]] – dwukrotnie (po pierwszy rozkazem gen. bryg. [[Stefan Rowecki|Stefana Roweckiego]] ps. „Rakoń” za wyprowadzenie [[Maria Szerocka|Marii Szerockiej]] ps. „Mucha” ze szpitala w Sanoku 11 listopada 1941{{odn|Rybicki|1974|s=391}}{{odn|Struś|2008|s=379}}, po raz drugi zawiadomiony przez płk. Michała Kulawego 25 czerwca 1943 „za wielokrotne przejścia przez granicę kilku państw i trzykrotną ucieczkę po aresztowaniu”{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=14}}{{odn|Olszański|1998|s=7}}
* [[Krzyż Partyzancki]] K-36113 (20 grudnia 1966){{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=14}}{{odn|Zając|2009|s=53}}
* Srebrny Krzyż Zasługi (1938, „za organizację Muzeum w Sanoku”){{odn|Korczyńska|1972|s=1}}
* Brązowy Krzyż Zasługi (przed 1938){{odn|Odznaczenia (11-83)|s=1}}
* Brązowy [[Medal za Długoletnią Służbę]] (ok. 1938/1939){{odn|Odznaczenia (11-83)|s=}}
* [[Medal Zwycięstwa i Wolności 1945]] nr 5475 (20 marca 1959){{odn|Legitymacje (11-82)|s=1}} i nr F-3745 (15 listopada 1957)<ref group=uwaga>Zgodnie z dokumentami legitymację Medalu nr 5475 wydano 20 marca 1959, a medal nr F-3745 został nadany 20 kwietnia 1961, zaś w jego legitymacji wpisano datę 20 kwietnia 1961. W jednej ze swoich deklaracji Aleksander Rybicki podał datę nadania 20 marca 1959, zob. {{odn|ref=nie|Deklaracje|s=248, 249, 250}}.</ref>{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=14}}{{odn|Zając|2009|s=53–54}}
* [[Medal Komisji Edukacji Narodowej]] nr 38009 (14 października 1983)<ref group=uwaga> Legitymacja Medalu Komisji Edukacji Narodowej przyznanego Aleksandrowi Rybickiego nosi datę przyznania odznaczenia w dniu jego śmierci tj. 14 października 1983. Halina Piasecka-Wilczyńska i Henryk Olszański podali, że dekoracja A. Rybickiego Medalem Komisji Edukacji Narodowej była zaplanowana wcześniej i miała odbyć się około dwa tygodnie po jego niespodziewanej śmierci. Edward Zając podawał, że to odznaczenie zostało przyznane pośmiertnie</ref>{{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=14}}{{odn|Olszański|1998|s=7}}
* [[Krzyż Armii Krajowej]] nr 14169 (1 stycznia 1975, przyznany przez Kapitułę [[Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej|Koło b. Żołnierzy Armii Krajowej]] w [[Londyn]]ie){{odn|Zając|2009|s=52}}<ref>{{Cytuj książkę |autor = [[Andrzej Brygidyn]], Magdalena Brygidyn-Paszkiewicz |tytuł = Wspomnienia i relacje żołnierzy Sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939-1944 |miejsce = Sanok |data = 2012 |strony = 71 |isbn = 978-83-903080-5-0 |rozdział = Ciąg dalszy moich Wspomnień |autor r = Władysław Pruchniak |autor r link = Władysław Pruchniak}}</ref>
* „Za Obronę Przemyśla” (1918){{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=14}}
* [[Gwiazda Przemyśla]] (1918){{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=14}}
* [[Odznaka pamiątkowa „Stanęli w Potrzebie 1920”]] (1920){{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=14}}
* [[Odznaka Grunwaldzka]] nr 227801 (15 grudnia 1957) i nr 194121 (15 września 1958){{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=14}}
* [[Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”]] nr 5608 (10 maja 1970){{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=14}}{{odn|Zając|2009|s=54}}
* Złota [[Odznaka „Za opiekę nad zabytkami”]] nr 30 (23 listopada 1964){{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=14}}<ref>{{Cytuj pismo |tytuł = Odznaczenia ministra kultury – dla rzeszowskich muzeologów |url = https://www.pbc.rzeszow.pl/publication/3154 |czasopismo = [[Nowiny (dziennik rzeszowski)|Nowiny]] |wolumin = Nr 286 |strony = 4 |data = 2 grudnia 1964}}</ref>
* Odznaka pamiątkowa [[Polskie Pracownie Konserwacji Zabytków|Pracowni Konserwacji Zabytków]] nr 199 (24 kwietnia 1970){{odn|Legitymacje (11-82)|s=14}}
* Medal pamiątkowy z okazji 20-lecia działalności PKZ w służbie ochrony zabytków (26 kwietnia 1972){{odn|Odznaczenia (11-83)|s=12}}
* Odznaka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami{{odn|Zając|2009|s=54}}
* Odznaka „Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego” (13 lipca 1967){{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=14}}
* Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Województwa Krośnieńskiego” (1982){{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=14}} oraz I stopnia (1983){{odn|Odznaczenia (11-16)|s=32}}
* Wpis [[Księga zasłużonych dla województwa krośnieńskiego|„Księgi zasłużonych dla województwa krośnieńskiego”]] (lipiec 1983)<ref>{{Cytuj pismo |tytuł = Wpisani do „Księgi zasłużonych dla województwa krośnieńskiego” |url = https://www.pbc.rzeszow.pl/publication/8776 |czasopismo = [[Nowiny (dziennik rzeszowski)|Nowiny]] |wolumin = Nr 170 |strony = 4 |data = 21 lipca 1983}}</ref>{{odn|Odznaczenia (11-16)|s=25, 29}}
* Tarcza Herbowa Miasta Nowego Sącza (24 września 1975){{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=14}}{{odn|Zając|2009|s=53}}
* [[Odznaka „Zasłużony dla Sanoka”]] nr 97 (15 maja 1978){{odn|Piasecka-Wilczyńska|1984|s=14}}{{odn|Zając|2009|s=54}}
* Odznaka [[Frontu Jedności Narodu]] (1979){{odn|Odznaczenia (11-16)|s=20}}
* Dyplom uznania z okazji 75-lecia Ruchu Ludowego i 25-lecia PRL przyznany przez Prezydium WK [[Zjednoczone Stronnictwo Ludowe|ZSL]] w Rzeszowie (1970){{odn|Odznaczenia (11-16)|s=10}}
* Dyplom uznania i medal pamiątkowy za udział w rozwoju [[Muzeum Narodowe Ziemi Przemyskiej w Przemyślu|Muzeum Ziemi Przemyskiej w Przemyślu]] (1974){{odn|Odznaczenia (11-16)|s=14}}
* Dyplom honorowy z okazji 25-lecia Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku „za wieloletni wkład pracy w jego rozwój” (28 maja 1983){{odn|Odznaczenia (11-16)|s=31}}
* Dyplom honorowy „za osiągnięcia w upowszechnianiu kultury” przyznany przez Ministra Kultury i Sztuki (3 maja 1982){{odn|Odznaczenia (11-16)|s=34}}
* Nagroda Ministra Kultury i Sztuki (1961){{odn|Odznaczenia (11-16)|s=5}}
* Nagroda Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie (1960){{odn|Odznaczenia (11-16)|s=3}}
* Nagroda im. inż. [[Józef Marek (inżynier)|Józefa Marka]] (29 października 1967, „za pracę społeczną”){{odn|Odznaczenia (11-16)|s=9}}
* Laureat konkursu-plebiscytu „Postawy” za rok 1978 organizowanego przez Rozgłośnię [[Polskie Radio Rzeszów|Polskiego Radia w Rzeszowie]] i redakcję dziennika „[[Nowiny (dziennik rzeszowski)|Nowiny]]” oraz przedsiębiorstwa „Resovia-Tourist” i „Nyirtourist”{{odn|Jakubowicz|1978|s=7}}
* II nagroda w konkursie „Węgry – Kraj Naszych Przyjaciół”, organizowanego przez Rozgłośnię Polskiego Radia w Rzeszowie w 1980, za relację dźwiękową na temat ruchu kurierskiego podczas II wojny światowej<ref>{{Cytuj pismo |tytuł = Węgry – Kraj Naszych Przyjaciół |url = http://www.pbc.rzeszow.pl/publication/8624 |czasopismo = [[Nowiny (dziennik rzeszowski)|Nowiny]] |wolumin = Nr 32 |strony = 7 |data = 15 lutego 1981}}</ref>

Uwaga: odznaczenia uszeregowane wedle [[Polski system orderowo-odznaczeniowy#Odznaczenia Polski Ludowej (1944–1990)|precedencji obowiązującej w PRL]] (Aleksander Rybicki zmarł w 1983).

== Uwagi ==
{{Uwagi}}

== Przypisy ==
{{Przypisy}}

== Bibliografia ==
* {{Cytuj pismo |autor = M.Z |tytuł = Muzealnictwo pasją życia |url = https://www.pbc.rzeszow.pl/publication/3111 |czasopismo = [[Nowiny (dziennik rzeszowski)|Nowiny]] |wolumin = Nr 51 |strony = 4 |data = 1 marca 1962 |odn = {{odn/id|M.Z.|1962}}}}
* {{Cytuj pismo |tytuł = Na tatrzańskich szlakach. Niezwykły front |url = https://www.pbc.rzeszow.pl/publication/5227 |czasopismo = [[Nowiny (dziennik rzeszowski)|Nowiny]] |wolumin = Nr 342 |strony = 3 |data = 10 grudnia 1972 |odn = {{odn/id|Lewartowska|1972}}}}
* {{Cytuj książkę |autor = [[Alfons Filar]] |tytuł = Bohaterowie zielonych granic |wydawca = Książka i Wiedza |miejsce = Warszawa |data = 1974 |strony = 381–391 |rozdział = Po trzydziestu latach. Aleksander Rybicki – „Jacek” o kurierskiej działalności „Muchy” |nazwisko r = Rybicki |imię r = Aleksander |odn = {{odn/id|Rybicki|1974}}}}
* {{Cytuj pismo |autor = [[Adolf Jakubowicz]] |tytuł = Konkurs – plebiscyt „Postawy”. Aleksander Rybicki |url = https://www.pbc.rzeszow.pl/publication/8466 |czasopismo = [[Nowiny (dziennik rzeszowski)|Nowiny]] |wolumin = Nr 286 |strony = 6–7 |data = 16–17 grudnia 1978 |odn = {{odn/id|Jakubowicz|1978}}}}
* {{Cytuj książkę |autor = [[Adolf Jakubowicz (artysta)|Adolf Jakubowicz]] |tytuł = Powroty |wydawca = [[Krajowa Agencja Wydawnicza]] |miejsce = Rzeszów |data = 1980 |strony = 71–82 |rozdział = Cerkiewka |odn = {{odn/id|Jakubowicz|1980}}}}
* {{Cytuj pismo |autor = [[Andrzej Brygidyn]] |tytuł = Na frontach II wojny światowej. Kurierskimi szlakami (II) |url = http://sanockabibliotekacyfrowa.pl/publication/505 |czasopismo = [[Gazeta Sanocka – Autosan]] |wolumin = Nr 8 (242) |strony = 6 |data = 1–10 sierpnia 1982 |odn = {{odn/id|Brygidyn (II)|1982}}}}
* {{Cytuj pismo |autor = [[Andrzej Brygidyn]] |tytuł = Na frontach II wojny światowej. Kurierskimi szlakami (III) |url = http://sanockabibliotekacyfrowa.pl/publication/3298 |czasopismo = [[Gazeta Sanocka – Autosan]] |wolumin = Nr 9 (243) |strony = 5 |data = 10–20 sierpnia 1982 |odn = {{odn/id|Brygidyn (III)|1982}}}}
* {{Cytuj pismo |autor = [[Andrzej Brygidyn]] |tytuł = Na frontach II wojny światowej. Kurierskimi szlakami (IV) |url = http://sanockabibliotekacyfrowa.pl/publication/3299 |czasopismo = [[Gazeta Sanocka – Autosan]] |wolumin = Nr 10 (244) |strony = 6 |data = 20–31 sierpnia 1982 |odn = {{odn/id|Brygidyn (IV)|1982}}}}
* {{Cytuj pismo |autor = [[Artur Bata|A.B.]] |tytuł = Leśne ścieżki (1) |url = https://www.kbc.krosno.pl/publication/2616 |czasopismo = [[Nowe Podkarpacie|Podkarpacie]] |wolumin = Nr 1 |strony = 13 |data = 6 stycznia 1983 |odn = {{odn/id|Bata (1)|1983}}}}
* {{Cytuj pismo |autor = [[Artur Bata|A.B.]] |tytuł = Leśne ścieżki (2) |url = https://www.kbc.krosno.pl/publication/2617 |czasopismo = [[Nowe Podkarpacie|Podkarpacie]] |wolumin = Nr 2 |strony = 7 |data = 13 stycznia 1983 |odn = {{odn/id|Bata (2)|1983}}}}
* {{Cytuj pismo |autor = [[Artur Bata|A.B.]] |tytuł = Leśne ścieżki (3) |url = https://www.kbc.krosno.pl/publication/2618 |czasopismo = [[Nowe Podkarpacie|Podkarpacie]] |wolumin = Nr 3 |strony = 9 |data = 20 stycznia 1983 |odn = {{odn/id|Bata (3)|1983}}}}
* {{Cytuj pismo |autor = [[Artur Bata]] |tytuł = Leśne ścieżki (4) |url = https://www.kbc.krosno.pl/publication/2619 |czasopismo = [[Nowe Podkarpacie|Podkarpacie]] |wolumin = Nr 4 |strony = 9 |data = 27 stycznia 1983 |odn = {{odn/id|Bata (4)|1983}}}}
* {{Cytuj pismo |autor = Marian Struś |tytuł = Pasja według Aleksandra Rybickiego |url = http://sanockabibliotekacyfrowa.pl/publication/3314 |czasopismo = [[Gazeta Sanocka – Autosan]] |wolumin = Nr 13 (269) |strony = 4–5 |data = 10–20 maja 1983 |odn = {{odn/id|Struś|1983}}}}
* {{Cytuj pismo |tytuł = Aleksander Rybicki. Nekrologi |url = https://www.pbc.rzeszow.pl/publication/8779 |czasopismo = [[Nowiny (dziennik rzeszowski)|Nowiny]] |wolumin = Nr 245 |strony = 5 |data = 17 października 1983 |odn = {{odn/id|Nowiny. Nekrologi (I)|1983}}}}
* {{Cytuj pismo |tytuł = Aleksander Rybicki. Nekrolog |url = https://www.pbc.rzeszow.pl/publication/8779 |czasopismo = [[Nowiny (dziennik rzeszowski)|Nowiny]] |wolumin = Nr 246 |strony = 2 |data = 18 października 1983 |odn = {{odn/id|Nowiny. Nekrolog (II)|1983}}}}
* {{Cytuj pismo |autor = Zbigniew Wawszczak |tytuł = Żegnając Aleksandra Rybickiego |url = https://pbc.rzeszow.pl/publication/16990 |czasopismo = [[Widnokrąg (czasopismo)|Widnokrąg]] |wolumin = Nr 43 |strony = 2 |data = 26 października 1983 |odn = {{odn/id|Wawszczak|1983}}}}
* {{Cytuj pismo |autor = [[Artur Bata]] |tytuł = Zasłużyć na ludzką pamięć |url = https://www.kbc.krosno.pl/publication/2659 |czasopismo = [[Nowe Podkarpacie|Podkarpacie]] |wolumin = Nr 44 |strony = 5 |data = 3 listopada 1983 |odn = {{odn/id|Bata (5)|1983}}}}
* {{Cytuj pismo |autor = Halina Piasecka-Wilczyńska |tytuł = Aleksander Rybicki. Etnograf – muzeolog – kolekcjoner |url = https://www.pbc.rzeszow.pl/publication/9629 |czasopismo = [[Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]] |wolumin = Nr 28 |strony = 7–14 |data = 1984 |odn = {{odn/id|Piasecka-Wilczyńska|1984}}}}
* {{Cytuj książkę |autor = [[Arnold Andrunik]] |tytuł = Rozwój i działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację na Ziemi Sanockiej w latach 1949–1984 |miejsce = Sanok |data = 1986 |strony = 1–335 |odn = {{odn/id|ZBoWiD|1986}}}}
* {{Cytuj pismo |autor = Krzysztof Pietrus |tytuł = Żegnając Aleksandra Rybickiego |url = https://pbc.rzeszow.pl/publication/9916 |czasopismo = [[Widnokrąg (czasopismo)|Widnokrąg]] |wolumin = Nr 8 |strony = 1 |data = 21 lutego 1989 |odn = {{odn/id|Pietrus|1989}}}}
* {{Cytuj książkę |tytuł = Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Oddział w Sanoku. Deklaracje i karty ewidencyjne członków zwyczajnych R Raś-Rycyk 1959-1989, AP Rzeszów – O/Sanok (zespół 659, sygn. 89) |strony = 1–269 |odn = {{odn/id|Deklaracje}}}}
* {{Cytuj książkę |autor = [[Andrzej Brygidyn]] |tytuł = Kryptonim „San”. Żołnierze sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939-1944 |url = http://sanockabibliotekacyfrowa.pl/publication/731 |wydawca = Społeczny Komitet Wydawniczy „San” |miejsce = Sanok |data = 1992 |strony = 1–291 |odn = {{odn/id|Brygidyn|1992}}}}
* {{Cytuj książkę |tytuł = [[Sanok. Dzieje miasta]] |wydawca = Secesja |miejsce = Kraków |data = 1995 |strony = 609–625 |isbn = 83-86077-57-3 |rozdział = Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939. Środowisko kulturalne |nazwisko r = Zając |imię r = Edward |autor r link = Edward Zając |odn = {{odn/id|Zając|1995}}}}
* {{Cytuj książkę |tytuł = [[Sanok. Dzieje miasta]] |wydawca = Secesja |miejsce = Kraków |data = 1995 |strony = 699–750 |isbn = 83-86077-57-3 |rozdział = W latach drugiej wojny światowej i konspiracji. Konspiracja w Sanoku w okresie okupacji |nazwisko r = Zagórski |imię r = Andrzej |autor r link = Andrzej Zagórski |odn = {{odn/id|Zagórski|1995}}}}
* {{Cytuj książkę |tytuł = [[Sanok. Dzieje miasta]] |wydawca = Secesja |miejsce = Kraków |data = 1995 |strony = 897–924 |isbn = 83-86077-57-3 |rozdział = W latach powojennych. Życie kulturalne. Muzeum historyczne. Muzeum Budownictwa Ludowego |nazwisko r = Ząbkiewicz |imię r = Józef |odn = {{odn/id|Ząbkiewicz|1995}}}}
* {{Cytuj książkę |tytuł = [[Sanok. Dzieje miasta]] |wydawca = Secesja |miejsce = Kraków |data = 1995 |strony = 951 |isbn = 83-86077-57-3 |rozdział = Kalendarium sanockie 1974-1994 |nazwisko r = Oberc |imię r = Franciszek |autor r link = Franciszek Oberc |odn = {{odn/id|Oberc|1995}}}}
* {{Cytuj pismo |autor = [[Henryk Olszański]] |tytuł = Aleksander Rybicki (wspomnienie) |url = http://sanockabibliotekacyfrowa.pl/publication/2647 |czasopismo = [[Tygodnik Sanocki]] |wolumin = Nr 41 (361) |strony = 7 |data = 9 października 1998 |odn = {{odn/id|Olszański|1998}}}}
* {{Cytuj pismo |autor = [[Edward Zając]] |tytuł = Z sanockiej ziemi. Aleksander Rybicki (1904–1983) |url = http://sanockabibliotekacyfrowa.pl/publication/2715 |czasopismo = [[Tygodnik Sanocki]] |wolumin = Nr 4 (429) |strony = 9 |data = 28 stycznia 2000 |odn = {{odn/id|Zając. TS|2000}}}}
* {{Cytuj książkę |autor = [[Edward Zając]] |tytuł = Szkice z dziejów Sanoka. Część druga |wydawca = Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku |miejsce = Sanok |data = 2000 |strony = 1–306 |isbn = 83-909787-0-9 |odn = {{odn/id|Zając. Szkice (II)|2000}}}}
* {{Cytuj pismo |autor = [[Edward Zając]] |tytuł = Z sanockiej ziemi. Arnold Andrunik (1911-2000) |url = https://sanockabibliotekacyfrowa.pl/publication/2769 |czasopismo = [[Tygodnik Sanocki]] |wolumin = Nr 6 (483) |strony = 8–9 |data = 9 lutego 2001 |odn = {{odn/id|Zając|2001}}}}
* {{Cytuj pismo |autor = Halina Piasecka-Wilczyńska |tytuł = Aleksander Rybicki (1904-1983). Twórca i dyrektor Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku. W setną rocznicę urodzin |url = https://www.pbc.rzeszow.pl/publication/9766 |czasopismo = [[Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]] |wolumin = Nr 36 |strony = 5–6 |data = 2004 |odn = {{odn/id|Piasecka-Wilczyńska|2004}}}}
* {{Cytuj pismo |autor = [[Jerzy Tur]] |tytuł = Wspomnienie o Aleksandrze Rybickim |url = https://www.pbc.rzeszow.pl/publication/9766 |czasopismo = [[Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]] |wolumin = Nr 36 |strony = 7–16 |data = 2004 |odn = {{odn/id|Piasecka-Wilczyńska|2004}}}}
* {{Cytuj książkę |autor = [[Stefan Stefański (muzealnik)|Stefan Stefański]] |tytuł = Kartki z przeszłości Sanoka |wydawca = Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej w Sanoku |miejsce = Sanok |data = 2005 |strony = 1–175 |isbn = 83-919470-9-2 |odn = {{odn/id|Stefański|2005}}}}
* {{Cytuj pismo |autor = [[Jerzy Ginalski (archeolog)|Jerzy Ginalski]], Hubert Ossadnik |tytuł = Pasja według Aleksandra Rybickiego |url = https://www.pbc.rzeszow.pl/publication/9818 |czasopismo = [[Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]] |wolumin = Nr 37 |strony = 5–68 |data = 2008 |odn = {{odn/id|Ginalski, Ossadnik|2008}}}}
* {{Cytuj pismo |autor = Marian Struś |tytuł = Pasja według Aleksandra Rybickiego |url = https://www.pbc.rzeszow.pl/publication/9818 |czasopismo = [[Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]] |wolumin = Nr 37 |strony = 379–395 |data = 2008 |odn = {{odn/id|Struś|2008}}}}
* {{Cytuj książkę |autor = [[Edward Zając]] |tytuł = Sanockie biografie |wydawca = Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku |miejsce = Sanok |data = 2009 |strony = 1–151 |isbn = 978-83-61043-09-6 |odn = {{odn/id|Zając|2009}}}}
* {{Cytuj książkę |autor = [[Andrzej Brygidyn]], Magdalena Brygidyn-Paszkiewicz |tytuł = Wspomnienia i relacje żołnierzy Sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939-1944 |miejsce = Sanok |data = 2012 |strony = 97–128 |isbn = 978-83-903080-5-0 |rozdział = Jeszcze nie zapomniałem |nazwisko r = Granatowski |imię r = Mieczysław |autor r link = Mieczysław Granatowski |odn = {{odn/id|Granatowski|2012}}}}
* {{Cytuj książkę |autor = [[Arnold Andrunik]] (red. [[Krystyna Chowaniec]]) |tytuł = Zapiski z osobistych przeżyć w czasie II wojny światowej i okupacji |wydawca = Stowarzyszenie Wychowawców „Eleusis” w Sanoku |miejsce = Sanok |data = 2018 |strony = 1–168 |odn = {{odn/id|Andrunik|2018}}}}
* {{Cytuj |tytuł = Dokumenty osobiste dyr. Aleksandra Rybickiego |wydawca = Archiwum [[Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]] |opis = (zespół 11, sygn. 9) |odn = {{odn/id|Dokumenty (11-9)}}}}
* {{Cytuj |tytuł = Odznaczenia i wyróżnienia Aleksandra Rybickiego |wydawca = Archiwum [[Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]] |opis = (zespół 11, sygn. 16) |odn = {{odn/id|Odznaczenia (11-16)}}}}
* {{Cytuj |tytuł = Działalność konspiracyjna Aleksandra Rybickiego podczas okupacji spisana przez E. Korczyńską w 1972 |wydawca = Archiwum [[Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]] |opis = (zespół 11, sygn. 44) |odn = {{odn/id|Korczyńska|1972}}}}
* {{Cytuj |tytuł = Legitymacje i zaświadczenia przyznanych odznaczeń dla Aleksandra Rybickiego |wydawca = Archiwum [[Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]] |opis = (zespół 11, sygn. 82) |odn = {{odn/id|Legitymacje (11-82)}}}}
* {{Cytuj |tytuł = Odznaczenia Aleksandra Rybickiego z okresu międzywojennego i PRL i legitymacje |wydawca = Archiwum [[Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]] |opis = (zespół 11, sygn. 83) |odn = {{odn/id|Odznaczenia (11-83)}}}}
* {{Cytuj |tytuł = Dokumenty po Aleksandrze Rybickim przekazane z Urzędu Wojewódzkiego w Rzeszowie w 1993 |wydawca = Archiwum [[Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]] |opis = (zespół 11, sygn. 92) |odn = {{odn/id|Dokumenty (11-92)}}}}

{{Kontrola autorytatywna}}

{{SORTUJ:Rybicki, Aleksander}}
[[Kategoria:Członkowie Komend Obwodów ZWZ]]
[[Kategoria:Członkowie ZBoWiD]]
[[Kategoria:Dyrektorzy Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku]]
[[Kategoria:Działacze Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego]]
[[Kategoria:Kurierzy Komendy Głównej ZWZ-AK]]
[[Kategoria:Ludzie urodzeni w Przemyślu]]
[[Kategoria:Ludzie związani z Kowlem]]
[[Kategoria:Ludzie związani z Równem]]
[[Kategoria:Ludzie związani z Tyrawą Wołoską]]
[[Kategoria:Ochotnicy w wojnie polsko-bolszewickiej]]
[[Kategoria:Odznaczeni Brązowym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)]]
[[Kategoria:Odznaczeni Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę (II Rzeczpospolita)]]
[[Kategoria:Odznaczeni Gwiazdą Przemyśla]]
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Armii Krajowej]]
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)]]
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Partyzanckim]]
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (władze RP na uchodźstwie)]]
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Walecznych (dwukrotnie)]]
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Walecznych (władze RP na uchodźstwie)]]
[[Kategoria:Odznaczeni Medalem Komisji Edukacji Narodowej]]
[[Kategoria:Odznaczeni Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945]]
[[Kategoria:Odznaczeni Odznaką Grunwaldzką]]
[[Kategoria:Odznaczeni odznaką pamiątkową „Stanęli w Potrzebie 1920”]]
[[Kategoria:Odznaczeni Odznaką „Zasłużony dla Sanoka”]]
[[Kategoria:Odznaczeni odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”]]
[[Kategoria:Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)]]
[[Kategoria:Odznaczeni Złotą odznaką „Za opiekę nad zabytkami”]]
[[Kategoria:Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)]]
[[Kategoria:Pochowani na Cmentarzu Centralnym w Sanoku]]
[[Kategoria:Polacy i obywatele polscy – więźniowie radzieckich łagrów 1945–1989]]
[[Kategoria:Polscy etnografowie]]
[[Kategoria:Polscy kolekcjonerzy sztuki]]
[[Kategoria:Polscy muzealnicy]]
[[Kategoria:Polscy skauci]]
[[Kategoria:Polscy zesłańcy do północno-zachodniej Rosji]]
[[Kategoria:Polskie ofiary represji stalinowskich]]
[[Kategoria:Pracownicy Muzeum Historycznego w Sanoku]]
[[Kategoria:Uczestnicy wojny polsko-ukraińskiej (strona polska)]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1903]]
[[Kategoria:Więźniowie więzienia przy ul. Łąckiego we Lwowie (okupacja niemiecka)]]
[[Kategoria:Wojskowi związani z Sanokiem]]
[[Kategoria:Zmarli w 1983]]

Wersja z 11:16, 21 wrz 2007

Plik:Maleana int.png
5 - żołądź

Żołądź (łac. glans penis) – zwieńczenie penisa, narządu kopulacyjnego u samców ssaków, w postaci ukrwionej, bardzo wrażliwej na dotyk "główki". Jest ona zakończeniem gąbczastego ciała jamistego. W stanie spoczynku żołądź pokrywa ochraniający go napletek, przy wzrastającym podnieceniu następuje ustąpienie fałdu napletka, co umożliwia stosunek płciowy.

Zobacz też

Szablon:Anatomia stub Szablon:Hmed

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksander_Rybicki&oldid=9538290”