Cnoty kardynalne: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
chyba przystoi jego bardziej cytat z kontekstem |
m +link |
||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
Wymienione są one w [[Księga Mądrości|Mdr]] 8:5-7 |
Wymienione są one w [[Księga Mądrości|Mdr]] 8:5-7 |
||
{{Cytat|5. Jeśli w życiu bogactwo jest dobrem pożądanym - cóż cenniejszego niż Mądrość, która wszystko sprawia? 6. Jeśli rozwaga jest twórcza - któreż ze stworzeń bardziej twórcze niż Mądrość? 7. I jeśli kto miłuje sprawiedliwość - jej to dziełem są cnoty: uczy bowiem umiarkowania i roztropności, sprawiedliwości i męstwa, od których nie ma dla ludzi nic lepszego w życiu.<ref>Biblia Tysiąclecia</ref>}} |
{{Cytat|5. Jeśli w życiu bogactwo jest dobrem pożądanym - cóż cenniejszego niż Mądrość, która wszystko sprawia? 6. Jeśli rozwaga jest twórcza - któreż ze stworzeń bardziej twórcze niż Mądrość? 7. I jeśli kto miłuje sprawiedliwość - jej to dziełem są cnoty: uczy bowiem umiarkowania i roztropności, sprawiedliwości i męstwa, od których nie ma dla ludzi nic lepszego w życiu.<ref>[[Biblia Tysiąclecia]]</ref>}} |
||
{|border 5 |
{|border 5 |
||
Wersja z 01:43, 19 wrz 2010
Cnoty kardynalne (łac. cardo - zawias) - pojęcie w chrześcijaństwie oznaczające cnoty ludzkie (KKK 1810), które odgrywają kluczową rolę i dlatego nazywa się je cnotami "kardynalnymi"; wszystkie inne grupują się wokół nich (KKK 1805).
Wyróżnia się 4 cnoty kardynalne:
Wymienione są one w Mdr 8:5-7
5. Jeśli w życiu bogactwo jest dobrem pożądanym - cóż cenniejszego niż Mądrość, która wszystko sprawia? 6. Jeśli rozwaga jest twórcza - któreż ze stworzeń bardziej twórcze niż Mądrość? 7. I jeśli kto miłuje sprawiedliwość - jej to dziełem są cnoty: uczy bowiem umiarkowania i roztropności, sprawiedliwości i męstwa, od których nie ma dla ludzi nic lepszego w życiu.[1]
| Iustitia (Sprawiedliwość) |
Fortitudo (Męstwo) |
Prudentia (Roztropność) |
Temperantia (Umiarkowanie) | |
|---|---|---|---|---|
 |
 |
 |
 |
Uznawane przez niektórych za zapożyczone od filozofów starożytnych, przede wszystkim od Platona.
U Platona
Platon wyodrębnił trzy części duszy i każdej przypisał określony rodzaj cnoty: cnotą duszy rozumnej jest mądrość (roztropność) i jej osiąganie oraz podporządkowanie się niższych części rozumowi; duszy popędliwej – męstwo, a duszy pożądliwej – panowanie nad sobą, czyli wstrzemięźliwość (umiarkowanie). Te trzy cnoty podporządkowane były czwartej – sprawiedliwości, która pojawia się wtedy, gdy każda z części duszy we właściwy sposób kieruje się przynależną jej cnotą. Jest to teoria czterech cnót, zwanych niekiedy kardynalnymi.