Suwerenność ludu: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m drobne porządki, replaced: [[autorytaryzm (system sprawowania władzy) → [[Autorytaryzm (ustrój) |
Luckas-bot (dyskusja | edycje) m r2.7.1) (Robot dodał da:Folkesuverænitetsprincippet |
||
Linia 18: | Linia 18: | ||
[[ar:سيادة شعبية]] |
[[ar:سيادة شعبية]] |
||
[[ca:Sobirania popular]] |
[[ca:Sobirania popular]] |
||
[[da:Folkesuverænitetsprincippet]] |
|||
[[de:Volkssouveränität]] |
[[de:Volkssouveränität]] |
||
[[en:Popular sovereignty]] |
[[en:Popular sovereignty]] |
Wersja z 02:05, 24 gru 2011
Suwerenność ludu lub suwerenność narodu – doktryna, zgodnie z którą lud, rozumiany jako polityczna wspólnota obywateli, jest suwerenem w państwie i od niego wywodzi się władza i polityczna legitymizacja. Zasada suwerenności ludu jest jedną z podstawowych zasad demokratycznych konstytucji.
Doktryna suwerenności ludu ukształtowała się w opozycji do idei legitymistycznych wywodzących władzę od Boga (boskie prawo królów). Spór o uzasadnienie i pochodzenie władzy był jedną z zasadniczych osi europejskiej nowożytnej filozofii politycznej.
Sposób sprawowania suwerenności przez lud jest przedmiotem sporu teoretyków i filozofów politycznych. Suwerenność ludu może być sprawowana bezpośrednio (różne formy demokracji bezpośredniej) lub pośrednio, poprzez reprezentację.
Przyjęcie zasady suwerenności ludu niekoniecznie musi się też wiązać z demokratyzacją. Niektórzy filozofowie (np. Thomas Hobbes) wskazywali, że chociaż władza wywodzi się od ludu, to zawsze musi być sprawowana przez reprezentantów. Reprezentowane jednostki nie mają wpływu na politykę i poza skrajnymi przypadkami nie mogą się jej sprzeciwiać. Ta idea absolutnej reprezentacji mogła więc stanowić podstawę legitymizacji monarchii czy władzy autorytarnej[1].
W doktrynach demokratycznych wymaga się, aby suwerenność ludu była sprawowana bądź bezpośrednio, bądź przez wybieranych okresowo reprezentantów.
- ↑ Margaret Canovan: Lud. Warszawa: Sic!, 2008, s. 129.