Języki samojedzkie: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m r2.7.1) (Robot dodał fa:زبانهای سموئیدی |
m r2.7.1) (Robot poprawił fa:زبانهای سامویدی |
||
Linia 30: | Linia 30: | ||
[[es:Lenguas samoyedas]] |
[[es:Lenguas samoyedas]] |
||
[[eo:Samojedaj lingvoj]] |
[[eo:Samojedaj lingvoj]] |
||
[[fa:زبانهای |
[[fa:زبانهای سامویدی]] |
||
[[fr:Langues samoyèdes]] |
[[fr:Langues samoyèdes]] |
||
[[ga:Teangacha Samódacha]] |
[[ga:Teangacha Samódacha]] |
Wersja z 00:11, 8 maj 2012
Języki samojedzkie, rzadziej nazywane także językami samodyjskimi – rodzina językowa, przez zdecydowaną większość specjalistów klasyfikowana w obrębie rodziny uralskiej. Są też próby kwestionowania tej klasyfikacji, polegające na uznawaniu języków samojedzkich za osobną rodzinę w obrębie ligi uralo-ałtajskiej.
Języki samojedzkie występują w północnej Rosji (północno-wschodni skrawek Europy i północno-zachodnia Azja). Posługuje się nimi ok. 25.000-30.000 ludzi, określanych jako Samojedzi lub Nieńcy. Obecnie w użyciu znajdują się 4 języki samojedzkie, są to:
- język nieniecki (juracki) (ok. 23-27 tys. mówiących)
- język nganasański (tawgi-samojedzki) (tawgijski) (ok. 500-1.000 mówiących)
- język eniecki (jenisej-samojedzki) (mniej niż 300 mówiących)
- język selkupski (ostiak-samojedzki) (ok. 1,5-3 tys. mówiących)
Spośród kilku wymarłych najbardziej znanym był język kamasyjski (sajan-samojedzki).
Języki samojedzkie dzieli się na dwa zespoły: północnosamojedzki i południowosamojedzki. Spośród używanych obecnie języków samojedzkich wszystkie poza selkupskim (ostiak-samojedzkim) należą do zespołu północnego. Wymarłe języki samojedzkie należały do zespołu południowego.