Idiofony: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana]

[wersja nieprzejrzana]

Usunięta treść Dodana treść

Jednokolumnowy

Wersja z 17:04, 11 cze 2012

'Idiofony]]]] (instrumenty muzyczne samobrzmiące) – grupa instrumentów muzycznych w systematyce instrumentologicznej Curta Sachsa, w których wibratorem (źródłem dźwięku) jest ciało stałe mające niezmienną, naturalną sprężystość.

Wibratorem w idiofonie jest najczęściej cały instrument, dlatego instrumenty takie nazywane są również samodźwięcznymi. Idiofony mogą wydawać dźwięki rozproszone lub o określonej częstotliwości. Wysokość dźwięku w idiofonach uzależniona jest od właściwości fizycznych elementu drgającego (przede wszystkim masy), dlatego duża część tych instrumentów składa się z wielu odrębnych wibratorów (np. ksylofon, dzwony rurowe, wibrafon). W praktyce wykonawczej orkiestry symfonicznej idiofony należą do grupy perkusji.

Akordeon, harmonia i harmonijka ustna według systematyki instrumentoznawczej polskich autorów Drobnera oraz Kamińskiego^[1]^[2] zaliczane są do idiofonów ze względu na samobrzmiące stroiki zastosowane w ich konstrukcji. Jednak według systematyki instrumentologicznej Sachsa są aerofonami.

Idiofony ze względu na sposób wywołania wibracji dźwięku dzielą się na:

uderzane – pałeczką, prętem, dłonią, zderzane ze sobą bądź potrząsane (np. gongi, ksylofon, marakasy, czynel, dzwonki ręczne),
zderzane o siebie – (np. talerze, kastaniety),
pocierane – smyczkiem, szczotką lub dłonią (np. harmonika szklana, harfa szklana),
dęte (stroikowe) – w których drgania wibratora wywołane są przepływem powietrza wytwarzanego ustami bądź miechem (np. harmonijka ustna, akordeon, językowe piszczałki organowe),
szarpane – wypustkami mechanizmu lub dłonią (np. pozytywka, drumla, zanza).

Zależnie od kształtu wibratora wyróżnia się idiofony:

płytowe – (np. talerze, gong),
sztabkowe – (np. czelesta, ksylofon). Do tej grupy należy też kamerton (widełkowy), niebędący właściwym instrumentem muzycznym, lecz pomocniczym instrumentem do sprawdzania stroju instrumentów (wydaje dźwięk wzorcowy),
rurowe – (np. dzwony rurowe),
prętowe – (np. trójkąt),

Zobacz też

↑ Drobner Mieczysław: Instrumentoznawstwo i akustyka. 1997.
↑ Kamiński Włodzimierz: Instrumenty muzyczne na ziemiach polskich. PWM, 1971.

[1] Drobner Mieczysław: Instrumentoznawstwo i akustyka. 1997.

[2] Kamiński Włodzimierz: Instrumenty muzyczne na ziemiach polskich. PWM, 1971.

[1]

[2]

Wersja z 12:26, 29 lut 2012 edytuj Luckas-bot (dyskusja \| edycje) 520 554 edycje m r2.7.1) (Robot dodał als:Idiophon ← poprzednia edycja		Wersja z 17:04, 11 cze 2012 edytuj anuluj edycję 178.36.5.51 (dyskusja) gg następna edycja →
Linia 1:		Linia 1:
	'''Idiofony~~'''~~ (instrumenty muzyczne samobrzmiące) – grupa [[instrument muzyczny\|instrumentów muzycznych]] w systematyce instrumentologicznej [[Curt Sachs\|Curta Sachsa]], w których [[wibrator (muzyka)\|wibratorem]] (źródłem [[dźwięk]]u) jest [[ciało stałe]] mające niezmienną, naturalną sprężystość.		'Idiofony]]]] (instrumenty muzyczne samobrzmiące) – grupa [[instrument muzyczny\|instrumentów muzycznych]] w systematyce instrumentologicznej [[Curt Sachs\|Curta Sachsa]], w których [[wibrator (muzyka)\|wibratorem]] (źródłem [[dźwięk]]u) jest [[ciało stałe]] mające niezmienną, naturalną sprężystość.

	Wibratorem w idiofonie jest najczęściej cały instrument, dlatego instrumenty takie nazywane są również samodźwięcznymi. Idiofony mogą wydawać dźwięki rozproszone lub o określonej częstotliwości.		Wibratorem w idiofonie jest najczęściej cały instrument, dlatego instrumenty takie nazywane są również samodźwięcznymi. Idiofony mogą wydawać dźwięki rozproszone lub o określonej częstotliwości.