Patrycjat (średniowiecze i nowożytność): Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
+
+
Linia 1: Linia 1:
[[Plik:Jakob Breyne.jpg|thumb|180px|[[Gdańsk]]i patrycjusz [[Jakob Breyne]]]]
[[Plik:Jakob Breyne.jpg|thumb|180px|[[Gdańsk]]i patrycjusz [[Jakob Breyne]]]]
'''Patrycjat''' – najbogatsza warstwa [[Mieszczaństwo|mieszczan]] sprawująca w [[miasto|miastach]] władzę ekonomiczną i polityczną, członkowie [[Rada gminy|rady miejskiej]], najbogatsi [[Kupiec (zawód)|kupcy]], bogaci [[Rzemieślnik|rzemieślnicy]]. Członkowie patrycjatu chcieli dorównać [[Szlachta|szlachcie]] i dołączyć do jej grona. Prowadzili wystawny tryb życia i często starali się uzyskać [[Nobilitacja|nobilitację]]{{fakt|data=2014-09}}. Jeśli było to niemożliwe drogą oficjalną, bogaci mieszczanie chwytali się różnych nielegalnych sposobów{{fakt|data=2014-09}}. Na przykład, przekupstwem pozyskiwali fałszywych świadków, chcąc dowieść przynależności swoich przodków do rodów szlacheckich{{fakt|data=2014-09}}.
'''Patrycjat''' (z [[Łacina|łaciny]]) – najbogatsza warstwa [[Mieszczaństwo|mieszczan]] od XII do XVIII wieku, sprawująca w dużych [[miasto|miastach]] władzę ekonomiczną i polityczną, członkowie [[Rada gminy|rady miejskiej]], najbogatsi [[Kupiec (zawód)|kupcy]], bogaci [[Rzemieślnik|rzemieślnicy]], bankierzy, właściciele gruntów miejskich<ref name="PWN">''Historia. Encyklopedia szkolna PWN'', wyd. 2009, s. 457</ref>.


== Historia ==
Patrycjat jako kategorię społeczną wyodrębnia się poczynając od XII, aż do XVIII wieku. Sama nazwa została wprowadzona w [[historiografia|historiografii]] w XVIII wieku.
Członkowie patrycjatu chcieli dorównać [[Szlachta|szlachcie]] i dołączyć do jej grona. Prowadzili wystawny tryb życia i często starali się uzyskać [[Nobilitacja|nobilitację]]{{fakt|data=2014-09}}. Jeśli było to niemożliwe drogą oficjalną, bogaci mieszczanie chwytali się różnych nielegalnych sposobów{{fakt|data=2014-09}}. Na przykład, przekupstwem pozyskiwali fałszywych świadków, chcąc dowieść przynależności swoich przodków do rodów szlacheckich{{fakt|data=2014-09}}.

Kryzys miast i mieszczaństwa w okresie XVII i XVIII wieku doprowadził do stopniowego zaniku tej [[Warstwa społeczna|warstwy społecznej]]<ref>Bogdan Snoch ''Szkolny słownik historii Polski od pradziejów do roku 1795'' tom I, wyd. 1995, s. 87</ref>. Patrycjat jako kategorię społeczną wyodrębnia się poczynając od XII, aż do XVIII wieku<ref name="PWN"/>. Sama nazwa została wprowadzona w [[historiografia|historiografii]] w XVIII wieku.


== Zobacz też ==
== Zobacz też ==
* [[patrycjusze|patrycjusze w starożytnym Rzymie]]
* [[patrycjusze|patrycjusze w starożytnym Rzymie]]

{{Przypisy}}


== Bibliografia ==
== Bibliografia ==

Wersja z 14:48, 8 sie 2017

Gdański patrycjusz Jakob Breyne

Patrycjat (z łaciny) – najbogatsza warstwa mieszczan od XII do XVIII wieku, sprawująca w dużych miastach władzę ekonomiczną i polityczną, członkowie rady miejskiej, najbogatsi kupcy, bogaci rzemieślnicy, bankierzy, właściciele gruntów miejskich[1].

Historia

Członkowie patrycjatu chcieli dorównać szlachcie i dołączyć do jej grona. Prowadzili wystawny tryb życia i często starali się uzyskać nobilitację[potrzebny przypis]. Jeśli było to niemożliwe drogą oficjalną, bogaci mieszczanie chwytali się różnych nielegalnych sposobów[potrzebny przypis]. Na przykład, przekupstwem pozyskiwali fałszywych świadków, chcąc dowieść przynależności swoich przodków do rodów szlacheckich[potrzebny przypis].

Kryzys miast i mieszczaństwa w okresie XVII i XVIII wieku doprowadził do stopniowego zaniku tej warstwy społecznej[2]. Patrycjat jako kategorię społeczną wyodrębnia się poczynając od XII, aż do XVIII wieku[1]. Sama nazwa została wprowadzona w historiografii w XVIII wieku.

Zobacz też

  1. a b Historia. Encyklopedia szkolna PWN, wyd. 2009, s. 457
  2. Bogdan Snoch Szkolny słownik historii Polski od pradziejów do roku 1795 tom I, wyd. 1995, s. 87

Bibliografia

  • Marek Czapliński, Zbigniew Fras, Stanisław Rosik, Jacek Piotrowski, Jerzy Maroń: Słownik encyklopedyczny: Historia. Wrocław: Wydawnictwo Europa, 1998, s. 287. ISBN 83-85336-69-9.